Η εμπάθεια στον κόσμο των social media καλά κρατεί…
Άντε, και πολύ σας άφησα.
Ο κωμικός Anthony Jeselnik, στο stand-up special του ονόματι Thoughts And Prayers, περιγράφει την ψεύτικη εμπάθεια που διακατέχει τον κόσμο των social media, όποτε κάποια φυσική καταστροφή, πλήττει τον κόσμο.
Το piece αυτό, απευθύνεται σε όλους τους σωτήρες του Facebook και τους μεσσίες του Twitter. Η διαδικτυακή σου θλίψη δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Έχεις υπάρξει ποτέ σε παρέα συνομηλίκων, όπου υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ατόμων, με κοινά φρονήματα, που απλά κάθονται σε έναν μεγάλο κύκλο, και γυαλίζει ο ένας τα πόμολα του άλλου; Άσε με να σου εξηγήσω.
Ας υποθέσουμε, ότι μια παρέα 10 ατόμων, κάθονται και μιλάνε για το πόσο τελείως βιώσιμος είναι ο κομμουνισμός. Πετάνε καμία ατάκα του Marx και του Engels, χαίρονται για το πόσο μη απολυταρχικός ήταν ο Che. Η κουβέντα κάποια στιγμή πεθαίνει, και κάθονται όλοι στις θέσεις τους, πίνοντας Βότκα στο όνομα του Lenin.
Μια άλλη παρέα, με feminazis, να καταρρίπτουν την πατριαρχία σε κάποιο ψαγμένο μαγαζί στα Εξάρχεια, έχοντας η κάθε μία τους από μια φίλη, που ο γκόμενος της την κερατώνει, αλλά εκείνη τον συγχωρεί επειδή «τον αγαπάει».
Και λίγο πιο κάτω, μια παρέα vegan, που ευαγγελίζουν τις αρετές της αποχής απ’ το κρέας, που φέρνει καρκίνο (υποτίθεται), και πόσο ανώτεροι είναι που καταναλώνουν σίδηρο και πρωτεΐνες από φακές και ρεβίθια.
Φαντάσου τους, λοιπόν, όλους αυτούς, απλά, να βρίσκονται όλοι στην αρχική σου στο Facebook, και κάπου έχει πάρει φωτιά ή έχει πλημμυρίσει. Πολύ ενοχλητικό ε;
Με αφορμή λοιπόν τις πρόσφατες πυρκαγιές, θα μιλήσουμε για όλους αυτούς που στεναχωρήθηκαν ΤΟΣΟ πολύ, που έπρεπε να μας το πουν.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στα μερικά άτομα, που όντως κοινοποιούσαν χρήσιμες πληροφορίες, με την ελπίδα ότι ίσως, κάποιος που τις χρειαζόταν, θα τις έβλεπε.
Δεν μιλάω για τους κομμουνιστές που παραδέχονται πως όπου δοκιμάστηκε ο κομμουνισμός, απέτυχε. Δεν μιλάω για τις φεμινίστριες, που καταλαβαίνουν πως τα αρσενικά δεν είναι το χειρότερο κακό που βρήκε την ανθρωπότητα. Και δεν μιλάω για τους vegan που μπορούν να συζητήσουν (ναι, και τους δυο) και μπορούν να σου μιλήσουν, χωρίς να χρησιμοποιήσουν συναισθηματικά επιχειρήματα, για το πως να είσαι vegan παίζει όντως να είναι καλύτερο.
Μιλάω για σας εκεί έξω, που σχεδόν περιμένετε να γίνει κάτι, για να κάνετε το κομμάτι σας. Δηλαδή, τι νομίζετε; Ποια λογική, σας κάνει να πιστεύετε ότι έχει οποιαδήποτε αξία, να εκφράσετε το πόσο θρηνείτε για τα θύματα και το πόσο εξοργισμένοι είστε με την κυβέρνηση. Το μόνο που κάνετε εκείνη τη στιγμή, είναι να τραβάτε την προσοχή πάνω σας. Την ώρα που ο κόσμος, κυριολεκτικά, φλέγεται γύρω σας, εσείς υπενθυμίζετε στους φίλους να δώσουν προσοχή στο πώς νιώθετε.
Ξέρεις γιατί κανείς απ’ αυτούς που έχασαν τα σπίτια τους στις φλόγες, ή ακόμα χειρότερα, κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, δεν τρέχει στο Twitter για να δει αν είναι trending; Γιατί κανείς απ’ αυτούς που όντως άγγιξε η τραγωδία, και δεν την παρακολουθούσαν έμμεσα από τους καναπέδες τους, δεν πήγε να αναρτήσει κάτι στο Facebook; Γιατί είναι, πραγματικά, το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί. Εσύ λοιπόν, γιατί το κάνεις;
Και ναι, ελευθερία του λόγου, κι όλα αυτά. Αλλά να ξέρουμε και τι κάνουμε, ε. Τα social media και το internet γενικά, είναι πολύ ισχυρά εργαλεία. Όπως δεν θα αφήναμε βρέφη να παίζουν με πυρηνικές κεφαλές, δεν θα έπρεπε να αφήνουμε την δύναμη της πληροφορίας στα χέρια εγωπαθών. Δεν πρέπει να αφήσουμε χωρίς κριτική αυτούς που «εκπορνεύουν» και εξευτελίζουν τον πόνο άλλων.
Ήταν αλήθεια απαίσιο αυτό που συνέβη. Αλλά πέρα απ’ αυτό, σόρρυ, αλλά δεν μπορώ να στεναχωρηθώ παραπάνω. Δεν μπορώ να συμπάσχω. Και θεωρώ ανήθικο το να προσπαθήσω. Μπορούμε, και πρέπει, όλοι να βοηθήσουμε με τον τρόπο μας. Αυτός, όμως, δεν είναι ένα μελαγχολικό post και μια εικόνα από καμένο δάσος.
