Ήταν Σεπτέμβριος του 1992 και τα σχολεία μόλις είχανε ανοίξει…
Θυμάμαι σαν χθες, την πρώτη μέρα στην Πέμπτη Δημοτικού, όταν μετά από 3 μήνες διακοπών, ξαναείδα μπροστά μου τον κολλητό μου τον Γιάννη, ο οποίος γι’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα, είχε μετακομίσει στο χωρίο της μητέρας του στην Βόρεια Μακεδονία (τότε, Ν. Μακεδονία τώρα).
Είχε αλλάξει τόσο πολύ…
Δίπλα μας παίζανε αμέριμνες η Αριάδνη με την Σάσα. Δύο αυτοκόλλητες φίλες που είχαν να βρεθούν τουλάχιστον έναν μήνα -και συγκεκριμένα από τον Αύγουστο- όταν η 2η πήγε με τους γονείς της διακοπές στην Νότια Αφρική.
Την προσοχή μας κάποια στιγμή απέσπασε μια μπάλα του Μπάσκετ.
Την είχε πετάξει ο Γρηγόρης στο κεφάλι του ετεροθαλή αδερφού του, του Σάντι και την κυνηγούσαν να μην βγει στο δρόμο και την πατήσει κάνα αμάξι.
Ξάφνου χτύπησε το κουδούνι. Θα ετοιμαζόμασταν να μπούμε στις σειρές για να ακούσουμε την προσευχή από το σπασικλάκι του σχολείου την Δανάη.
ΡΕ Μ@Λ@Κ@ ΠΟΛΕΜΑΡΧΕ ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟΣΗ ΩΡΑ θα με ρωτήσεις αγαπήτέ αναγνώστη τώρα και θα έχεις και απόλυτο δίκιο…
Το θέμα δεν είναι τι διαβάζεις τόση ώρα, αλλά τι μ@λ@κίες βλεπαμε στο 1ο επεισόδιο του 8ου κύκλου της αγαπημένης μας σειράς, Game of Thrones….
Κυριολεκτικά μου θύμισε τις πρώτες μέρες στο σχολείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.
Στην καλύτερη μου θύμισε μάζωξη το Πάσχα που ξαφνικά όλοι θυμούνται ότι έχουν συγγενείς απλά και μόνο για να φάνε και να πιουν τον κ@λο τους και που όμως είναι υποχρεωμένοι να χαιρετήσουν και τους πάντες όταν μπουν μέσα στο σπίτι. Συμπάθειες και αντιπάθειες.
Είναι δυνατον ρε μλκ να περιμέναμε 1,5 χρόνο για το Game of Thrones… 1,5 χρόνο για να δούμε αυτό το πράγμα;
Μα θα μου πεις τώρα κι εσύ, πως δεν γίνεται από το πρώτο επεισόδιο να διαλύεται το σύμπαν ρε Πολέμαρχε.
Και σε ερωτώ.
Είναι δυνατόν να έχουνε μείνει 6 γ@μημέν@ επεισόδια μέχρι το τέλος του Game of Thrones και αυτό να ήταν το ένα από αυτά;
Έχεις καταλάβει ότι μείνανε άλλα 5 ΜΟΝΟ;
Αν ήταν 8 τα επεισόδια να το δεχτώ.
6 ΗΤΑΝΕ ΡΕ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕΙΝΑΝΕ 5…
1 ωρα και 5 λεπτά το επεισόδιο και από αυτά:
2 λεπτά ήταν το intro.
5 λεπτά η περίληψη του προηγούμενου κύκλου.
2 λεπτά ήταν το outro
7 λεπτά οι συνεντεύξεις των σκηνοθετών… που προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν για πιο λόγο βγήκε τόσο μ@λ@κια ένα επεισόδιο που περιμέναμε 1,5 χρόνο.
5 λεπτά βλέπαμε να πετάνε οι δράκοι…. λες και δεν έχουμε ξαναδεί δράκους να πετάνε ξέρωγω
Και αν έχεις τον θεό σου…
Το μισό επεισόδιο παίχτηκε σε σπηλιές και σε σκοτάδια υπό το φως ενός κεριού.
Φυσιολογικός άνθρωπος με έναν φυσιολογικό βαθμό μυωπίας, πρεσβυωπίας, αντιστιγματισμού και υπερμετρωπίας δεν πρέπει να κατάλαβε τίποτα…
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά… την πιο επική και σημαντική σκηνή του επεισοδίου, εκεί που ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο ακερσεκόμης και μελλοντικός μέϊστερ και των 7 βασιλείων ΣΑΜΜΥ ΤΑΡΛΥ είπε στον Τζόνι τον Χιονιά ότι είναι Ταργκάριεν την ξεπέταξαν σε λιγότερο από 1,5 λεπτό.
Σε 1,5 λεπτό χαιρετηθήκαν που είχαν να τα πουν 5 κύκλους ξέρω ‘γω, είπανε πως ο Χιονιάς είναι Ταργκάριεν και πως η ξανθιά κάρχια έψησε με τον ιπτάμενο φούρνο της, τον αδερφό και τον πατέρα του, σαν να ήταν κοτόπουλα στα KFC…
Και κατά τα άλλα βλέπαμε τους δράκους να πετάνε 5 λεπτά και να κοιτάνε άλλα 2 λεπτά θεια και ανήψι να φασώνονται…
Επίλογος
Δεν ξέρω για εσάς, προσωπικά είμαι απογοητευμένος απ’ αυτά που περίμενα σε σχέση με αυτά που είδα (και γνωρίζεται όλοι πως δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν για τις παραγωγές και για τις ατέλειες) και παρόλο που δεν είμαι με τον Nάιτ τον Κινγκ εύχομαι να πεθάνουν όλοι τώρα και αν γίνεται και οι σκηνοθέτες (εντάξει στα ψέματα το λέω).
Υ.Γ: SAM ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 7 ΒΑΣΙΛΕΙΑ!
Να περνάτε καλά και να προσέχετε (τα σπόιλ)… Keep Good!