Ένα έργο για τη μνήμη ως ταυτότητα, πολιτική και απώλεια στην εποχή της απόλυτης καταγραφής και αναπαραγωγής!
«Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα τίποτα δεν διακρίνει πια. Γιατί ο χώρος είναι πια το ίδιο με τον χρόνο χωρίς εξόδους διαφυγής.»
Δύο γυναίκες αφηγούνται επί σκηνής κοινές μνήμες και παραλλαγές των αναμνήσεών τους, ανάμεσα σε διαφορετικά στοιχεία καταγραφής, ανάμεσα σε μονολόγους που επαναλαμβάνονται, συνδιαλέγονται και σπάνε, διατυπώνοντας μια κοινή αφήγηση γύρω από την ταυτότητα, το παρελθόν, την μνήμη και την κατασκευή της. Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Πως γίνεται να ξεχνάς σε μια εποχή που όλα καταγράφονται; Τι είναι αληθινό και τι όχι, σε μια ανάμνηση θολή σαν την πραγματικότητα και διαυγή σαν το ψέμα;
«Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ούτε καν εμένα και εσένα, να την κοιτούμε σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπους. Κοιτάζοντας την, σχεδόν σαν να την παρηγορούμε»
Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά σε μορφή αναλογίου στο Maison de la Poésie στο Παρίσι σε σκηνοθεσία Laurence Campet και μετάφραση της Clio Mavroeidakos καθώς και στο Φεστιβάλ Αναλόγιο, μέλος του οργανισμού EFA/EFFE (European Festivals Association/ Europe for Festivals- Festivals for Europe), που αποτελεί έναν επιτυχημένο θεσμό που είναι αφιερωμένος στο θέατρο και στη σύγχρονη γραφή, δραματική και σκηνική, και διοργανώθηκε φέτος για 15η συνεχή χρονιά, 21-27 Σεπτεμβρίου 2018.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Πρώτος στόχος στον πρώτο σταθμό αυτού του έργου είναι οι λέξεις να βρουν την θέση τους στον χώρο και στο σώμα. Να ξεδιπλώσουν την διαδρομή της μνήμης για να καταλήξουν σε μια ανάμνηση πιθανώς απωθημένη. Να συνδράμουν οι ηθοποιοί επί σκηνής για να προφέρουν όλες τις λέξεις του συγγραφέα γνωρίζοντας ότι «οι λέξεις δεν σε αφήνουν να θυμηθείς». Προκειμένου να μεταφέρουν τους θεατές –ο καθένας μέσα από τη δική του διαδρομή-στην τελική κατοικία του πυρετού. Στο δικό του δάσος, μια νύχτα με βροχή από στάχτες.
«Μπαίνω στο δάσος για να προστατευτώ. Τα πόδια γυμνά στη λάσπη. Τα πόδια μου σκληρά απ όλα τα ξυπόλητα καλοκαίρια, την άμμο, τις πέτρες. Η λάσπη. Και η μυρωδιά του χώματος υγρή πριν βρέξει. Μια βροντή και ύστερα μια δεύτερη και όλος ο ουρανός από πάνω μου να φωτίζει. Σαν… δεν θυμάμαι. Και γύρω όλα να αστράφτουν σαν… δεν θυμάμαι… σαν απότομα φλας, σαν να μας φωτογραφίζουν απότομα. Μα… Μα… Μια βροντή, δεν θυμάμαι. Οι λέξεις δεν με αφήνουνε να θυμηθώ.
Και αν σε ρωτήσουν τι είδα εσύ θα πεις: δέντρα και βράχους, κλαδιά, κλαδιά, κλαδιά. Και αν σε ρωτήσουν που πήγα εσύ πες τους: στο δάσος, στο δάσος».
Συντελεστές
Κείμενο: Θωμάς Τσαλαπάτης
Σκηνοθεσία: Νικόλ Δημητρακοπούλου
Σκηνοθεσία Εικόνας: Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
Φωτιστικός Σχεδιασμός: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφία: Ανδριανός Ζαχαριάς
Επιμέλεια Κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Μανώλης Μανουσάκης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Γραφιστική Επιμέλεια: Θάνος Κερμίτσης
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγγάνη
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Παντελίδης
Παραγωγή: R.M.LIGHT
Ηχογραφημένη φωνή: Λουκία Πιστιόλα
Ερμηνεία : Άλκηστις Νικολαϊδη, Νικόλ Δημητρακοπούλου
Πληροφορίες
Παραστάσεις: Από Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 12€
Φοιτητικό, ανέργων: 10€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€
Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Facebook Page: https://bit.ly/2RKyENZ
Θέατρο 104: Ευμολπιδών 41, τηλ. 210 3455020