Ο Γιάννης Κουμαριανός είναι όπως πάντα επίκαιρος και καυστικός ως προς το εγώ και την επιφανειακότητα, κερδίζει το κοινό της χώρας μας.
Τον πρωτογνώρισα μέσω των ποιημάτων του και με συνεπήρε η δουλειά του για την ρομαντικότητά της. Ο Γιάννης Κουμαριανός, όμως, δεν είναι μόνο ένας εξαίρετος ποιητής. Ως λάτρης της μουσικής και ιδιαίτερα της ροκ, κάποια στιγμή ασχολήθηκε με αυτή όχι μόνο ως ακροατής. Αφορμή για την ενασχόληση του με τις τέχνες υπήρξε η ταινία των Doors.
“Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλλιτεχνικός τύπος. Τρελαινόμουν για ποδόσφαιρο (παίζαμε όλη μέρα στην γειτονιά), μπάσκετ και κολύμβηση. Άκουγα πολύ ροκ και ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα ήταν οι Doors. Όταν, λοιπόν, είδα την ταινία κάτι άλλαξε μέσα μου…Ξύπνησε μια ευαίσθητη πιο λυρική πλευρά μου που μέχρι τότε σώπαινε. Κάπου εκεί άρχισα να γράφω κιόλας. Στα 17 μου πήρα κιθάρα και γρατζουνώντας την έμαθα να παίζω.
Με τη μουσική πότε ασχολήθηκες πιο έντονα;
Το 2005 έβαλα για τα καλά την μουσική στην ζωή μου. Χρειάστηκε να κάνω μία μεγάλη παύση, αλλά το 2009 επανήλθα με την μπάντα No Sequence. Με τα παιδιά αυτά πετύχαμε αρκετά πράγματα, αλλά δυστυχώς το διαλύσαμε.
Τώρα μπήκα στους Atomic Soda με τους οποίους βγάζουμε άλμπουμ! Δεν είναι δικοί μου στίχοι, εγώ απλώς τραγουδάω, αλλά είμαι πολύ περήφανος για τη δουλειά αυτή και ανυπομονώ να αρχίσουμε την προώθηση και τα live. To 1o μας Live θα γίνει στην Έλη του Κλου στα Βριλήσσια στις 7/12.
Στο Decadence πώς μπήκες και τι ακριβώς κάνεις εδώ;
Εδώ κυρίως περνάω ωραία, βοηθάω όσο μπορώ τον Πάνο (ιδιοκτήτης) με το οργανωτικό του μαγαζιού, με κάποιες γνωριμίες που έχω στον χώρο της μουσικής και ή τις Παρασκευές ή τα Σάββατα παίζω μουσική ως Dj.
Ήταν όνειρο μου να παίξω μουσική εδώ από όταν πρωτοήρθα στις αρχές του 2000. Τότε, όμως, δεν έκανα ακόμα dj set οπότε απλώς απολάμβανα τα μοναδικά vibes του μαγαζιού και την όλη ροκ κατάσταση.
Αφού άρχισα τα dj set με έφερε ο κιθαρίστας της νέας μου μπάντας (ΑTOMIC SODA) στο εκ νέου ανοιγμένο Decadence (ήθελε να συζητήσει για κάποιο live), γνωρίστηκα με τον Πάνο, μου ζήτησε να παίξω μια φορά, μου άρεσε και από τότε είμαι εδώ.
Πώς ξεκίνησες τα dj set;
Ήταν τυχαίο γεγονός. Είχα πάει για ένα ποτό σε ένα μαγαζί στην Ερυθραία και βλέπω το αφεντικό σε κατάσταση αμόκ. Μου λέει ότι δεν εμφανίστηκε ο dj και τυχαία είχα μαζί μου έναν σκληρό δίσκο με μουσική. Τον βάζω στο λάπτοπ που είχε εκεί, παίζω λίγο, του αρέσει και εν τέλει μου έδωσε μία μέρα την εβδομάδα δική μου.
Από τι είδος χαρακτηρίζονται τα dj set σου;
Κυρίως alternative rock, λίγο Post Punk και καμιά φορά πιο σκληρά κομμάτια από Sex Pistols κτλ..
Τι πιστεύεις ότι κάνει το Decadence 
Το Decadence ήταν ό,τι πιο πρωτοπόρο στον χώρο της διασκέδασης όταν πρωτοάνοιξε και παρέμεινε έτσι για πολλά χρόνια.
Έπαιζε υπέροχες μουσικές και η αύρα του δεν συγκρινόταν με κανενός.
Πέρασαν ιστορικά πρόσωπα της μουσικής από τον χώρο, όλοι για να βιώσουν την ανεμελιά του.
Τώρα παρέα με τον Πάνο ευελπιστούμε να κάνουμε το Decadence αυτό που ήταν στον χώρο της διασκέδασης. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούει καλή μουσική και να διασκεδάζει με ανθρώπους που ξέρουν να περνούν καλά.
Είναι πολύ σημαντικό που βρίσκεται στον ίδιο χώρο και νομίζω δεν θα αργήσει να πιάσει το feeling που είχε εκείνη την εποχή!
Πες μας λίγα για την ποίηση σου.
Η ποίηση είναι μία ασχολία που ξεκίνησε επίσημα πριν από 10 χρόνια. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω και το έκανα. Τα πρώιμά μου βέβαια τα βλέπω τώρα και μου φαίνονται παιδιάστικα. Αγαπημένοι μου ποιητές είναι φυσικά ο Μόρισον, η Κατερίνα Γώγου και οι καταραμένοι ποιητές, όπως ο Μποντλέρ.
Τι σε εμπνέει για να γράψεις;
Με εμπνέουν διάφορα από απλά καθημερινά, μέχρι εσωτερικές αναζητήσεις για την ανθρωπότητα και την κοινωνία μας.
“Ο κόσμος πάσχει από ένα είδος κατάθλιψης, παράλληλα με ένα είδος διαρκής εσωτερικής αναζήτησης. Υπάρχει μια μιζέρια που πιστεύω οφείλεται στην έλλειψη αξιών. Δίνουμε, δηλαδή, βάση σε μικρά πράγματα και στην εικονική μας ευτυχία – μέσω των σόσιαλ μίντια.”
“Εγώ από το 2007 και μετά χρησιμοποιώ τα σόσιαλ μίντια για να βγάλω την δουλειά μου προς τα έξω κυρίως και με έχει βοηθήσει. Όπως, όμως, λόγου χάρη η σχάση του ατόμου μπορεί να δώσει ενέργεια ή να καταστρέψει πόλεις, έτσι και η τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει ή να σε καταστρέψει -είναι καθαρά θέμα χρήσης.
Ο πατέρας μου πάει εθελοντικά (Human – Hombre – Άνθρωπος) και κάνει συσσίτια για απόρους. Όποτε πηγαίνω και τον βοηθάω βλέπω τους ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα αντιλαμβάνομαι πιο έντονα από ποτέ τι πραγματικά μετράει στη γη και σε τι πρέπει να δίνουμε βαρύτητα.
Με την αστρονομία πως “έμπλεξες”;
Γενικά είμαι τύπος που αν με ιντριγκάρει κάτι νιώθω την ανάγκη να το δοκιμάσω και αν μου αρέσει το κρατάω. Έτσι, λοιπόν το 2014 όταν είδα το Interstellar με συνεπήρε και ήθελα να μάθω περισσότερα για το διάστημα και τους αστερισμούς.
Φυσικά δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις αστροφυσικής, αλλά όποτε βρίσκω χρόνο πηγαίνω, με φίλους που μοιράζονται το ίδιο πάθος, σε βουνά -εκτός Αθηνών εξαιτίας της φωτορύπανσης- και κοιτάμε τα άστρα.
Τρώμε κρύο -στα αρνητικά του- αλλά πρόκειται για ένα χόμπι που έχει πολλά να μας διδάξει.
Αν μελετάς το σύμπαν, τη φιλοσοφία του και τον τρόπο που λειτουργεί, καταλαβαίνεις τι έχει αξία. Είναι πολύ εγωιστικό να πιστεύουμε πως είμαστε κάτι σε αυτό το ατελείωτο σύμπαν, πόσο μάλλον να πιστεύουμε πως είμαστε μόνοι μας.
Όταν το Voyager έφευγε από τα όρια του ηλιακού μας συστήματος προς το άπειρο, ο γνωστός αστροφυσικός και τότε διευθυντής της NASA, Καρλ Σαγκάν, διέταξε να γυρίσει προς τα πίσω -ξοδεύοντας έτσι τα λιγοστά καύσιμα του- να στοχεύσει τη γη, για να μας δείξει πόσο μικροί είμαστε.
Πώς σε αυτήν την μπλε κουκκίδα που αχνοφαίνεται ζούμε εμείς όλοι, είτε είμαστε χριστιανοί, είτε είμαστε άθεοι, μουσουλμάνοι, γκέι, στρέιτ, μαύροι, λευκοί.
Πρέπει να σεβαστούμε τον πλανήτη μας, να τον αξιοποιήσουμε και να συνυπάρξουμε για να επιβιώσουμε. Πρέπει να εκτιμάμε απεριόριστα και να σεβόμαστε ότι ζούμε. Πρέπει να δεις πόσοι δισεκατομμύρια πλανήτες είναι ακατοίκητοι και να μάθεις πόσα τυχαία γεγονότα συνέβαλαν στο να ζούμε εμείς αυτή την στιγμή πάνω στην γη για να την σεβαστείς.
Πρέπει επίσης να καταλάβουμε το πόσο πολύ την έχουμε φθείρει και πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί -από ένα τυχαίο συμπαντικό γεγονός- για να εκτιμήσουμε αυτή, τη ζωή πάνω σε αυτή και κατά συνέπεια και την ίδια μας την ζωή.
Δεν έχουμε κατανοήσει τίποτα ακόμα, γι’ αυτό και συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον αυτοκαταστροφικό τρόπο.