Δυναμική, αποφασιστική, μαγνητική. Δε θα μπορούσε παρά να…είναι Σκορπιός, όπως η ίδια έχει δηλώσει. Μιλάμε, φυσικά, για την κυρία Μίρκα Παπακωνσταντίνου!
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που μέσα από την Τζέλα, την Αλεξάνδρα, την Αττάρτη, σε έχει κάνει να δακρύσεις είτε από τα γέλια, είτε από συγκίνηση. Σε έχει κάνει να τη μισήσεις, να τη λατρέψεις ή και τα δύο ταυτοχρόνως! Σίγουρα, πάντως, σε έχει κάνει να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Τίποτε άλλο.
Ας γνωρίσουμε τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου καλύτερα!
Αν σας ζητούνταν να περιγράψετε τον εαυτό σας τι απάντηση θα δίνατε;
Δεν μπορώ να περιγράψω τον εαυτό μου, γιατί δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Ενδέχεται να προβάλλω περισσότερο τα πλεονεκτήματα που εγώ θεωρώ ότι έχω και για άλλους να μην τα διαθέτω καν.
Πρόσφατα εκφράσατε την άποψή σας αναφορικά με το θέμα της διαφορετικότητας. Τίθεστε κατά του συγκεκριμένου όρου, όμως, αναγνωρίζετε ότι υπάρχει ποικιλομορφία; Δεν είναι λίγο αντιφατικό αυτό, αφού το ένα συνεπάγεται το άλλο;
Καθόλου. Συνηθίζεται να τοποθετούνται ”ετικέτες” στους ανθρώπους, ενώ η ανθρώπινη φύση ως ολότητα δεν είναι έτσι. Είναι δικαίωμα του καθενός να είναι και να κάνει ό,τι θέλει. Δε χρειάζεται κάποιου είδους διεκδίκηση, είτε αυτή παίρνει τη μορφή πορειών, είτε άλλων εκδηλώσεων για κάτι που είναι δεδομένο και αυτονόητο.
Ας πάμε λίγο στα του θεάτρου… Φέτος, στις ”Μάγισσες της Σμύρνης” υποδύεστε την Αττάρτη, έναν απαιτητικό ρόλο, τον οποίο πρώτη ενσάρκωσε με μεγάλη επιτυχία η κυρία Φιλαρέτη Κομνηνού. Αυτό σας άγχωσε;
Όχι. Εκτιμώ και σέβομαι τη Φιλαρέτη Κομνηνού, αλλά δεν ήταν κάτι που με άγχωσε. Άλλωστε και στο παρελθόν ενσάρκωσα ρόλο που πρώτη υποδύθηκε η Κατίνα Παξινού. Μιλάμε για δύο διαφορετικές δουλειές. Το 2005 έγινε η ”τηλεοπτική μεταφορά” του βιβλίου της Μάρας Μεϊμαρίδη, ενώ φέτος ”μεταφέρεται” στο θέατρο σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Πηγή: theatrikesskines
Αναφορικά με το ρόλο του ηθοποιού, πιστεύετε ότι αρχίζει και τελειώνει μέσα στο θέατρο; Ότι, δηλαδή, ο θαυμασμός και το χειροκρότημα του κόσμου πρέπει να περιορίζονται αυστηρά μέσα στο χώρο του θεάτρου;
Μου αρέσει η όλη διαδικασία. Η δουλειά, η διαδρομή που χρειάζεται μέχρι και την παρουσίαση του έργου είναι επίπονη, όμως το ταξίδι είναι πολλές φορές πιο ωραίο από τον προορισμό. Το χειροκρότημα είναι και αυτό πολύ όμορφο όταν συμβαίνει, αλλά είναι το τελευταίο στάδιο, η κατάληξη. Σε τελική ανάλυση δεν έχω λόγο να αποφεύγω τον κόσμο έξω από το θέατρο. Οι αντιδράσεις τους δεν είναι ακραίες.
Πριν λίγο καιρό ”έπεσε μαύρο” στο Mega. Έχετε παίξει και πρωταγωνιστήσει σε πολλές σειρές του. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό το γεγονός;
Με στενοχωρεί. Δε λυπάμαι για τους κρατούντες, οι οποίοι λόγω λανθασμένων οικονομικών χειρισμών κατάφεραν να κλείσουν ένα τέτοιο κανάλι. Λυπάμαι για τους καλλιτέχνες και τους εργαζομένους που έμειναν απλήρωτοι και ήταν ”πιόνια”, αφού δεν ήταν στο χέρι τους να αλλάξουν την όλη κατάσταση.
Σε προσωπικό επίπεδο, κάνοντας έναν απολογισμό, έχετε κάποιο απωθημένο; Όχι απαραιτήτως ερωτικό. Αλλά και σε επαγγελματικό ή φιλικό επίπεδο.
Δεν έχω κάνει τον απολογισμό της ζωής μου και δεν έχω ή τουλάχιστον προσπαθώ να μην έχω απωθημένα. Με εκφράζει ο στίχος ”Εμπρός κοιτάζω τα αναμένα μου κεριά” από τα ”Κεριά” του Καβάφη. Και στη δουλειά μου δεν έχω βάλει τελεία, δεν αισθάνομαι πλήρης. Για εμένα το θέατρο είναι θείο πράγμα και με τον καιρό μετριέμαι με τις ανεπάρκειές μου.
Σας έχει τύχει μετά από μία μεγάλη επιτυχία να ακολουθεί ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός; Πώς το διαχειριστήκατε;
Φυσικά. Έχω βιώσει όλα τα δυσάρεστα γεγονότα από το πιο μικρό, όπως είναι ο χωρισμός, μέχρι το πιο μεγάλο που ήταν ο θάνατος κοντινών μου ανθρώπων. Δεν περνάει ποτέ. Η δουλειά μου είναι ένα μικρό βάλσαμο στις πληγές, γιατί σ’ αυτήν ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Ο κόσμος έχει την απαίτηση από εσένα να παίξεις. Αυτό είναι άγριο. Προσπαθώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και να σκέφτομαι ότι είμαι εδώ, υπάρχω και συνεχίζω αν και δυστυχώς υπάρχουν μέρες που το βλέπω μισοάδειο.
Κλείνοντας για σήμερα… Ποιο είναι το μότο σας;
Προσπαθώ να δω τον ήλιο ακόμα και μέσα από τα σύννεφα και όταν δεν υπάρχει τον βρίσκω. Αναφέρομαι στον ήλιο της ψυχής. Δεν είναι ακριβώς μότο, είναι όμως στάση ζωής.