Ένα μικρό αφιέρωμα σε έναν μεγάλο ποιητή!
Ας είμαστε ειλικρινείς! Αυτό είναι ένα υποκειμενικό κείμενο για έναν αντικειμενικά υπέροχο ποιητή. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τα ποιήματά του ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά και το στομάχι μου να γίνεται κόμπος με τους περίτεχνους στίχους του να περιγράφουν τον έρωτα ως συνώνυμο της στέρησης και της θυσίας.
Μέσα από τις λέξεις, που κατάφερε να απενοχοποιήσει, μας δείχνει το πρόσωπο του έρωτα αλλά και πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι. Στην ποίησή του ο έρωτας είναι συγκλονιστικός και επικίνδυνος. Η ομορφιά κρύβει το πάθος και την αμαρτία. Και η μοναξιά είναι έννοια συγκεκριμένη και αναπόδραστη.
Τα ποιήματα του, ο χειμαρρώδης χαρακτήρας και ο πικρόγλυκος λόγος του συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν, να μας συγκινούν αλλά και να μας προβληματίζουν. Και αδιαμφισβήτητα μπορούμε να πούμε ότι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι η ίδια η Θεσσαλονίκη. Ας δούμε λίγα πράγματα για αυτόν!
1.Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου του 1931 από πρόσφυγες γονείς της Ανατολικής Θράκης. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν αποχωρίστηκε ποτέ την Θεσσαλονίκη, δεν μπήκε ποτέ σε αεροπλάνο και δεν ταξίδεψε ποτέ εκτός Ελλάδας, ενώ τον είχαν προσκαλέσει από πολλές χώρες!
2.Το πραγματικό του όνομα είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης. Σε ηλικία 14 χρονών στέλνει στο παιδικό περιοδικό «Ελληνόπουλο» ποιήματά του, τα οποία και τελικά δημοσιεύονται. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο “Το Χριστιανόπουλο” που λίγο αργότερα θα χαραχτεί στο μυαλό των ανθρώπων για τα ποιήματά του, που αντιμαχούν της κοινωνίας αλλά και της λογικής!
3.Το πρώτο ποίημα του, το έγραψε σε ηλικία 9 ετών και είχε θέμα τον ελληνοιταλικό πόλεμο(!)
4.Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και πήρε το πτυχίο του στο Τομέα Κλασικών Σπουδών. Ως φοιτητής της Φιλοσοφικής υπερασπίζεται τις ιδέες και τις απόψεις του, γίνεται πνεύμα αντιλογίας και δε διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με τους καθηγητές του.
«Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι ερωτικός, άμεσος, ειλικρινής, βαθύς και δεν χαρίζει κάστανα σε κανένα.»
5.Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 έως το 1965, ενώ ποτέ δεν ήθελε να εργαστεί ως καθηγητής.
6.Το 1950 εμφανίζεται με την πρώτη του ποιητική του συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων. Στέλνει τα ποιήματά του στο Μανόλη Αναγνωστάκη, μέσω της Λούλας Αναγνωστάκη. Εκείνη την περίοδο ο Αναγνωστάκης βρίσκεται στη φυλακή, διαβάζει τα ποιήματά του και του στέλνει μια πολύ επαινετική κριτική.
7.Υποκλίθηκε στο ρεμπέτικο τραγούδι και στον Βασίλη Τσιτσάνη, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι αγαπημένα του τραγούδια του είναι «τα τρία Α» , δηλαδή η “Αρχόντισσα”, η “Αχάριστη” και η “Αθηναίισα” . Με το ρεμπέτικο τραγούδι έρχεται σε επαφή από πολύ μικρή ηλικία ενώ η μητέρα του αποδοκίμαζε το είδος αυτό! Ωστόσο, συνέχισε να το αγαπά και έγραψε μελέτες πάνω στο ρεμπέτικο τραγούδι (βλ. Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού.)
8.Ποτέ δεν πέρασε απαρατήρητος. Κατά καιρούς κυνηγήθηκε από το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής. Κόντεψε να συλληφθεί από τη χούντα λόγω της άρνησής του να παραλάβει σχετικό βραβείο για ένα πεζό του έργο, “Χιλιαστή”.
Ωστόσο δεν είναι το μόνο βραβείο που απορρίπτει!
9.Το 2011 αρνείται να παραλάβει το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του παραπέμποντας στο κείμενό του Εναντίον από το 1979 όπου αναφέρει χαρακτηριστικά : “Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι”.
+1Τους στίχους από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας» τους έγραψε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Πιο συγκεκριμένα ο Χριστιανόπουλος, λίγο πριν φύγει ο Σαββόπουλος για την Αθήνα, του προσφέρει ένα τετράστιχο που το γράφει πάνω σε μια χαρτοπετσέτα. Ο Σαββόπουλος το μελοποιεί.
«Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
και ‘σεις τα ίδια παραμύθια»
Προσωπικά έχω αγαπήσει τα χρώματα του Ελύτη στα ποιήματά του, έχω συγκινηθεί χιλιάδες φορές με τα ποιήματα του Λειβαδίτη, όμως δεν έχω διαβάσει άλλον Έλληνα ποιητή τόσο χειμαρρώδη, τολμηρό, ειλικρινή και ερωτικό όσο τον Ντίνο Χριστιανόπουλο!
ΒΡΟΧΟΣ
Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.
Στην μνήμη του Ντίνου Χριστιανόπουλου…