Μιλήσαμε με τους πρωταγωνιστές και δημιουργούς της παράστασης Inemuri, Γιώργο Σπάνια και Νικόλα Φραγκιουδάκη ή αλλιώς… την ομάδα Past Perfect.
Οι δύο δημιουργοί, μίλησαν για τη σύλληψη της ιδέας καθώς και πως η παράσταση είναι αντίκτυπο της ζωής τους. Τι είναι τελικά το «Inemuri» και με ποιο τρόπο η παράσταση βασίζεται στις εμπειρίες τους;
Τους ευχαριστούμε για τις ιδιαίτερες απαντήσεις τους. Μόνο και μόνο η τρέλα που έχουν και οι δυο τους, αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις της ζωής τους, κάνει κάθε ένα από εμάς να δει ξανά, ξανά και ξανά την παράσταση.
1. Εξηγείστε μας, τι σημαίνει ακριβώς Inemuri και πως προέκυψε ο τίτλος για την παράστασή σας;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Inemuri είναι ο ιερός ύπνος που κάνει ένας εργαζόμενος στην Ιαπωνία, λόγω της κούρασης από τον τεράστιο φόρτο εργασίας.Όταν κάνεις «Inemuri», είναι ιερός χρόνος και δε μπορεί να σε ενοχλήσει κανείς. Μετά αυτός ο θεσμός επεκτάθηκε σε λεωφορεία, μετρό, πάρκα και δημόσιους χώρους… Ο τίτλος «Inemuri» προέκυψε… Ελάτε στο Tempus Verum να μάθετε. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23.30. Κρατάει μία ώρα και σου αφήνει την αίσθηση ενός παγωτού… όπως χαρακτηριστικά είχε πει ένας θεατής μας.
Γιώργος Σπάνιας:
Το φαινόμενο «Inemuri» είναι μέρος της κουλτούρας των Ιαπώνων. Είναι ο ολιγόλεπτος ύπνος κατά τη διάρκεια της ημέρας (συνήθως σε δημόσιο χώρο). Φαντάσου ότι κάθε εργαζόμενος έχει το δικαίωμα εν ώρα δουλειάς να κοιμηθεί για λίγο ακόμα και δίπλα στο αφεντικό του! Στα αγγλικά η μετάφραση που δίνεται είναι “Present While Sleeping”. Ε, κάπου στον ενδιάμεσο χώρο βρίσκεται για εμάς ο τίτλος της παράστασης. Μας γοήτευσε η στιγμή που μπορεί να είσαι στο παρόν και να κάνεις μια μικρή παύση για να πας σε ύπνο και να επιστρέψεις μετά πάλι στο παρόν.
Εύχομαι στη παράσταση μας (που ξεκινάει στις 23.30) οι θεατές να μην μπουν σε Inemuri ύπνου αλλά σε Ιnemuri αναμνήσεων και νοσταλγίας!
2. Η έμπνευση της πλοκής της παράστασης προήλθε και από δικά σας βιώματα;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Η πλοκή του έργου, γεννήθηκε μέσα από αυτοσχεδιασμούς. Και εκεί παρέμεινε. Στην ουσία δεν υπάρχει κείμενο στην παράσταση. Είναι ένας ζωντανός εύπλαστος οργανισμός. Βιώματα δικά μας και φίλων, έχουν μπλεχτεί σε μία ιστορία που αφορά τους πάντες.
Γιώργος Σπάνιας:
Είναι πολύ σωστή παρατήρηση. Πολλά από τα υλικά της παράστασης είναι προϊόντα των βιογραφικών μας. Επιλεγμένα βέβαια με μεγάλη προσοχή. Επιλέξαμε εκείνα τα βιώματα, εκείνες τις αναφορές που ανοίγονται στον θεατή και τον κάνουν να τις αναγνωρίσει και στο δικό του βιογραφικό. Η πλοκή είναι το όχημα για πετύχουμε αυτή τη σύνδεση του κοινού με την ιστορία.
3. Πόσο εύκολο για εσάς ήταν να σκηνοθετείτε και να πρωταγωνιστείτε ταυτόχρονα στην παράσταση Inemuri;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος θα πω ότι ήταν εύκολο. Δεδομένης της αντικειμενικής δυσκολίας. Είμαστε δύο άνθρωποι, δύο μυαλά, 4 μάτια, δύο αισθητικές που συγκρούoνται τα βρίσκουν και προχωράνε. Οι διαφωνίες άλλωστε ήταν αυτές που μας έφεραν κοντά με το Γιώργο, πριν ανακαλύψουμε και τα πολλά κοινά μας.
Γιώργος Σπάνιας:
Έλα! Αυτό ήταν αλήθεια ένα από τα δύσκολα στοιχήματα της προετοιμασίας μας για αυτή τη παράσταση. Δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και απολαυστικό. Θα σου πω κάτι που όσο το σκέφτομαι ότι συνέβη… γελάω!! Τη παράσταση την είδε πρώτη φορά τρίτο μάτι στη γενική πρόβα μια ημέρα πριν τη πρεμιέρα στο φεστιβάλ OffOFF στο θέατρο «Επι Κολωνώ» το καλοκαίρι του 2017. Ευτυχώς οι σπουδές μου στη σχολή σκηνοθεσίας κινηματογράφου του Σταυράκου με βοήθησαν στο να έχω ανεπτυγμένο το μάτι του παρατηρητή ενώ η εμπιστοσύνη που έδειχνε ο Νικόλας σε εμένα και εγώ στον Νικόλα, επέτρεπε στις παρατηρήσεις μας να γίνονται αντικειμενικές ιδέες πάνω στις οποίες οργανώσαμε όλη τη παράσταση.
Με λίγα λόγια… δε ξέρω αν ήταν εύκολο ή δύσκολο ήταν αλήθεια ερεθιστικό!
4. Στην παράσταση βλέπουμε να δοκιμάζεται μία ανδρική φιλία. Ποια είναι τα στοιχεία μιας ανδρικής φιλίας που την κάνει διαφορετική από μία γυναικεία;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Βασικά άμα ρωτήσεις μια γυναίκα, δηλαδή εγώ που το έχω κάνει τουλάχιστον, οι περισσότερες ζηλεύουν μια ανδρική φιλία. Θεωρούν ότι είναι πιο ειλικρινείς οι άντρες μεταξύ τους. ΟΣΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΑ ΑΛΗΘΙΝΑ, ΛΟΓΙΑ ΤΡΥΦΕΡΑ. Εγώ πιστεύω ότι είναι όλα θέμα ανθρώπου και όχι φύλου.
Γιώργος Σπάνιας:
Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω σε αυτήν ερώτηση. Είναι φορές που με γοητεύει πολύ ο τρόπος που σκέφτεται μια γυναίκα, ο τρόπος που συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο… Αλλά αλήθεια δε μπορώ να τον αποκωδικοποιήσω. Σίγουρα για εμένα η γυναίκα είναι η φροντίδα, είναι η ασφάλεια, είναι η εστία, είναι η γέννα, είναι η σταθερότητα.
Μιλώντας για την ανδρική φιλία μπορώ να σου πω ότι είναι μια σχέση αμοιβαίας αποδοχής, μια σχέση συνοδοιπόρων, αδερφών από άλλο αίμα, εραστών χωρίς τον έρωτα, είναι σχέση βίας και τρυφερότητας ταυτόχρονα. Και όλα αυτά με μια ελαφρότητα. Ναι αυτό νομίζω. Η ανδρική φιλία έχει μια ελαφρότητα. Τη μια στιγμή συμφωνείς και παθιάζεσαι και την άλλη μαλώνεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Και λίγο πιο μετά τσουγκράς το μπιροπότηρο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα! Ας πιούμε σε αυτό λοιπόν!
Μάθε περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση “Inemuri” εδώ!
5. Πόσο πιθανό είναι για δύο ανθρώπους που ήταν κάποτε φίλοι και χάθηκαν με τα χρόνια, όταν ξανασυναντηθούν να έχουν το ίδιο δέσιμο με τότε;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Λοιπόν αυτό μου έχει συμβεί. Και μάλιστα φέτος μετά από έξι χρόνια απουσίας του παιδικού μου φίλου, τον ξαναβρήκα. Η συγκίνηση ήταν ίδια.Το ξεκινήσαμε από εκεί που το αφήσαμε. Του βάφτισα και ένα παιδί. Το Διονύση. Βέβαια δεν υπάρχει κανόνας σ’ αυτό. Η γνώμη μου είναι ότι είναι δύσκολο να επανέλθουν τα πράγματα στο πως ήταν. Βασικά το θεωρώ αδύνατο.
Γιώργος Σπάνιας:
Τι να σου πω;! Εξαρτάται τους ανθρώπους… Εμένα αυτή η ποιότητα δεσίματος με ενδιαφέρει πολύ. Πως γίνεται με κάποιον να έχεις μοιραστεί το ίδιο θρανίο, να γράφατε μαζί σκονάκια πάνω στο ίδιο θρανίο και σήμερα να περνάτε αδιάφοροι το απέναντι πεζοδρόμιο. Που πάει όλη αυτή η μνήμη όσο μεγαλώνουμε;
Η συνέχεια της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης στην επόμενη σελίδα!
6. Πως λειτουργεί το στοιχείο του θανάτου στην παράσταση;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Λειτουργεί συμβολικά και σαν αφορμή.
Γιώργος Σπάνιας:
Στη παράσταση οι 2 φίλοι συναντιούνται στη κηδεία των άλλων δύο φίλων της παρέας. Και όμως ο θάνατος των άλλων δύο παραμένει στο παρασκήνιο. Ο βιολογικός θάνατος υπάρχει ως αφορμή για να δούμε, για να μιλήσουμε για όλα αυτά που πεθαίνουν όσο μεγαλώνουμε. Για τις σχέσεις, τις συνήθειες, τις ιδέες, τα όνειρα μας που δε πέθαναν βιολογικά, ξεχάστηκαν κλεισμένα σε κάποιο μαύρο κουτί της μνήμης…
7. Ο θάνατος τελικά φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Ναι. Ο θάνατος είναι μια τομή στη ζωή ενός ανθρώπου. Δημιουργεί μια ρωγμή στη ζωή σου και τίποτα δεν είναι ίδιο από εκεί και πέρα. Οι κατaστάσεις που μας ταράζουν, μας ενηλικιώνουν, μας απογοητεύουν, μας κάνουν ευάλωτους και πολλές φορές τέτοιου τύπου γεγονότα, στέκονται σαν αφορμή να έρθουμε πιο κοντά.Όταν αυτό δε γίνεται από οίκτο, οι δεσμοί που γεννιούνται είναι πολύ δυνατοί.
Γιώργος Σπάνιας:
Δε νομίζω ότι ο ίδιος ο θάνατος φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Ο φόβος του θανάτου ίσως… Πιστεύω ότι η χαρά φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Το φως, ο ήλιος, η καθαρή ατμόσφαιρα. Ένα καλοκαίρι σε μια παραλία χωρίς πολλά περιττά, ένα βράδυ με ένα μπουκάλι κρασί και μια κιθάρα… τέτοια! Η διάθεση για ένωση είναι βασική ιδιότητα των ανθρώπων. Ο θάνατος είναι εκεί για να σου θυμίσει ότι δεν είσαι για πάντα. Ότι εσύ δεν είσαι για πάντα.
8. Φαίνεται πως μία συγκεκριμένη δεκαετία ήταν εκείνη που σημάδεψε τη φιλία των δύο πρωταγωνιστών. Πως ακριβώς χαρακτήρισε η δεκαετία του 90 την φιλία τους;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Δεν την χαρακτήρισε κάπως. Ίσως μόνο να τη χρωμάτισε με πολλή αγάπη. Ήταν τυχεροί που είχαν ο ένας τον άλλον. Τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι. Και τόσο αγαπημένοι που όλοι θα ζήλευαν τη σχέση τους.
Γιώργος Σπάνιας:
Κοίτα είναι σημαντικό που η δεκαετία του 90 πέτυχε τους δύο φίλους να περνούν την εφηβεία τους. Την καθυστερημένη αν θες εφηβεία τους – σε σχέση με παλαιότερες γενιές. Το 90 ήταν η δεκαετία που τα πρώτα απαγορευμένα τσιγάρα συνδυάστηκαν με τις πρώτες videogame κονσόλες, τα πρώτα ναρκωτικά συνοδεύτηκαν με τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, η πρώτη σεξουαλικότητα με τα πρώτα chatrooms…
9. Πόσο σημαντική είναι για εσάς η έννοια της λέξης «φιλία»;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Έχω ζήσει τα καλύτερα παιδικά χρόνια. Με απεριόριστη αγάπη. Από εκείνη την περίοδο έχω κρατήσει τους παιδικούς μου φίλους στη ζωή μου σαν να μην πέρασε μια μέρα. Επίσης, είμαι πολύ τυχερός γιατί και οι μεταγενέστερες σχέσεις που έκανα πάλι ήταν ουσιαστικές και παραμένουν σημαντικές στη ζωή μου. Δεν είναι πολλοί άνθρωποι. Αλλά σίγουρα είναι καλοί και με καθαρό βλέμμα.
Γιώργος Σπάνιας:
Στο αξιακό μου σύστημα η φιλία είναι ταυτόσημη έννοια με την ανιδιοτέλεια, την εξερεύνηση, τη φροντίδα, την αλληλοεκτίμηση. Την συμφωνία για αλήθεια ακόμα και πίσω από ψέματα, την δύναμη να παραδέχεσαι το λάθος σου με τρόπο πρακτικό και όχι με λόγια, την ευθύτητα, τη πράξη, τη κίνηση… Είναι πολύ στερεότυπο αλλά οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου..!
10. Τι θέλετε να «κρατήσει» το κοινό αφού έχει παρακολουθήσει την παράσταση Inemuri και τι είναι αυτό που την κάνει να διαφέρει;
Νικόλας Φραγκιουδάκης:
Θα ήθελα, εγώ τουλάχιστον προσωπικά, να δει ότι δεν είναι κακό πράγμα η νοσταλγία και να μη νιώθουμε ενοχές όταν ξεφυλλίζουμε πράγματα από το παρελθόν. Καθώς επίσης θα ήθελα η παράσταση να αποτελέσει την αφορμή, να τηλεφωνήσεις σε έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνεις, τον έχεις χάσει από τη ζωή σου.
Γιώργος Σπάνιας:
Κοίτα η παράσταση αυτή κατασκευάστηκε γύρω από το συναίσθημα της νοσταλγίας. Είναι από τους βασικούς στόχους της. Θέλουμε ο θεατής να αισθανθεί μέσα του εκείνες τις μνήμες, να θυμηθεί ότι κουβαλάει στο σήμερα αρκετό από το παρελθόν του. Σε ένα άλλο επίπεδο, μεράκι μας είναι, να δημιουργήσουμε μια παράσταση που να κάνει τους θεατές να δουν τον εαυτούς τους μέσα στην ιστορία που τρέχει μπροστά στα μάτια τους. Θέλουμε ο θεατής να νιώσει ότι μιλάμε και για τη δική τους ιστορία, για τη δική τους φιλία. Για το δικό τους παρελθόν και το δικό τους παρόν. Ε… και στο τέλος, αλήθεια μια αγκαλιά πάντα βοηθάει!
Αυτό που κάνει τη διαφορά με το Inemuri είναι νομίζω η απλότητα της κατασκευής, η αμεσότητα, το καθαρό του «τι θέλει να πει» και φυσικά ότι παίζεται στις 23.30 το βράδυ!
Πληροφορίες:
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 23.15
Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά Tempus Verum-Εν Αθήναις
Iάκχου 19- Γκάζι
Για κρατήσεις: 210-3425170 6955469543
Εισιτήρια: 5 ευρώ (μειωμένο), 10 ευρώ (κανονικό)