Με ένα ηχηρό και απότομο γδούπο το λεωφορειάκι στάματησε ξαφνικά λίγα μέτρα μπροστά από το αεροπλάνο τους…
Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα, και η Xριστίνα αντίκρισε για ακόμη μια φορά τον καθαρό και ηλιόλουστο ελληνικό ουρανό. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα την έλουζε αυτό το άπλετο, κάτασπρο και αισιόδοξο φως. Το δέρμα της είχε απορροφήσει τις τελευταίες τζούρες βιταμίνης D, διότι εντός λίγων ωρών, για την ακρίβεια τρεισήμισι ωρών, θα προσέγγιζε τον άχρωμο και μελαγχολικό ουρανό του Λονδίνου. Κοίταξε για ακόμη μια φορά βιαστικά το εισιτήριό της, για το αεροπλάνο, και κινήθηκε προς την πλησιέστερη, ως προς τη θέση της, σκάλα επιβίβασης .
Η θέση της ήταν η 29 D. Η επιλογή της δεν ήταν διόλου τυχαία, αντιθέτως τα είχε σκεφτεί όλα στρατηγικά. Αφενός ήθελε μια θέση κοντά στο διάδρομο προκειμένου να πηγαίνει στην τουαλέτα εύκολα όποτε εκείνη επιθυμούσε, αποκλείοντας έτσι την αμήχανη στιγμή ανάτασης των διπλανών επιβατών σε περίπτωση που έκλεινε τη μεσαία ή προς το παράθυρο θέση και αφετέρου γνώριζε πολύ καλά βάσει διαφόρων άρθρων που είχε διαβάσει πως σε περίπτωση πρόσκρουσης του αεροπλάνου οι τελευταίες θέσεις ήταν μακράν πιο ασφαλείς από τις μπροστινές.
Συγκεκριμένα, θυμήθηκε πολύ ευκρινώς ένα άρθρο των timesμ το οποίο υποστήριζε πως η πιθανότητα θανάτου λόγω αεροπορικού ατυχήματος των επιβατών στις μεσαίες προς πίσω θέσεις είναι 28%, ενώ ο κίνδυνος θανάτου εκείνων που κάθονται μπροστά αυξάνεται στο 40%.
Δες εδώ: 10 πράγματα που δεν ήξερες για τα αεροπλάνα!
Να αναφέρω πως η Χριστίνα είναι από εκείνα τα άτομα που ενώ δεν έχει διαβάσει πάρα πολλά λογοτεχνικά βιβλία, απολαμβάνει να διαβάζει διάφορα επιστημονικά άρθρα, journals και magazines και περιέργως βρίσκει μεγάλο ενδιαφέρον στην ανάγνωση στατιστικών στοιχείων, σε τέτοιο βαθμό που κατ’ έκπληξήν της φαίνεται να απομνημόνευε μερικά υποσυνείδητα, όπως και το μακάβριο παραπάνω.
Εφόσον ολοκληρώθηκε η επιβίβαση του αεροπλάνου, προς ευχάριστη έκπληξή της διαπίστωσε πως καθόταν τουλάχιστον 10 σειρές μακριά από ένα μωρό, οπότε εξοπλισμένη με τα ακουστικά της και την ένταση της playlist της στη δια πασών (φυσικά σε λειτουργία flight mode) δεν επρόκειτο να ενοχληθεί από κανένα σπαρακτικό, νηπιακό κλάμα.
Επίσης, παρατήρησε πως οι διπλανοί της συνεπιβάτες ήταν ζευγάρι οπότε προς μεγάλη της ανακούφιση θα είχε μια ακόμη πιο ευχάριστα ήσυχη πτήση εφόσον θα γλίτωνε έτσι κουβεντούλες τύπου small talk με αγνώστους που κατ’ εκείνη αποβλέπουν πολύ πιθανόν να πιάσουν συζήτηση προκειμένου να αποκρύψουν τον υφέρποντα φόβο τους για την πτήση.
Για να είμαι ειλικρινής, θέλω να σημειώσω πως η Χριστίνα είναι ένα πολύ ευχάριστο άτομο, και είναι σπάνια κατηφής. Αλλά ας είμαστε δίκαιοι: σε ποιόν αρέσει να κάθεται κοντά σε ένα μωρό που οδύρεται σε μια πτήση διαρκείας άνω μιας ώρας; Ή να συζητάει για ασήμαντα θέματα με αγνώστους που ίσως δεν θα ξαναδεί ποτέ;
Δες εδώ5 κανόνες που ισχύουν για το αεροπλάνο και δεν είχες ιδέα!
Στο μπροστινό της κάθισμα ήταν το νέο περιοδικό της Aegean το Βlue magazine τεύχος 68 με εξώφυλλο μια αιθέρια κομψή παρουσία να περπατά έξω από το μοντέρνο αρχιτεκτονικό κόσμημα, το ίδρυμα του Σταύρου Νιάρχου (απαιτώ να μου αυξηθούν τα miles & bonus της Aegean με την ελκυστική προώθηση που τόσο αμερόληπτα και διακριτικά πραγματεύομαι).
Ξεφύλλισε γρήγορα το περιοδικό, διαβάζοντας τα νέα της Aegean, τις προτάσεις έμπειρων ξεναγών για ταξίδια στο εξωτερικό και έριξε λίγες ματιές στο ανανεωμένο κατάλογο αγορών εν πτήσει.
Η ώρα ήταν 13: 15 και σύμφωνα με το εισιτήριο της σε ένα τεταρτάκι θα ξεκινούσαν την απογείωση. Κάλεσε γρήγορα τους δικούς της, έστειλε τα τελευταία αυτοκόλλητα στο viber και μετά από 2 λεπτά ξεκίνησε το συνηθισμένο τροπάριο:
«Κύριες και Κύριοι και μικρά παιδιά, Καλημέρα σας. Θα ήθελα να σας καλωσορίσω στην πτήση της Αegean, A3602 με προορισμό τον αερολιμένα Heathrow του Λονδίνου. Ονομάζομαι Ελεάνα Παπασταμάτη και θα είμαι η επικεφαλής του πληρώματος αεροσυνοδών σε αυτήν την πτήση. Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως ο πιλότος κύριος Ανδρέας Καρπαθάκης μαζί με το πλήρωμα μας, είμαστε στην διάθεση σας προκειμένου να διασφαλίσουμε μια ευχάριστη πτήση προς το Λονδίνο. Σε λίγα λεπτά θα ξεκινήσει η προβολή του βίντεο ασφαλείας για αυτήν την πτήση. Επίσης στο μπροστινό σας κάθισμα θα βρείτε μια κάρτα σύντομης υπόδειξης βημάτων ασφαλείας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Παρακαλώ επιστήσετε την προσοχή στην παρουσίαση σημαντικών ενδεικτικών κινήσεων ασφαλείας από μέλους του πληρώματός μας…»
Εκείνη την στιγμή αναμενόμενα όπως σε κάθε πτήση στάθηκε μια αεροσυνοδός και υπέδειξε τις καθιερωμένες τυποποιημένες κινήσεις για την παρουσίαση των μέτρων ασφαλείας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Παρουσίασε πως λειτουργούν οι ζώνες ασφαλείας, που βρίσκονται οι έξοδοι άμεσης ασφαλείας και στο σημείο, όπου έδειχνε τον φωτιζόμενο διάδρομο προς τις εξόδους, τα χέρια της πάγωσαν.
Τα χέρια της ήταν σε στάση ανάτασης, παρέμεναν παράλληλα το ένα με το άλλο σχεδόν στο ύψος των αυτιών της σχηματίζοντας κάθετη γωνία με το κεφάλι της. Η στάση των χεριών της θύμιζε σκηνή σε slow motion από cirque de soleil, τη στιγμή που ο ένας ακροβάτης εκτείνει τα χέρια του για να πιάσει τον άλλον ακροβάτη που μόλις κατάφερε να αψηφήσει την βαρύτητα, με ένα τόσο ανάλαφρο άλμα, αφήνοντας τους κρίκους να ταλαντεύονται πίσω του.
Τα πάντα είχαν παγώσει οι επιβάτες είχαν μεταμορφωθεί σε ένα άψυχο, βουβό κοινό. Το σκηνικό έμοιαζε με παράσταση, ή σαν εκείνα τα βίντεο των mannequin challenge όπου όλοι είναι ακίνητοι.
Ήταν σαν σκηνή από το θέατρο του παραλόγου, ή σαν το παιχνίδι που παίζαμε μικροί «αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα μέρα ή νύχτα.
Το μόνο άτομο που μπορούσε να κινηθεί ήταν η Χριστίνα. Ήταν εφιάλτης; «‘Όχι, οπωσδήποτε όχι» αναλογίστηκε και συνειδητοποίησε πως είχε απορροφηθεί σε μια αείρροη δίνη, σε ένα ατελές δαιδαλώδες λαβύρινθο φόβων που σε εκείνο σίγουρα δεν υπήρχε καμία έξοδος κινδύνου. Είχε παγιδευτεί μέσα σε ένα συγκεχυμένο, περίπλοκο μαίανδρο, όπου ο χρόνος είχε σταματήσει.
Σε αυτόν δεν υπήρχε ούτε σωσίβιο, ούτε μάσκες οξυγόνου. Ήταν μόνη εγκλωβισμένη στους δικούς της φόβους, δεσμώτης και το άγχος της άκμαζε, η αγωνία της πυροδοτούταν. Παραδέχτηκε πως ακόμη δεν είχε ξεπεράσει το φόβο των πτήσεων.
Κατηγορούσε τον εαυτό της που την προηγούμενη μέρα είχε παρακολουθήσει στο discovery channel την εκπομπή “Mayday” με τις αεροπορικές τραγωδίες.
Βάσει της εκπομπής αυτής, το 2018 σημειώθηκαν 13 θανατηφόρα αεροπορικά ατυχήματα σε αντίθεση με το 2017, όπου δεν σημειώθηκε κανένα. Ενώ, σύμφωνα με μια έρευνα, που είχε διεξάγει για μια φημισμένη δανέζικη συμβουλευτική εταιρία την «Το70» ( που ειδικεύεται στην ασφάλεια παγκόσμιας εμπορικής αεροπορίας), η αύξηση των εμπορικών πτήσεων κατά 7% το 2018 σε σχέση με τον αριθμό των πτήσεων του 2017 επέφερε 13 αεροπορικά ατυχήματα.
Με αποτέλεσμα, την αύξηση του ποσοστού θνησιμότητας λόγω αεροπορικών δυστυχημάτων σε 0,36% ανά 1 εκατομμύριο πτήσεις. Ποσοστό πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με το μέσο όρο των προηγούμενων 5 ετών που ανερχόταν στα 0,24%.
Οι καρδιακοί της παλμοί αυξάνονταν, είχε μουσκέψει από ιδρώτα. Προσπαθούσε να αυτοπαρηγορηθεί θυμίζοντας στον εαυτό της συνέχεια ότι το αεροπλάνο θεωρείται το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα.
Θυμήθηκε μια στατιστική έρευνα που είχε διεξαχθεί στο Νοrthwestern University σχετικά με την ασφάλεια των μέσων μεταφοράς, που αποδείκνυε ότι η θνησιμότητα λόγω τροχαίων ατυχημάτων στην Αμερική είχε εκτιμηθεί 7,28%, ενώ λόγω αεροπορικών μόλις 0,07%.
Σκέφτηκε, όμως, πως παρότι οι πιθανότητες πτώσης ενός αεροπλάνου είναι ελάχιστες, δεν είναι εν τέλει μηδαμινές. Στο μυαλό της αναδύθηκαν οδυνηρές εικόνες από την ολέθρια αεροπορική τραγωδία της εταιρίας “Helios” που πραγματοποιήθηκε στις 14 Αυγούστου του 2005.
Κανένας δεν ανέμενε πως μια πτήση σχετικά μικρής διάρκειας, θα είχε τέτοια καταστροφική έκβαση. Εκείνο το δυστύχημα στιγμάτισε μακάβρια την μνήμη όλων των Ελλήνων και Κυπρίων και ακόμη συγκλονίζει, διότι παρόλο που συνέβη πριν 14 χρόνια, αποτελεί την πιο πρόσφατη ελληνοκυπριακή αεροπορική τραγωδία.
Γνώριζε πολύ καλά ότι το ενδεχόμενο ύπαρξης αεροπορικής τραγωδίας δεν είναι ασύλληπτο, αλλά μάλιστα πιο αναμενόμενο σε σχέση με την πιθανότητα ύπαρξης κάποιας φυσικής καταστροφής υπό του πρίσματος κατηγοριοποίησης των κλιμάκων κρίσεων.
Βλέπετε, είχε παρακολουθήσει ένα μάθημα “current issues & crisis management” στο μεταπτυχιακό αναφορικά με όλα τα είδη κρίσεων. Ένα αεροπορικό ατύχημα ανήκει στην κατηγορία εκείνης της κρίσης, που προέρχεται από εξωτερικά και εσωτερικά αίτια, ή λόγω της αποτυχίας προσαρμογής του εσωτερικού περιβάλλοντος με την κατάσταση που επιβάλλουν οι συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος (Faulkner, 2001).
Η κρίση αυτή ως απροσδόκητο συμβάν απειλεί την ίδια την υπόσταση της εταιρίας: τη λειτουργία, τη δομή και το μέλλον της επιχείρησης (Dubrovski, 2004).
Σε αντίθεση με τις κρίσεις που προκαλούνται λόγω φυσικών καταστροφών, οι οποίες αποδίδονται εξολοκλήρου σε εξωτερικά αίτια, στην αστάθεια του φυσικού περιβάλλοντος, εφόσον ο ανθρώπινος παράγοντας ή η επιχείρηση σε οργανωτικό πλαίσιο, δεν ευθύνονται καθόλου.
Επομένως, σκέφτηκε πως οι κρίσεις ως απότοκος φυσικών καταστροφών είναι ακόμη πιο ασύλληπτες, απρόβλεπτες εκπλήσσοντας τον ανθρώπινο νου σε σημείο να κατηγοριοποιούνται ως «μαύροι κύκνοι».
Η φράση «μαύροι κύκνοι» χρησιμοποιούταν πολύ στο Λονδίνο τον 16 αιώνα για την περιγραφή αδιανόητων γεγονότων. Ακόμη σύμφωνα με τον Taleb (Τaleb, 2017) οι κρίσεις λόγω φυσικών καταστροφών όπως και οι κρίσεις λόγω οργανωτικών ατυχημάτων ασκούν ανυπέρβλητα έντονο αποσαρθρωτικό κίνδυνο έναντι στην ομαλή λειτουργία της επιχείρησης.
Το γεγονός, λοιπόν, ότι τα ατυχήματα αποδίδονται σε εσωτερικά αίτια, σημαίνει ότι οφείλονται στις λανθασμένες αποφάσεις και τις διενέργειες που ανέλαβε το άτομο/υποκείμενο που τα προκάλεσε.
Ας μην ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη φύση είναι μεμπτή, επιρρεπής στα λάθη. Για το λόγο αυτό, στοχάστηκε πως ο κίνδυνος οργανωτικών ατυχημάτων, στην περίπτωσή μας, μια πιθανή αεροπορική τραγωδία ως αβεβαιότητα αντανακλά μια γνωστή/άγνωστη αβεβαιότητα.
Βάσει του Diebold (Diebold, 2010) και το μοντέλο του Rumsfeld τα αεροπορικά ατυχήματα ανήκουν στην γνωστή/άγνωστη αβεβαιότητα, διότι η επιχείρηση αντιλαμβάνεται την πιθανότητα ότι δεν γνωρίζει καλά ή 100% εάν η τρέχουσα κατάσταση της εταιρίας είναι πλήρως αποδοτική και συνακόλουθα έτσι γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει την κλίμακα των επιπτώσεων. «Πως, όμως, γεννώνται οι εσφαλμένες ενέργειες μιας εταιρίας», συλλογίστηκε;
Στην περίπτωση, μιας αεροπορικής τραγωδίας δεν ευθύνεται μόνο ένα άτομο, αλλά ολόκληρη η εταιρία. Τα εσωτερικά αίτια, λοιπόν, απορρέουν από το εσωτερικό περιβάλλον της επιχείρησης, από την αδυναμία της ίδιας της εταιρίας, να αξιοποιήσει τους πόρους της, προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνθήκες που επιβάλλουν οι εξελίξεις του εξωτερικού περιβάλλοντος, ώστε να παρέχει ασφαλείς πτήσεις.
Το εσωτερικό περιβάλλον μιας εταιρίας είναι οι πόροι οι οποίοι, ως γνωστόν, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες τους υλικούς και άυλους πόρους.
Στους υλικούς πόρους περιλαμβάνονται οι
α) χρηματοοικονομικοί: επενδυτικό κεφάλαιο,
β) οι φυσικοί πόροι: κτίριο της εταιρίας, εξοπλισμοί,
γ) οι ανθρώπινοι πόροι: ειδίκευση, εκπαίδευση, κατάρτιση του προσωπικού και
δ) οι οργανωτικοί πόροι: δομή της επιχείρησης, κουλτούρα, όραμα, και τα συστήματα ελέγχου και συντονισμού.
Ενώ στους άυλους πόρους εμπεριέχονται
α) οι τεχνολογικοί: πιστοποιημένη τεχνογνωσία της επιχείρησης,
β) οι πόροι καινοτομίας: ερευνητική υποδομή, ανθρώπινο δυναμικό με πνεύμα εφευρετικό, με ικανότητες και προδιάθεση για νεωτερισμό και
γ) η φήμη: σχέσεις εταιρίας με πελάτες και συνεργάτες.
Άρα μια αεροπορική τραγωδία σκέφτηκε πως είναι το επακόλουθο των επαναλαμβανόμενων λανθασμένων αποφάσεων σχετικά με την αξιοποίηση των παραπάνω πόρων της εταιρίας, λόγω της απουσίας συχνών ελέγχων των εσωτερικών διεργασιών και της μη εξέτασης του συνεχόμενου ευμετάβολου εξωτερικού περιβάλλοντος.
Επομένως, οι αεροπορικές εταιρίες που απέτυχαν να παράσχουν ασφαλείς πτήσεις, παρέλειψαν να διεκπεραιώσουν το μοντέλο swot analysis, το οποίο αποτελεί στρατηγικό εργαλείο μιας επιχείρησης για την εύρεση των ικανοτήτων και αδυναμιών του εσωτερικού περιβάλλοντος και για την εξέταση των απειλών και ευκαιριών του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Το εξωτερικό περιβάλλον μιας εταιρίας χωρίζεται στο μίκρο – περιβάλλον που περιλαμβάνει: τους προμηθευτές, διανομείς, πελάτες, ανταγωνιστές και την κοινωνία και στο μάκρο – περιβάλλον που εμπεριέχει σύμφωνα με την Pestel ανάλυση τις διαστάσεις του: πολιτικού, οικονομικού, νομοθετικού, κοινωνικού, τεχνολογικού και οικολογικού περιβάλλοντος.
Το μίκρο – περιβάλλον ασκεί άμεση επίδραση στη στρατηγική μιας εταιρίας, ενώ το μάκρο – περιβάλλον φέρει έμμεση επιρροή στις αποφάσεις της εταιρίας.
Και τα δύο περιβάλλοντα, όμως, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση και επιτυχία της εταιρίας, λόγω της αέναης ευμετάβολης φύσης τους.
H αδιαφορία των εταιριών και συγκεκριμένα των αεροπορικών εταιρίων για την πραγματοποίηση συνεχών εσωτερικών και εξωτερικών ελέγχων για την προάσπιση της ασφάλειας μπορεί να αποβεί μοιραία.
Στην περίπτωση της αεροπορικής τραγωδίας “Helios” θυμήθηκε, πως είχε προσδιορίσει παραστατικά σε μια εργασία της τους λόγους του ατυχήματος μέσω της χρήσης του μοντέλου του ελβετικού τυριού. Τι είναι όμως το ελβετικό τυρί;
Το μοντέλο του ελβετικού τυριού, το φημισμένο swiss cheese model επινοήθηκε από τον (James Reason, 1997) και χρησιμοποιείται ως εργαλείο στην αεροπορική ασφάλεια,μηχανική, ναυτιλία και ιατρική για την εξέταση των αιτιών των ρίσκων/κρίσεων έπειτα από την ανάπτυξη ατυχημάτων (Davis et al, 2007).
Στο μοντέλο αυτό, ο κάθε πόρος της εταιρίας ως κάθε αυτή κατηγορία προβάλλεται σαν ένα κομμάτι τυριού, ενώ η κάθε αδυναμία σε αυτό παρουσιάζεται ως τρύπα.
Σύμφωνα με τον (Landre et al, 2007) οι τρύπες – αδυναμίες των υποσυστημάτων οφείλονται στα ενεργά λάθη και στις λανθάνοντες συνθήκες της εταιρίας.
Τα ενεργά λάθη είναι οι ενέργειες ή οι άτυχες παραβλέψεις που πραγματοποιήθηκαν από μέλη που ασκούν άμεση επίδραση στην τελική έκβαση ασφάλειας.
Στην περίπτωση των αεροπορικών ατυχημάτων ενεργά λάθη μπορεί να είναι η αμέλεια του πιλότου ή του συγκυβερνήτη. Τα ενεργά λάθη, σύμφωνα με τον James Reason, αποδίδονται στην απόκλιση που σημειώνουν τα σημαντικά εκείνα μέλη είτε:
α) με την επιθυμητή κλίμακα προδιάθεσης υπακοής στις συγκεκριμένες νόρμες / διαδικασίες / ρουτίνες που επιβάλλει η εταιρία, είτε:
β) με τα επιθυμητά επίπεδα κατάρτισης ορισμένων απαιτούμενων ικανοτήτων και γνώσεων.
Ενώ τα λανθάνοντα αίτια αποτελούν μεγαλύτερη πρόκληση αποσαφήνισης, διότι τα αίτια αυτά υποβόσκουν πολύ καιρό πριν το ατύχημα, ίσως υφέρπουν από την στιγμή της εδραίωση της εταιρίας λόγω της εσφαλμένης «υποδομής», κουλτούρας ή όπως προαναφέραμε παραπάνω λόγω της αδυναμία της ίδιας της εταιρία, να αξιοποιήσει τους πόρους της.
Συνακόλουθα, όταν σε μια δυσοίωνη στιγμή, οι αποτυχίες σε όλα τα λειτουργικά επίπεδα που συνάδουν με τους πόρους συγχρονιστούν, αυτές οι «τρύπες» ευθυγραμμίζονται σχηματίζοντας το ολέθριο πέρασμα που οδηγεί την εταιρία στο ατύχημα.
Συγκεκριμένα στην περίπτωση της αεροπορικής τραγωδίας της “Helios” το μοντέλο του “swiss cheese” διαμορφώνεται όπως παρακάτω :
Σύμφωνα, με την έρευνα που είχε διαβάσει για την εργασία της υπήρχαν αρκετά ενεργά και λανθάνοντα αίτια στην εταιρία “Helios” που συνέβαλλαν στην τρομερή αεροπορική τραγωδία.
Όσον αφορά τα ενεργά λάθη, οι μηχανικοί και οι πιλότοι παράβλεψαν να διορθώσουν τη ρύθμιση “manual” στον ρυθμιστή συμπίεσης.
Ακόμη ένα άλλο ενεργό λάθος ήταν η αδυναμία των πιλότων να προβούν έγκαιρα στις διορθωτικές επεμβάσεις με βάση τις προειδοποιήσεις που ελάμβαναν από τον πύργο ελέγχου.
Ενώ, ένα από τα λανθάνοντα αίτια ήταν η ανεπαρκής εκπαίδευση ελέγχων ρουτίνας των μηχανικών και η ανύπαρκτη κατάρτιση γνώσεων πρόληψης και αποφυγής κρίσεων των πιλότων και αεροσυνοδών σε περίπτωση σοβαρού συμβάντος.
Εφόσον, βρέθηκε πως δεν έπεσαν οι μάσκες οξυγόνου παρ’ όλ’ που το σύστημα των μασκών οξυγόνου λειτουργούσε.
Ένα άλλο σημαντικό λανθάνων αίτιο ήταν οι ατελέσφοροι έλεγχοι ποιότητας ασφάλειας της Πολιτικής Αεροπορίας και Αεροπορικής Βιομηχανίας της Κύπρου από τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς οργανισμούς JAA, ICAO και EASA, που διαμορφώνουν το ρυθμιστικό σώμα της αεροπορίας το οποίο πρέπει να ακολουθούν υποχρεωτικά, σύμφωνα με τις διατάξεις τους, τα κράτη μέλη.
Σύμφωνα με μια έρευνα οι παραπάνω οργανισμοί το 1999 με 2005 ενώ είχαν εντοπίσει πολλά, σοβαρά και επαναλαμβανόμενα προβλήματα στο Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας και την αεροπορική βιομηχανία της Κύπρου, δεν επέβαλαν τα τάχιστα, τα δέοντα αποτελεσματικά μέτρα, με συνέπεια την επιδείνωση της κατάστασης.
Συλλογίστηκε όλες τις παραπάνω αδιανόητες απερισκεψίες που στιγμάτισαν την εταιρία “Helios“. Ο προσανατολισμός του ειρμού της άλλαξε πλώρη και ξεκίνησε να επικεντρώνεται στη δική της επιλογή, εκτιμώντας εάν η προτίμηση της αεροπορικής της εταιρίας ήταν η σωστή με παράμετρο την ύψιστη ασφάλεια.
Θυμήθηκε τις αφίσες εντός του αερολιμένα του Ελ. Βενιζέλου που παρουσίαζαν τις διακρίσεις που είχε λάβει η AEGEAN στην παγκόσμια εμπορική αεροπορία κατακτώντας τον τίτλο της καλύτερης περιφερειακής αεροπορικής εταιρίας επί 9 συνεχόμενα έτη (2010 – 2018).
Ακόμη, είχε διαβάσει μια στατιστική έρευνα που πραγματοποίησε το αγαπημένο της τουριστικό περιοδικό το Conde Nast Traveller στους αναγνώστες του μέσω της ολοκλήρωση ενός ερωτηματολογίου, ότι η Aegean συγκαταλέχτηκε στις 20 καλύτερες αεροπορικές εταιρίες στον κόσμο διεκδικώντας την 5η θέση, υπερνικώντας έτσι πανίσχυρες αεροπορικές εταιρίες όπως British Airways, SAS, Air France, KLM, Swiss, Turkish Airines, Lufthansa, Virgin Airlines ακόμη και την Etihad και άλλες πολλές φημισμένες αεροπορικές εταιρίες.
Σύμφωνα, με τους αναγνώστες του περιοδικού η Aegean ξεχωρίζει για το σύγχρονο στόλο της, για τον επαγγελματισμό και για την άριστη πελατειακή εξυπηρέτηση. Επομένως, σκέφτηκε πως οι παραπάνω διακρίσεις δεν ήταν καθόλου τυχαίες εφόσον προέρχονταν από παγκοσμίου φήμης πιστοποιημένα σώματα αναγνώρισης εξεχόντων τουριστικών αεροπορικών εταιριών ανά τον κόσμο.
Αναλογίστηκε ότι η διακεκριμένη επιτυχία της Aegean οφειλόταν στην εμπειρική ειδίκευση της εταιρίας που γνώριζε καλά πώς να αξιοποιεί τους πόρους της για την παροχή ύψιστης ασφάλειας.
Ξαφνικά, ένιωθε ότι την κυρίευε αυτό το παράξενο αίσθημα σιγουριάς ότι η παραίσθηση της πλησίαζε στο τέλος της. Ήταν οικείο αυτό το αίσθημα όπως όταν βλέπουμε εφιάλτη και γνωρίζουμε στον ύπνο μας ότι σύντομα θα ξυπνήσουμε.
Πράγματι, εντόπισε την έξοδο στο ατελείωτο λαβύρινθο, στον αχανές μαίανδρο στο οποίο είχε παγιδευτεί και έτρεξε προς αυτήν. Εξήλθε και βρέθηκε μες στην καμπίνα του αεροπλάνου. Προς μεγάλη ανακούφισή της συνειδητοποίησε ότι είχε επιστρέψει.
Ο χρόνος είχε «ξεπαγώσει». Μπροστά της είδε την αεροσυνοδό να συνεχίζει να παρουσιάζει τα μέτρα ασφαλείας. Έδειξε που είναι η μάσκα οξυγόνου και το σωσίβιο και πως εκείνα λειτουργούν, ενώ ενημέρωσε τους επιβάτες πως το κάπνισμα απαγορεύεται καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης και τους πληροφόρησε πως οι φωτιζόμενες ενδείξεις θα ενημέρωναν τη στιγμή αποδέσμευσης της ζώνης κατά την πτήση.
Οι τρεισημισι ώρες πέρασαν αστραπιαία και το αεροπλάνο σύντομα προσγειώθηκε στο Heathrow terminal 5. Έσβησε η φωτεινή ένδειξη «προσδεθείτε» που όπως πολύ καλά γνωρίζετε πως στους περισσότερους επιβάτες μεταφράζεται ως σήμα να σηκωθούν όλοι βιαστικά, περιμένοντας στην ουρά λες και η κίνηση αυτή θα επιταχύνει την ολοκλήρωση προσκόλλησης του αεροπλάνου με την φυσούνα του αεροπλάνου.
Ποτέ δεν καταλάβαινε γιατί πάντα αυτό γινόταν. Το έβρισκε γελοίο. Τουλάχιστον σκέφτηκε πως η φυσούνα είναι καλύτερη από το να τους περιμένει ένα coach bus.
Παρέμεινε στο κάθισμά της ήρεμη και γέλασε με την παραπάνω της απορία. Η μόνη της κάπως ανησυχία ήταν να μην έχει τεράστια ουρά στο τμήμα ελέγχου διαβατηρίων.
Για εκείνη αυτή η ουρά φάνταζε πελώρια. Αφήστε που ενώ το διαβατήριο της ήταν καινούριο, το «chip » του δεν διαβαζόταν από τα «έξυπνα» λέμε τώρα μηχανήματα ταυτοποίησης και έτσι δεν θα γλίτωνε την κοσμοσυρροή που σχεδόν πάντα συνόδευε τα κανονικά ελεγκτήρια.
Τελικά πέρασε σχετικά γρήγορα τον έλεγχο, έφτασε στο χώρο συγκομιδής των αποσκευών και πήρε τη βαλίτσα της. Κατέβηκε στον -2 όροφο για να πάρει το subway, όπως λένε οι Αμερικάνοι ή το tube όπως λένε και οι Εγγλέζοι.
Κατέφτασε στη σωστή πλατφόρμα όπου την υποδέχθηκε ο ποντικίσιος αέρας που τόσο είχε επιθυμήσει xP. Μέσα σε μία ώρα έφτασε στο προορισμό της, κατεβαίνοντας στην στάση « Old Street».
Βγήκε από το tube station και κοίταξε επάνω. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και μουντός. Τα μάγουλά της είχαν παγώσει από το ψυχρό, αλλά ταυτόχρονα ωραίο, αναζωογονητικό ξηρό “crispy” αεράκι του Λονδίνου που πάντα σκεφτόταν ότι βοηθούσε στο να κρατάει σφριγηλό το μελαμψό της δέρμα.
Προχώρησε και μέσα σε λίγα λεπτά έφτασε στην οδό “Shoreditch”. Πλησίαζε σπίτι της. Εκείνη τη στιγμή πέρασε κοντά της ένα κόκκινο double decker όμορφο Λονδρέζικο λεωφορειάκι που έφερε την διαφήμιση για το αναμενόμενο “cirque de soleil”. Κάτι γνώριμο της θύμισε και χαμογέλασε γλυκά …
Γράφει η Μαρία Νικολέτα Σουλούνια, Αναγνώστρια