Τι συμβαίνει όταν οι αναμνήσεις από ένα όχι-και-τόσο μακρινό παρελθόν, χτυπούν την πόρτα της ενήλικης ζωής σου;
Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη μου το #10yearschallenge. Facebook και Instagram γέμισαν με φωτογραφίες προ αυτών. Φωτογραφίες, του πως ήμασταν τότε, κάπου στα 14-15. Στην εφηβεία.
“Αχ τι ωραία χρόνια” θα έλεγα, αν δεν είχα ψάξει να βρω και δικές μου φωτογραφίες από την τρυφερή αυτή ηλικία.
Αλλά έψαξα. Βρήκα. Και το cringe meter κόντεψε να σπάσει. Εκτός του ότι συνειδητοποίησα πως έννοιες όπως μόδα, styling, σωστοί συνδυασμοί ήταν παντελώς άγνωστες για μένα, αναμνήσεις άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό. Αναμνήσεις από συνήθειες, σκηνικά και γεγονότα που έχω ζήσει κι ήλπιζα να ξεχάσω.
Μα δεν ξεχνιέται, δεν ξεχνιέται, γύρω είναι και πλανιέται. Θυμήθηκα τα δικά μου χάλια, θυμήθηκα των φίλων μου και ρώτησα κι εσάς, να μου πείτε τι σας κάνει να cringeάρετε κάθε φορά που αναπολείτε την εφηβεία σας.
Τα ομαδοποίησα και ιδού, 5 ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ ΣΑΣ…
1.Στιλιστικές επιλογές
Η αλήθεια είναι ότι, τότε, δεν μας πολυένοιαζε τι θα φορέσουμε. Οι παιδικές μου φωτογραφίες, όπου φοράω φούξια με λαχανί, δεν απέχουν ιδιαίτερα από τις εφηβικές μου. Η εποχή emo/trendy/κάγκουρες δυστυχώς πέρασε από πάνω μας και μας ακούμπησε για τα καλά.
Vans σκακιέρα παπούτσια, για τα οποία ήμασταν και ιδιαίτερα περήφανοι. Μαύρα ρούχα, που φωτίζονταν με στάμπες, σκακιέρα και νεκροκεφαλές. Κολλητά skinny παντελόνια που έκαναν τα υπερμεγέθη, λόγω ορμονών και μεταβολισμού, πόδια μας να φαίνονται ακόμα πιο περίεργα.
Το σκηνικό ερχόταν να αποτελειώσουν λαδωμένα τσουλούφια μέσα στη μούρη, που ίσως ευθύνονται για την μυωπία πολλών πλέον κυριλέ 25αρηδων.
Οι κάγκουρες φίλοι, από την άλλη, συνδύαζαν παντελόνι που ήταν σαν να το είχαν κλέψει από… μακαρίτη υπέρβαρο -σε κάποιους έπεφτε κιόλας και βλέπαμε και το μποξεράκι με τα καραβάκια- με φουσκωτό μπουφάν, αυτό το παπλωματέ. Τη φάση ερχόταν να συμπληρώσει μαλλί φράχτης (καρφάκια ντε) που έσταζαν από το πολύ ζελέ και χρειαζόταν κομπρεσέρ για να βγει στο λούσιμο.
Στην επαρχία που είχα την …τύχη να περάσω εγώ την εφηβεία μου, υπήρχαν επιπλέον στιλιστικές επιλογές όπως οι φόρμες παντός καιρού είχαμε/δεν είχαμε γυμναστική. (Και η αιτία που, συνήθως από τα 14, ξέραμε την ανατομία των συμμαθητών μας). Ή το καρφί ίσιο μαλλί για τα κορίτσια που συνδυαζόταν με το eyeliner Κλεοπάτρα και εμπλουτιζόταν με πολύχρωμες σκιές τα Σάββατα.
Τα σταράκια (το παπουτσικό εννοώ) ενίοτε ήταν και “στολισμένα” με στίχους κλαψιάρικων τραγουδιών που γράφαμε με μαρκαδόρο διαρκείας.
Οι πιο κουλ τύποι είχαν και κονκάρδες πάνω σε τσάντες, τζιν και τζάκετ.
Ωστόσο, “διακεκριμένο μέλος” του Frapress έχει να μοιραστεί μαζί μας και μια στιλιστική επιλογή που ήταν το απόλυτο turn on κι ομολογώ, πως δεν την είχα φανταστεί ποτέ: ΜΠΛΟΥΖΑ ΠΟΛΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΗ ΩΣ ΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΑΣΠΡΕΣ ΚΑΛΤΣΕΣ ΝΑ ΤΙΣ ΤΡΑΒΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ.
Τέλος, μια ακόμη μαρτυρία έρχεται να δικαιώσει το ρητό “υπάρχουν και χειρότερα” καθώς φίλη της σελίδας μας εξομολογήθηκε για το τατουάζ που είχε χτυπήσει με… ανεξίτηλο μαρκαδόρο.
2.Teen romance
Ή μήπως θα έπρεπε να το γενικεύσω σε teen drama; Αλλά όχι, δε θα σας το έκανα τόσο εύκολο. Σ’ αυτό το section θα μιλήσουμε αποκλειστικά για τα ξεφτιλίκια σας πάνω στην… αγάπη.
Stalking, που θα έκανε το Joe από το YOU να ζηλέψει, ήταν συνήθως απλώς το πρώτο στάδιο. Φίλη μας εξομολογήθηκε πως γύρισε όλα τα φωτογραφεία της περιοχής για να βρει φώτο από το crush, όταν έκανε παρέλαση. Την ίδια στιγμή σε άλλη πόλη, εγώ με θυμάμαι να προσποιούμαι ότι δεν ξέρω να λύσω άσκηση -dude, προφανώς την είχα λύσει μέρες πριν- μόνο και μόνο για να φιλοτιμηθεί το crush να βοηθήσει και να κρατήσω την σελίδα με τα γράμματα του.
ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΒΡΗΚΑ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ. Ήταν και λάθος! Για να μην αναλύσω το γεγονός ότι στηνόμουν σε ένα συγκεκριμένο σταυροδρόμι κοντά στο σπίτι του crush, ώστε μετά το σχόλασμα να μου πει “Γεια”.
Κάπου εδώ να ζητήσω κι ένα συγγνώμη στην φίλη Ιωάννα, που την είχα καταντήσει πρόσφυγα την κοπέλα, για να κάθομαι δίπλα στο θρανίο με το “ΑΧ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ” material.
Το επόμενο στάδιο ήταν η επιμονή μας. Βρε δεν πάει να προτιμούσε να παίζει μπάλα, να μην μας είχε ούτε για φτύσιμο, εμείς εκεί!
Πληγωμένη συντρόφισσα εξιστορεί σκηνικό κατά το οποίο γίνεται κουρούμπελο σε πάρτι, κάνει ερωτική εξομολόγηση, τρώει χυλόπιτα, επιμένει, κι εν τέλει η φάση καταλήγει να γίνεται sad, αφού προσπαθεί να τον φιλήσει και το crush φεύγει τρέχοντας. Μην στεναχωριέσαι φίλη, αυτό θα μπορούσε να ήταν πάνω κάτω κι ένα summary της δικής μου πενταήμερης. (Αν και ήταν πολύ χειρότερη καθώς εγώ δεν μέθυσα καν).
Όταν το αντικείμενο του πόθου μας έπεφτε, (ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΒΗ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ), κάναμε τα πάντα για να έχουμε κοινά. Εδώ η άλλη, εξαιτίας αυτής της φάσης, άρχισε να ακούει ροκ ενώ ήταν ορκισμένο σκυλί.
Η σχέση για τους περισσοτέρους κρατούσε ένα πεντάμηνο μαξ, στο οποίο τα μελιά και το cringe μπορούσαν να κάνουν ακόμα και τον Παπακαλιατη να ντραπεί. Κι όταν έληγε, συνήθως ήταν σαν να μην συνέβη ποτέ.
Το εντυπωσιακό ήταν ότι ενώ εμείς κόβαμε τις φλέβες μας, τα αντίστοιχα crushes συνήθως προτιμούσαν να καούν σε κάποιο net ή οι πιο φιτ της υπόθεσης έπαιζαν μπάλα μέχρι να… σβήσει ο ήλιος.
3.Έξοδοι
Θα αγνοήσω επιδεικτικότατα τις στιλιστικές επιλογές των εξόδων μας, καθώς καταντάει disturbing για τον ταλαιπωρημένο αμφιβληστροειδή μου και θα αφήσω μόνο αυτό εδώ:
Όμως, δεν μπορώ να αγνοήσω τα κουλά μέρη που… αράζαμε όπως τα σκαλιά στην πλατεία Συντάγματος, τα Village -χωρίς απαραίτητα να βλέπουμε ταινία- και αλυσίδες fast food (όπως Mac, Goodys) πάλι χωρίς απαραίτητα να τρώμε. Οι πιο χωριάτες συνηθίζαμε να καθόμαστε και σε προαύλια εκκλησιών ή retarded πάρκα.
Όταν πια περνούσαμε τα 15 πηγαίναμε και σε “κλαμπς” της εποχής, στα οποία έπαιζε NiVo, Ominus κι άλλα παρακμιακά δείγματα του πολιτισμού.
Ειδικότερα, θυμάμαι στην περιοχή που μεγάλωσα το περιβόητο “στενό” που είχε συγκεντρωμένα όλα τα μπαράκια για εφήβους (ο θεός να τα κάνει) κι αποτελούσε δείγμα μαγκιάς και μόνιμο θέμα αντιπαράθεσης με τους γονείς. (Το “στενό” τώρα πλέον έχει κάτι net, δυο ταβέρνες και καμία δεκαριά αδέσποτα, γιατί φυσικά δεν έχουμε πια ΠΑΣΟΚ.)
Βασικό κομμάτι της εξόδου ήταν και το τι θα πιούμε. Βαριά ποτά (ΚΛΑΙΩ) όπως gordons, μπύρα χωρίς αλκοόλ και Heineken, έδιναν κι έπαιρναν. Οι πιο προχώ έπαιρναν βότκα με πορτοκαλί, την οποία γκαργκάνιαζαν -χωρίς να την πίνουν- για κάνα 6ωρο.
Το θλιβερό της υπόθεσης ήταν ότι πιστοί στις αρχές των 60’s-70’s raised γονιών μας, κάποιοι (ευτυχώς όχι όλοι), συνεχίζαμε να θεωρούμε το κάπνισμα μεγάλο δείγμα μαγκιάς και ανεξαρτητοποίησης. Λογικά μετά από τόσα χρόνια, που ο καρκίνος θερίζει στη χώρα μας, αυτό θα έχει αρχίσει να εκλείπει. (Το κοινωνικό μήνυμα του άρθρου)
4.Επικοινωνία
MSN, Hi-5 και greeklish. Ayto mono tipote allo.
Γυρίζαμε σπίτι, ανοίγαμε το MSN, και ρωτούσαμε “ti Knc?”. Αν αργούσε να απαντήσει του κάναμε κι ένα “σκούντημα” που τάραζε συθέμελα την οθόνη. Στέλναμε δίχως αύριο αυτοκολλητάκια με γκλίττερ. Αποκαλούσαμε ο ένας τον άλλο kollitoumpinaki, και το ου το γράφαμε ο0.
Όντας grammar nazi από τότε, έγραφα επιδεικτικά στα ελληνικά με τόνους. ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΜΑΛΛΟΝ.
Επικοινωνία υπήρχε και με sms, κάτι το οποίο σήμερα φαίνεται τέρμα περίεργο, καθώς τα μοναδικά sms πλέον τα στέλνει η Wind, η Cosmote και …οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι.
Ενώ οι πιο κουλ είχαν από τότε Facebook, κάτι το οποίο σήμερα αποτελεί βορά για τους φίλους από το πανεπιστήμιο και την δουλειά που πάνε και ξεθάβουν post από primitive εποχές, κάνοντας μας ρεζίλι.
Κάποιοι πρωτευουσιάνοι είχαν και MySpace, αλλά πραγματικά δεν έχω ακόμα καταλάβει τι ήταν αυτό!
5.Πολιτισμός
Συγγνώμη προκαταβολικά από αυτούς που ακόμα ακούν Evanescence, Prodigy και Metallica.
Αλλά ναι, ακούγαμε αυτές τις ….ιες και γράφαμε και στίχους τους πάνω στα θρανία. Οι πιο heavy τύποι άκουγαν Bring me the Horizon κι άλλα deathmetal συνονθυλεύματα, ενώ οι ράπερς της εποχής την έβρισκαν με Goin’ Through και Ominus. Οι pop τύποι έλιωναν με Jonas Brothers, Demi Lovato και Justin (δυστυχώς) Bieber.
Τα κουλ τυπάκια, που από τότε είχαν μια κάποια μουσική παιδεία ευτυχώς, δεν έλειπαν κι ομόρφαιναν κάπως την πολιτιστική παρακμή.
Ταυτόχρονα, κάθε τάξη είχε και τον κιθαρίστα της που σε κάθε εκδρομή περίφερε την κιθάρα και γρατζουνούσε το “πες μου γιατί να μου λείπει τόσο η αγκαλιά σου” και το “δεν είναι έτσι η αγάπη να μπλέκει με το δάκρυ”.
Δεν χάναμε όμως να επιδεικνύουμε και την κινηματογραφική μας παιδεία καθώς η φρενίτιδα Twilight άφησε ανεξίτηλα σημάδια. Θυμάμαι να κάθομαι σε θρανίο διακοσμημένο με φωτογραφίες του Rοbert του Pattinson για χάρη της κολλητής, ενώ ήμουν μια γνήσια Daniel Radcliff fan.
Συνήθως η ταινία θα είχε τρελή επιτυχία αν περιλάμβανε Zac Efron, Channing Tatum και λοιπούς γόηδες.
Σίγουρα έχω ξεχάσει πολλά cringe σκηνικά. Σίγουρα κάποια από αυτά τα ξέχασα λόγω κάποιου αμυντικού μηχανισμού που απωθεί ντροπιαστικές αναμνήσεις. Αλλά σίγουρα μετά από αυτό το άρθρο θα έχεις ήδη σχηματίσει το χαμόγελο που το πάνω χείλος προσπαθεί να συναντήσει τα ρουθούνια. Κι είμαι περήφανη για αυτό.