Αν παρομοιάσουμε τον άνθρωπο με μια μηχανή, το κουμπί που την θέτει σε λειτουργία, είναι ο εγκέφαλος.
Είναι το κύριο αυτό εξάρτημα που ελέγχει την βιολογική μας, την πνευματική μας και την ψυχολογική-ψυχική μας υπόσταση. Είναι αυτό το όργανο, που αν και το πιο ισχυρό στον ανθρώπινο οργανισμό, είναι και εξαιρετικά εύθραυστο. Καθώς, με την ίδια ευκολία που μας κρατάει ζωντανούς, σκεπτόμενους και λογικούς, μπορεί να μας κάνει παράφρονες και ασθενείς.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, όπου υγιείς ψυχικά άτομα, λόγω κάποιων συνθηκών και χωρίς την δική τους βούληση, αναπτύσσουν ψυχικές διαταραχές. Όπως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός έτσι και κάθε διαταραχή που του δημιουργείται, μπορεί να εκδηλωθεί διαφορετικά. Όλες οι περιπτώσεις όμως, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αποσπούν την προσοχή του πάσχοντος από την πραγματικότητα. Τα ψυχολογικά σύνδρομα δεν υπακούν στη λογική και δεν υποκύπτουν στα γεγονότα.
Πάμε να δούμε 10 τέτοια ψυχολογικά σύνδρομα.
1. Σύνδρομο “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”
Αυτό το σύνδρομο έχει πάρει την ονομασία του από το γνωστή ιστορία και επηρεάζει την αντίληψη του ατόμου σχετικά με τον χώρο και τον χρόνο στον οποίο βρίσκεται. Ο ”πάσχων” πιθανόν να βλέπει τα αντικείμενα σε μικρότερο μέγεθος από την πραγματική τους διάσταση και άλλα μεγαλύτερα από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ίσως επίσης το βρίσκει δύσκολο να διαχειρίζεται το χρόνο.
Πρόκειται για ένα σχετικά κοινό σύνδρομο, όχι απαραίτητα σχετιζόμενο με ψυχική ασθένεια. Συνήθως αναφέρεται ότι εμφανίζεται στην παιδική ηλικία ή λίγο πριν τον ύπνο. Συχνά όμως, αυτό το σύνδρομο προκαλείται από ημικρανίες, από τις οποίες υπέφερε και ο συγγραφέας του βιβλίου.
2. Σύνδρομο “Κοτάρντ”
Επίσης γνωστό ως σύνδρομο «Walking Corpse». Σ’ αυτό το σύνδρομο, ο πάσχων πιστεύει ότι είναι νεκρός ή ότι έχει χάσει τα εσωτερικά του όργανα.
Τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο απομονώνονται και δεν είναι σε θέση να φροντίσουν σωστά τον εαυτό τους. Αυτό το σύνδρομο παρατηρείται συχνά σε άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια.
Με άλλα λόγια, τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό, αρνούνται ότι υπάρχουν. Αυτό σημαίνει ότι δυσκολεύονται ιδιαίτερα να έχουν αίσθηση της πραγματικότητας, θέληση για ζωή και καλή επικοινωνία με τους γύρω τους.
3. Σύνδρομο “Paris”
Το σύνδρομο Paris είναι μια παροδική κατάσταση που επηρεάζει τους επισκέπτες της πόλης του Παρισιού, όταν τη βρίσκουν μικρότερη των προσδοκιών τους. Οι πάσχοντες βιώνουν παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις καταδίωξης, άγχος και άλλα σωματικά συμπτώματα. Ίσως αυτό το σύνδρομο να ακούγεται αστείο και παράλογο, αλλά είναι γεγονός, αφού περίπου είκοσι με τριάντα Ιάπωνες τουρίστες κάθε χρόνο νοσηλεύονται από αυτό.
Μερικοί πιστεύουν ότι προκαλείται από πολιτισμικό σοκ, καθώς οι Ιάπωνες έχουν μια ιδιαίτερα εξιδανικευμένη άποψη του Παρισιού.
4. Σύνδρομο “Οθέλλος”
Ο πάσχων πιστεύει ότι ο/η σύντροφός του τον/την απατά, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό. Είναι αρκετά σοβαρότερο από μια απλή ακόμα και από την παθολογική ζήλια και οι πάσχοντες βιώνουν έντονες μανιώδεις σκέψεις. Θεωρούν τον σύντροφό τους ιδιοκτησία τους και όλους τους υπόλοιπους πιθανή απειλή. Συνεπώς, ελέγχουν συνεχώς τον σύντροφό τους, τον ανακρίνουν, τον παρακολουθούν, τον απομονώνουν από τον περίγυρώ τους, τον μειώνουν και σε πολλές περιπτώσεις ασκούν ψυχολογική και σωματική βία.
5. Σύνδρομο “Έκμπομ”
Πρόκειται για μια μορφή υποχονδρίασης κατά την οποία, ο πάσχων νιώθει ότι έχει κατακλυστεί από παράσιτα. Αν και αυτή η μόλυνση, δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, οι ”ασθενείς” μπορεί να έχουν μανιώδεις και νευρωτικές συμπεριφορές, να πλένονται και να ξύνονται συνέχεια, να απομονώνονται και να αποφεύγουν την επαφή με άλλα άτομα. Πολύ συχνά, οι πάσχοντες καλούν για βοήθεια ειδικούς σε απεντομώσεις ή δερματολόγους αντί για ψυχολόγους ή ψυχιάτρους. Η ονομασία του συνδρόμου προέρχεται από τον Σουηδό νευρολόγο Καρλ Άξελ Έκμπομ, ο οποίος το κατέγραψε τη δεκαετία του 1930.
6. Κλινική λυκανθρωπία
Σ’ αυτή την ψυχική διαταραχή, ο πάσχων πιστεύει ότι είναι ή βρίσκεται στη διαδικασία μετατροπής σε ζώο. Και δεν πρόκειται μόνο για λύκους, όπως υποδηλώνει η ονομασία της. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις κατά τις οποίες οι πάσχοντες πίστευαν ότι μετατρέπονταν σε βατράχους, γάτες, άλογα, πουλιά, ύαινες, ακόμα και μέλισσες. Η περίπτωση αυτή είναι πιο σπάνια από τις υπόλοιπες που αναφέρουμε, ωστόσο είναι πραγματικό γεγονός και δεν θα μπορούσαμε να το παραλείψουμε από αυτή την λίστα.
7. Σύνδρομο ”Capgras”
Νευρολογικά παρομοιάζεται με το σύνδρομο Κοτάρ, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο πάσχων έχει την παράλογη πεποίθηση ότι κάποιο κοντινό άτομο του, έχει αντικατασταθεί από έναν απατεώνα που εμφανίζεται πανομοιότυπος, αλλά δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Το σύνδρομο αυτό έχει πάρει την ονομασία του από τον Γάλλο φυσικό Ζοζέφ Καπγκρά, ο οποίος το περιέγραψε για πρώτη φορά.
Αυτό το σύνδρομο συχνά συνδέεται με τη σχιζοφρένεια αλλά ίσως πηγάζει από εγκεφαλική βλάβη ή άνοια.
8. Σύνδρομο “Αναδιπλασιαστική παραμνησία”
Αυτό το σύνδρομο, προκαλείται από εγκεφαλική βλάβη. Το άτομο που υποφέρει πιστεύει ότι ένα μέρος ή τοποθεσία έχει διπλασιαστεί και έχει μεταφερθεί και σε κάποιο άλλο μέρος. Οι στρατιώτες με εγκεφαλικές βλάβες συχνά πιστεύουν ότι το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονται βρίσκεται στην πόλη τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι κοντά.
Υπάρχουν ορισμένα κοινά στοιχεία με τα σύνδρομα Κοτάρ και Capgras, σε σχέση με την αντικατάσταση ή τη μετατροπή ανθρώπων, αντικειμένων ή τόπων.
9. Σύνδρομο “Διπλού υποκειμένου”
Αυτό το ψυχολογικό σύνδρομο, κάνει τον πάσχοντα πιστεύει ότι έχει σωσία που έχει όμως, διαφορετική προσωπικότητα και διαφορετική ζωή. Μερικές φορές ο σωσίας μπορεί να είναι άγνωστος, άλλες φορές μέλος του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Οι πάσχοντες πιστεύουν ότι κάποιος τους έκλεψε την εμφάνιση, γεγονός το οποίο οδηγεί σε λεκτικές ή σωματικές επιθέσεις. Το σύνδρομο αυτό εντοπίζεται κυρίως σε διπολική διαταραχή ή σχιζοφρένεια, παρόλο που είναι σπάνιο.
10. Σύνδρομο “Folie a deux”
Κυριoλεκτικά σημαίνει «τρέλα που μοιράζεται στα δύο» ή επιστημονικά, «διαμοιρασμένη ψυχωτική διαταραχή». Σε αυτό το σύνδρομο οι πάσχοντες είναι δύο (ή περισσότερα) άτομα που εκτός από την καθημερινότητά, μοιράζονται και την ίδια αυταπάτη. Στην ουσία, είναι μια μορφή μεταδιδόμενης τρέλας, όπου ένα άτομο που πάσχει από μια ψυχική ασθένεια, μπορεί να την μεταδώσει σε ένα κοντινό του. Αν και αυτό ακούγεται παράλογο, έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις, όπου φαινομενικά υγιή άτομα, άρχιζαν να παρουσιάζουν μανιώδεις συμπεριφορές όταν βρίσκονταν κοντά σε άτομα που είχαν αντίστοιχες συμπεριφορές. Πολλοί ειδικοί, ταυτίζουν αυτό το σύνδρομο με την σχιζοφρένεια. Άρα μπορεί η σχιζοφρένεια να είναι μεταδοτική; Η απάντηση, δεν είναι σαφής. Για αυτό, πρόσεχε με ποιους κάνεις παρέα 😉