Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2018. Burger Fest ’18, Αμαξοστάσιο ΟΣΥ.
Ομάδα Vegan ακτιβιστών εισβάλει στον χώρο του φεστιβάλ, κρατώντας πλακάτ και φωνάζοντας «Δεν είναι φαγητό. Είναι βία».
Oh boy.
Υπάρχει πάντα ένα έναυσμα. Υπάρχει πάντα κάτι που τριγγάρει μια αντίδραση. Και έχεις αμέσως 2 επιλογές. Είτε θα πάρεις το θέμα, θα το αναλύσεις απ’ τις πλευρές που μπορείς εσύ να δεις και θα προσκαλέσεις όσους βλέπουν άλλες πλευρές να μιλήσουν, ανοίγοντας έναν διάλογο. Είτε θα αρχίσεις να κράζεις αριστερά και δεξιά, χωρίς ρίμα ή λόγο, επί παντός επιστητού. Συνήθως, επιλέγω το πρώτο.
Επιλέγω, λοιπόν, να ανοίξω έναν διάλογο. Παρακάτω, θα παραθέσω γιατί προσωπικά πιστεύω πως το να είσαι Vegan δεν είναι η λύση. Γιατί προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι περισσότερο ηθικό να είσαι Vegan και τελικά, πόσο βιώσιμο είναι.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και εύκολα. Η άμεση λύση. Σαν γενιά, έχουμε συνηθίσει στην άμεση επιβράβευση. Είμαστε γαλουχημένοι, να περιμένουμε άμεσα, απτά αποτελέσματα, για οποιαδήποτε μας πράξη. Άρα, είναι τόσο παράξενο που σαν γενιά, προωθούμε τον Vegan τρόπο ζωής, περισσότερο από κάθε άλλη γενιά πριν από μας;
Τι θέλει ο μέσος Vegan; Έναν κόσμο, όπου κανένα ζώο δεν θα πέθαινε για να τραφούμε. Έναν κόσμο, όπου τα ζώα δεν θα υποφέρουν. Ναι, η αλήθεια είναι ότι αυτή η ιδέα ακούγεται πολύ δελεαστική. Από ηθικής άποψης, θα ήταν η απόλυτα ενάρετη ύπαρξη. Έλα, όμως, που δεν γίνεται.
Σαν γενιά της άμεσης επιβράβευσης, όταν διαδηλώνουμε για τα δικαιώματα των ζώων, απαιτούμε άμεση ανταπόκριση. Εκεί οφείλονται όλες οι διαδηλώσεις, και όπως είδαμε πιο πάνω, τα ντου σε οποιαδήποτε εκδήλωση δεν ακολουθεί τη Vegan γραμμή.
Άμεση επιβράβευση, λοιπόν. Έστω ότι αύριο, όλοι όσοι καταναλώνουν ζωικά προϊόντα, όπως κρέας, γάλα, αυγά, τυρί, γούνες, μάλλινα ρούχα, κτλ., ως δια μαγείας σταματούσαν. Αυτοί που φροντίζουν αυτά τα ζώα, όσο απάνθρωπα ή μη το κάνουν, θα τα παράταγαν. Δεν θα υπήρχε άμεσο κέρδος γι’ αυτούς να εκτρέφουν αυτά τα ζώα, και οι περισσότεροι από αυτούς μάλλον θα το γύρναγαν στην γεωργία, για να ταΐσουν όλους τους νέους φυτοφάγους.
Τα ζώα αυτά, θα πέθαιναν αργά και βασανιστικά. Αν πιστεύουμε πως το να σκοτώνουμε ένα γουρούνι με ένα ακαριαίο χτύπημα στο κεφάλι είναι απάνθρωπο, πόσο λιγότερο απάνθρωπο είναι να το αφήσουμε να λιμοκτονήσει;
Η αλήθεια, όμως, είναι πως δεν μπορούμε, πρακτικά, να έχουμε φάρμες με τεράστιες εκτάσεις και ακόμα να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Η μεγάλες εγκαταστάσεις εκτροφής, είναι έτσι για πρακτικούς και, όσο κι αν δεν το πιστεύεις, περιβαλλοντολογικούς λόγους.
Θα ήταν πολύ πιο οικονομικό για μια εταιρία, να δεσμεύσει μια τεράστια έκταση, αποξηλώνοντας τα τριγύρω δάση, και να έχει τα ζώα της να τρώνε το δωρεάν γρασίδι. Το αποτέλεσμα αυτού;
Το λιγότερο μια δεκαπλάσια έκταση, που θα έπρεπε πρακτικά να καταστραφεί, καταστρέφοντας στην πορεία τις φυσικές κατοικίες δεκαπλάσιων ζώων, διώχνοντάς τα και αναγκάζοντας τους θηρευτές τους να λιμοκτονήσουν.
Και δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και σε έναν κόσμο που όλοι είναι Vegan. Οι εκτάσεις που χρειάζεται να καλλιεργηθούν με σιτάρι και σόγια θα έπρεπε τουλάχιστον να διπλασιαστούν. Αλλοιώνοντας έτσι το φυσικό περιβάλλον αναρίθμητων ειδών.
Επίσης, ας σταματήσουμε να πιστεύουμε πως ένας Vegan τρόπος ζωής, είναι εγγενώς ηθικότερος. Υπάρχουν 2 ηθικοί φραγμοί που συνήθως υιοθετούνται από Vegan στα επιχειρήματά τους. Ο πρώτος, είναι τα νομικά δικαιώματα των ζώων, όπου, όντας κοινά με εκείνα των ανθρώπων, δεν θα έπρεπε να επιτρέπουν την ‘’δολοφονία’’ τους.
Ο δεύτερος, είναι περισσότερο συναισθηματικός. Έχει να κάνει με τον πόνο που βιώνουν τα ζώα και την εκμετάλλευση στην οποία υποχρεώνονται.
Και κάπου θα σας αφήσω με cliffhanger όπως το καρτούν των X-MEN. Όπως καταλαβαίνεις από το τίτλο, αυτό είναι μόνο το πρώτο μέρος της επιχειρηματολογίας κατά του Vegan τρόπου ζωής. Η συνέχεια τις επόμενες μέρες, με το δεύτερο μέρος.
