«Η κοιλιά του αρχιτέκτονα» σίγουρα δεν είναι μια από τις πιο εύπεπτες και διασκεδαστικές ταινίες που μπορεί να δει κάποιος.
Ωστόσο, η μαεστρία του δημιουργού της, που δεν είναι άλλος από τον Πίτερ Γκριναγουέι και ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την κάμερα σε κάθε σκηνή της ταινίας, σε κρατάει σε όλη τη διάρκεια αισθητικά καθηλωμένο.
Πρόκειται για μία ξεκάθαρα δραματική ταινία από την οποία όμως δεν λείπουν τα κωμικοτραγικά στοιχεία, ιδίως προς το τέλος, όταν ο πρωταγωνιστής, μια ιδιόρρυθμη περσόνα , δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας φτάνοντας στα όρια της παράνοιας, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Ας πούμε, όμως, πρώτα, λίγα λόγια για το story γιατί είμαι σίγουρη ότι ο τίτλος και μόνο της ταινίας έχει προκαλέσει ήδη την περιέργεια και ευελπιστώ και το ενδιαφέρον σου.
Σε αυτό το αδιαμφισβήτητο διαμάντι παρακολουθούμε τον Αμερικανό αρχιτέκτονα Stourley Kracklite κατά την διαμονή του μαζί με την υπερσεξουαλική γυναίκα του, Louisa, στην «αιώνια πόλη», της Ιταλίας, στη Ρώμη. Εκεί σκοπεύει να στήσει μία έκθεση αφιερωμένη στον άγνωστο στον πολύ κόσμο, αλλά γνωστό στους ειδήμονες, αρχιτέκτονα Batiste Boulle και την επιρροή του στην αρχιτεκτονική της Ρώμης.
Τα μεγαλεπήβολα του σχέδια, όμως, και η διάθεση του για δημιουργία χάνονται σταδιακά μέσα στα ερείπια της Ρώμης, η οποία φαίνεται στα μάτια του ως ένα απέραντο μαυσωλείο. Μέσα σε ένα κόσμο συνωμοσίας και διπλωματίας, ο φουκαράς Stourley προσπαθεί να ακροβατήσει ανάμεσα στη λογική και τη παράνοια. Τον βλέπουμε να βυθίζεται σε έναν κόσμο ιδεοληψιών και εμμονών από όπου αδυνατεί να ξεφύγει. Οι υπαρξιακές ανησυχίες του καθώς και ο φόβος του γύρω από τις στομαχικές του διαταραχές τον ωθούν σε ένα σύμπαν όπου υπάρχουν μόνο αυτός, οι υποτιθέμενες αρρώστιες του και το ίνδαλμα του, ο Boulle, την αυθεντία του οποίου επικαλείται ουκ ολίγες φορές μέσα στη πλάνη των ψευδαισθήσεων του.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του «κλέβουν» την γυναίκα, τον εκτοπίζουν από τη διοίκηση της έκθεσης του, και στο αποκορύφωμα όλων αυτών, τον απομακρύνουν από το νεογέννητο παιδί του.
Ο Stourley ανήμπορος να αντιδράσει και να βγάλει τον εαυτό του από την μαύρη τρύπα όπου έχει εγκλωβιστεί, ανέχεται την διπροσωπία και τα πλήγματα από τους Ιταλούς «συναδέλφους» του και τη νεαρή σύζυγο του, ώσπου στο τέλος αποφασίζει να έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονες του αψηφώντας εξ ολοκλήρου τις συνέπειες.
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια ταινία που τα έχει όλα. Είναι αρκετά πολιτικοποιημένη, με αλληγορικά στοιχεία για το τρίπτυχο Ζωή- Θάνατος-Δημιουργία και έντονο το στοιχείο του φασισμού το οποίο το βλέπουμε μέσα από τα πρόσωπα των Ιταλών συνεργατών του Kracklite.
Χωρίς, όμως να σε κουράζει με τους “παράλογους” διαλόγους της και την εξωφρενική διάθεση της, σε υποτάσσει αισθητικά με αδιάλειπτο ρυθμό μέσα από την απεικόνιση της μαγευτικής Ρώμης με τα ιστορικά μνημεία της και τα επιβλητικά κτίρια της.
Παράλληλα, η φωτογραφία άκρως στυλιζαρισμένη και προσεγμένη, τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα και η αργόσυρτη σκηνοθεσία μαζί με τις καταπληκτικές ερμηνείες τόσο του Μπράιαν Ντένεχι όσο και της Χλόη Ουέμπ συμβάλλουν στο να κρατηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον και η αισθητική διέγερση του θεατή.
Τέλος, τον χαοτικό εσωτερικό κόσμο του Αμερικανού αρχιτέκτονα έρχεται να εξωτερικεύσει η μαγευτική και ιδιαίτερα μελαγχολική μουσική επένδυση του Wim Mertens που αποτελεί την πεμπτουσία των αισθήσεων!
http://https://youtu.be/Ji6pI9nG6Cc