Πλατεία Μαβίλη, εννιά παρά. Περιμένω το λεωφορείο. Δίπλα μου στέκεται μια γυναίκα. Το βλέμμα μου πέφτει στα ροζ αθλητικά της.
Ροζ όπως εκείνα τα μπαλόνια που συναντάς, στις πόρτες των μαιευτηρίων τη στιγμή που έρχεται στη ζωή ένα κορίτσι. “It’s a girl”. Το ροζ ανήκει στα κορίτσια. Έτσι μας έμαθαν. Τέλειο χρωματικό έναυσμα για να πιάσω την πένα μου.
Πρέπει να γράψω για τις γυναίκες. Για τις γυναίκες που συνάντησα εκείνη την Κυριακή του Μάρτη στον Εθνικό Κήπο. Για τις γυναίκες που ζουν δίπλα μου. Για τις γυναίκες με τους πολλούς ρόλους.
Τις εργαζόμενες, τις φοιτήτριες, τις μητέρες, τις συντρόφους, τις γιαγιάδες. Για τη γυναίκα με τα ροζ παπούτσια που περιμένει το λεωφορείο. Για σένα και για μένα.
Γυναίκα. Λέξη γένους θηλυκού. Φύλο Θήλυ. Το ωραίο φύλο.
Για κάποιους αδύναμο και καταπιεσμένο. Για κάποιους δυναμικό και πολύπλοκο.
Οι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτή τη συνέντευξη ήταν τρεις. Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στις 8 Μαρτίου, η ταινία του Σταύρου Τσιώλη “Ας περιμένουν οι γυναίκες”, και μια κουβέντα που μου είχε πει κάποιος: “Μην ανησυχείς, γυναίκα είσαι, θα βρείς γραφείο να δουλέψεις.”
Ναι, είμαι γυναίκα. Τι σημαίνει, όμως, να είσαι γυναίκα σήμερα;
Κάπως έτσι, ένα ζεστό κυριακάτικο πρωινό συνάντησα τέσσερις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και ανταλλάξαμε απόψεις για τη θέση μας στο χώρο της εργασίας, τα στερεότυπα, και τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο.
Γιορτάσαμε, κατά κάποιο τρόπο ετεροχρονισμένα τη γιορτή της γυναίκας με μια μικρή “ταινία” – συζήτηση, για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα.
Ας μιλήσουν οι γυναίκες, λοιπόν:
Άντρας. Λέξη γένους αρσενικού. Φύλο Άρρεν. Το ισχυρό φύλο.
Άραγε πώς μας βλέπει το άλλο φύλο; Υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας; Πώς νομίζουν οι άντρες ότι τους βλέπουμε; Τι θέλει μια γυναίκα;
Φεύγοντας, εκείνο το απόγευμα πήρα μαζί μου το χαμόγελο της Βάλιας, το ότι “τα πράγματα έχουν ευτυχώς αλλάξει” της γιαγιάς, το “θα τα καταφέρουμε” της Αμαλίας.