Το Vlogging είναι η νέα μάστιγα των ημερών… παρέσυρε, λοιπόν, και τους νέους Master chef!
Προς μεγάλη μου έκπληξη χθες, εκεί που έβλεπα το επεισόδιο του καινούριου Master Chef στο Youtube, μια συνήθεια που έχει γίνει ιεροτελεστία πια στην διαδικασία ύπνου μου, εμφανίζεται δίπλα στα προτεινόμενα Q&A με την Αγγελική Τσουκαλά. (Βλέπει ξανθιά 
Το Q&A είχε τίτλο “Πώς ήταν η εμπειρία στο master chef, έχω σχέση, πού συχνάζω”.
Θα πω από τώρα για να προλάβω αντιδράσεις, πώς δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό με κανέναν από τους παίκτες. Πολύ καιρό σκεφτόμουν να γράψω άρθρο για το πώς ο καθένας έχει αρχίσει και ανοίγει ένα κανάλι στο Youtube και έχουμε φτάσει πάλι στο στάδιο του υπερκορεσμού. Απλά τώρα που είδα όχι έναν, όχι δύο αλλά 4 πρώην παίκτες του παιχνιδιού ξαφνικά να έχουν αρχίσει να vloggarουν (Levis, Πορφύρης, Λάμπρος και Αγγελική) μου δόθηκε η πιο κατάλληλη ευκαιρία και θα σας εξηγήσω αναλυτικά τους λόγους, για τους οποίους κατακρίνω την συγκεκριμένη επιλογή.
1. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να διαιωνίζεται αυτή η νοοτροπία, που δυστυχώς υπάρχει κατά κόρον στην Ελλάδα, του “Αα, έλα ρε αυτός πάει πολύ καλά έτσι, θα το κάνω κι εγώ και θα έχω την ίδια επιτυχία.”
Από πού να το πιάσω… από τα “εναλλακτικά” frozen yogurt μαγαζιά, από την τρέλα των cupcakes, από τα escape rooms; Κάποιος έχει μια καλή ιδέα, δικαίως κάνει επιτυχία και τσουπ έρχεται και η κουτσή Μαρία δίχως τεχνογνωσία, απλά αντιγράφοντας και κάνει το ίδιο νομίζοντας που έχει λύσει όλα του τα προβλήματα.
Έτσι και το vlogging τώρα! Τα κατάφερε η Μικρή Ολλανδέζα και μπράβο της, τα κατάφερε η Συνατσάκη και αρκετοί ακόμη σε διαφορετικούς τομείς, πχ στην μαγειρική η Madame Ginger, στα ταξίδια ο Φουντούλης ως διάττοντας αστέρας και ο Mikeus, επειδή δεν θεωρείται καν vlogging αυτό που κάνει, αλλά διαδικτυακή εκπομπή με συγκεκριμένο, ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ concept.
Το τονίζω το πρωτότυπο, όπως θα τονίσω και το ΔΟΥΛΕΜΕΝΟ.
Πάντα η αρχή είναι μέτρια και το σέβομαι απόλυτα αυτό, αλλά όταν ο χώρος έχει αρχίσει και γεμίζει μην εμφανίζεσαι με κάτι μέτριο, επειδή απλά ήσουν στο τηλεόραση.
Εκεί θέλω να καταλήξω… Δεν μπορεί ο καθένας να νομίζει ότι έτσι απλά θα αρχίσουν τα subscribes. Τι διαφορετικό μπορείς να προσφέρεις στον νέο ηλικιακά θεατή του Youtube; Και αν η απάντηση είναι η διαφορετική σου προσωπικότητα κάτι πάει λάθος. Πώς θα το υλοποιήσεις στην πράξη για να είναι επαγγελματικό; Καλώς ή κακώς όταν υπάρχει ανταγωνισμός, πρέπει να έχεις σκεφτεί με ποιον τρόπο θα πετύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Και κάπου εκεί σκέφτεσαι όσα λέει τόσο καιρό ο Κοντιζάς… Δεν πιστεύω ότι θα είναι πολύ χαρούμενος τώρα βλέποντας τα vlogs.
2. Άλλο μάγειρας, άλλο vlogger! Όταν θες να αποκαλείσαι μάγειρας, βγες έξω και μαγείρεψε για τον κόσμο. Για να σε εμπιστευτεί πρέπει να έχει δοκιμάσει από το φαγητό σου. Και ο Άκης δεν ξεκίνησε ένα ωραίο πρωί να γυρίζει το Kitchen Lab.
Όταν, λοιπόν, στο παιχνίδι έμπαιναν υποτίθεται γιατί η μαγειρική είναι η ζωή τους και θέλουν να μάθουν, να μπορούν να ανταποκριθούν στην πίεση της κουζίνας κλπ κλπ και έρχονται τώρα να βγάζουν βιντεάκια από την κουζίνα του σπιτιού τους, στην καλύτερη να διαφημίζουν προϊόντα, να κάνουν vlogs με τα ταξίδια τους κλπ κλπ μόνο μάγειρας δεν θες να γίνεις. Ένας μάγειρας φαντάζομαι θέλει να πειραματίζεται δίπλα σε ανθρώπους που θα τον πάνε μπροστά, θέλει να φροντίζει το μενού σε ένα εστιατόριο, θέλει να μένει κόσμος ευχαριστημένος από τα πιάτα που δοκιμάζει.
Ναι ας γίνουν και τα υπόλοιπα στην τελική, αλλά σε 2ο στάδιο.
3. Και κάπου εκεί βλέπεις ποιοι πραγματικά το ήθελαν. Όταν τελικά κάποιοι βγαίνουν όντως στον μαγειρικό στίβο και δημιουργούν στην πόλη κάτι για τα δεδομένα της πρωτοποριακό. Το Beef @ Bios ρίχνει αυλαία στις 4 Φεβρουαρίου και πραγματικά ελπίζουμε ότι θα δούμε την Γωγώ και τον Δημήτρη, είτε μαζί είτε ξεχωριστά να μας εντυπωσιάζουν εκ νέου.
Το παρόν άρθρο, λοιπόν, δεν θέλει να θίξει κανέναν προσωπικά. Αντίστοιχα παραδείγματα εκτός μαγειρικού στερεώματος υπάρχουν πολλά, που θα μπορούσα να αναφέρω. Απλά ήταν ότι δεν το περίμενες από νέους ανθρώπους να διαιωνίζουν τέτοια παραδείγματα.
Και είναι αυτό που βλέπουμε και στον 2ο κύκλο του διαγωνισμού, όπου οι λιγότεροι μιλάνε με την δουλειά τους και φαίνονται πραγματικά αφοσιωμένοι σε αυτό, όταν η πλειοψηφία αναζητά απλά την δημοσιότητα και έχει εμφανιστεί με την δικαιολογία στο στόμα. Ευτυχώς είναι οι κριτές αυτοί που είναι. Αλλά θα τα πούμε μια άλλη φορά αυτά…