Τρεις κοπέλες, τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις, ένα κτήριο, ένα κοινό θέμα. “Escapism”και η απόδραση έχει πλέον (από την Πέμπτη 7/6 στις 7μ.μ) εικαστική μορφή.
Η Ελένη Περατικού, η Λουΐζα Περατικού και η παιδική τους φίλη Δανάη Σαργολόγου μεταμορφώνουν, προς τέρψη των οφθαλμών μας, ένα μουντό κτήριο στην οδό Πανεπιστημίου με κεντρική ιδέα την απόδραση “Escapism”.
Η απόδραση δεν έχει μία έννοια ή μία μορφή συγκεκριμένη. Ο καθένας μας την εκλαμβάνει διαφορετικά επειδή ακριβώς έχει την ανάγκη να αποδράσει από κάτι διαφορετικό. Ίσως αυτό να είναι η ζωή της πόλης, ίσως τα κοινωνικά ταμπού, ίσως η προκαθορισμένη ζωή, ίσως από τον ίδιο του τον εαυτό.
Έτσι, και αυτές οι 3 καλλιτέχνιδες έχοντας την γηγενή ανάγκη για απόδραση, ενώθηκαν (στο Room 23 επί της οδού Πανεπιστημίου) και δημιούργησαν εκφράζοντας την έννοια της απόδρασης, όπως ακριβώς την εκλαμβάνει η καθεμία. Τα έργα δεν ενώνονται οπτικά κάπως, τα ενώνει η κοινή ιδέα.
Ας μας μιλήσουν πιο συγκεκριμένα για την έκθεση οι ίδιες…
Καλησπέρα Δανάη. Γιατί Escapism και γιατί στον συγκεκριμένο χώρο;
Ο χώρος μας δόθηκε. Μόλις, τον είδαμε γκρι και μουντό αποφασίσαμε να τον μετατρέψουμε σε κάτι πιο ευχάριστο, πιο ζωντανό, να φτιάξουμε ουσιαστικά έναν χώρο απόδρασης από όλο αυτό το γκρι της πόλης.
Το Escapism είναι ένα concept που θέλαμε να το κάνουμε η καθεμία για δικούς της λόγους. Μας άρεσε η συγκεκριμένη ιδέα γιατί μας ένωνε κατά κάποιον τρόπο.
Εσύ δηλαδή πως μεταφέρεις σε τέχνη την έννοια της απόδρασής;
Μεγαλώνοντας και ζώντας στην Αθήνα κατέληξα να την αγαπώ. Την αγαπώ παρόλα τα αρνητικά της μεγαλούπολης.
Μέσω της τέχνης μου, illustration, δίνω μία άλλη ματιά της πόλης μας και άλλων πόλεων της Ελλάδας. Γι’ αυτό και το κτήριο που μας δόθηκε, στο σημείο που είναι παίζει μεγάλο ρόλο στην έκθεση μας.
Εσ
Εγώ το πήρα από ψυχολογικής σκοπιάς. Έξοδος-απόδραση ουσιαστικά από τον ρεαλισμό και την πραγματικότητα. Όπως θα δείτε έχω εκφραστεί μέσω συμβόλων που δίνουν στον θεατή την ελευθερία να κατανοήσει το έργο ανάλογα με την περίοδο της ζωής του και την ψυχολογική του κατάσταση.
Τα έργα μου είναι προσωπικά ωστόσο. Εκφράζομαι “χρησιμοποιώντας” μια γυναικεία φιγούρα, που με αντιπροσωπεύει, και εκφράζω την προσωπική μου απόδραση.
Πρόκειται για ένα δυνατό και ευαίσθητο θέμα. Βρήκαμε το ιδανικό concept με τέλειο timing, είμαι πολύ χαρούμενη για το αποτέλεσμα και ανυπομονώ για τα εγκαίνια.
Για σένα Ελένη, τι σημαίνει και πως εκφράζεις το 
Για εμένα το θέμα Escapism έχει κυριολεκτική έννοια. Τα τελευταία 8 χρόνια ζούσα και εργαζόμουν στην Ιταλία. Βάδιζα στο να ζήσω ολόκληρη την ζωή μου εκεί, έχτιζα το μέλλον με βάση την παραμονή μου εκεί.
Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι δεν μου αρκεί, δεν με καλύπτει, δεν αισθανόμουν οικεία.
Εργαζόμουν, ως στυλίστρια, αλλά η τέχνη μου (ζωγραφική) είναι πάντα ο τρόπος μου να απελευθερώνομαι. Κάποια στιγμή ζωγραφίζοντας στον ελεύθερο μου χρόνο συνειδητοποίησα ότι οτιδήποτε σχεδιάζω έχει να κάνει με την Ελλάδα.
Έτσι, κατάλαβα ότι δεν είμαι ευχαριστημένη εκεί και ότι επί της ουσίας αναζητώ διαρκώς τις ρίζες μου. Escapism εν τέλει για μένα είναι όντως μια απόδραση. Είχα μια στημένη ζωή, είχα πρόγραμμα, αλλά απέδρασα γιατί δεν με αντιπροσώπευε! Τα έργα που θα εκθέσω είναι από αυτήν την περίοδο της ζωής μου.
Οι τρεις αυτές παιδικές φίλες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αθήνα. Η Ελένη και η Λουΐζα είχαν την τέχνη ανέκαθεν σπίτι τους, μεγαλώνοντας με παππούδες και γονείς καλλιτεχνικής φύσεως.
Με δικά τους λόγια…
“Όλοι στην οικογένεια είτε απλώς παρακολουθούσαν τέχνη ή ήταν οι ίδιοι καλλιτέχνες”, μας λέει η Λουΐζα και συνεχίζει.
“Ζωγράφιζα, όπως όλα τα παιδάκια, από πολύ μικρή ηλικία. Μου άρεσε να σχεδιάζω ιδέες όμως, δεν με ένοιαζε τόσο το να έχει ωραία τεχνική αυτό που κάνω, όσο το να αποτυπώνω ιδέες. Σουρεαλιστικά πάντα, με έντονο το στοιχείο της φαντασίας. Έπειτα πέρασα από πολλά είδη τέχνης, εικαστικής κυρίως, αλλά και γλυπτική και κόσμημα, το να ζωγραφίζω σουρεαλιστικά είναι το αγαπημένο μου ακόμα και σήμερα. ”
Ενώ η μεγαλύτερη αδερφή, η Ελένη, δηλώνει:
“Εμένα από μικρή ηλικία μου άρεσε πιο πολύ η Pop Art. Με είχαν εντυπωσιάσει τα έντονα χρώματα, τα σχέδια, οι πιο συγκεκριμένες, πιο ξεκάθαρες μορφές και ακόμα μου αρέσει.
Η δουλειά μου είναι πιο απλοϊκή πλέον, αν και έχω περάσει από πιο περίπλοκες φάσεις στην ζωγραφική μου. Στην σχολή μου άρεσε να μπλέκω πολλά σχέδια και χρώματα μαζί.”
Η παιδική τους φίλη Δανάη παρόλο που όπως λέει δεν είχε τεράστια επιρροή από καλλιτεχνική οικογένεια, από πολύ μικρή ηλικία ζωγραφίζει και καταλαβαίνει πως είναι κάτι που θέλει να χει ως σταθερά στην ζωή της.
“Πάντα είχα τον τρόπο να εκφράζομαι μέσω εικόνων και μόνο. Ήθελα μεγαλώνοντας να συνεχίζω να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο και παρόλη την καλλιτεχνική μου εξέλιξη προσπαθώ να ταιριάζω την τεχνική μου με τον τρόπο έκφρασης μου που είχα τα παιδικά μου χρόνια.
Νομίζω πως αυτός είναι απώτερος σκοπός όλων των καλλιτεχνών, να δημιουργήσουν έναν τρόπο έκφρασης πιο μινιμαλιστικό, πιο απλό, πιο παιδικό”
“It takes a very long time to become young.” ― Pablo Picasso
Η συνέχεια την Πέμπτη 7/6 στο Room 23 της οδού Πανεπιστημίου (No 44). Ευχαριστούμε πολύ τις υπέροχες κοπέλες για τον χρόνο τους, την Μέντα στην Κηφισιά για την φιλοξενία και τον Αποστόλη Αργυρόπουλο για τις φωτογραφίες του.