Η νέα ταινία του Γούντι Άλεν τα έχει όλα. Καρουζέλ, vintage ατμόσφαιρα, ρομαντζάδα στη παραλία του Κόνι Άιλαντ και Τζάστιν Τίμπερλεικ. Τι άλλο θέλετε;
Το ετήσιο κινηματογραφικό ραντεβού του Γούντι Άλεν μπορεί να μην έγινε στα θερινά σινεμά αυτή τη φορά μας ταξίδεψε, όμως σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Υπόθεση: Η Τζίνι είναι μια πρώην ηθοποιός, που επιβιώνει ως σερβιτόρα στο πλευρό του καλού, αλλά αφελούς Χάμπτι, υπαλλήλου του λούνα παρκ. Η ίδια μοιάζει να ασφυκτιά στη μέτρια ζωή που επέλεξε μετά από ένα καταστροφικό χωρισμό. Η πολυπόθητη ανάσα που αναζητά θα γεννηθεί στο πρόσωπο ενός νεαρού ναυαγοσώστη που καλείται να τη σώσει από τα κύματα της ανιαρής και αποτυχημένης ζωής της. Πόσο εύκολα όμως μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου όταν έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς με τη μοίρα;
Ο Γούντι Άλεν για μια ακόμη φορά αναμειγνύει και αντιπαραθέτει περίτεχνα τη μοίρα με το δικαίωμα της επιλογής, το ρομαντισμό με τον ρεαλιστικό κυνισμό, τις «Σφαίρες του Μπρόντγουει» με τη «Θλιμμένη Τζάσμιν».
Με φόντο τη μεταπολεμική Αμερική, σκιαγραφεί μια ηρωίδα, που ενσαρκώνει την ματαιοδοξία, την απογοήτευση, τον ανθρώπινο ναρκισσισμό, και εν τέλει το συμβιβασμό σε μια λίγη, βολική και ασφαλή ζωή. Η Τζίνι ερωτεύτηκε, πλήγωσε και πλήρωσε. Ο κύκλος των ενοχών, όμως δεν κλείνει ειδικά όταν την κιμωλία κρατά η μοίρα.
Με το θλιμμένο αέρα μιας άλλης Τζάσμιν, που βλέπει τη ζωή της να κατρακυλά και το πρόσωπο της να σκοτεινιάζει όταν σβήνουν τα φώτα της ρόδας του λούνα παρκ, υποδύεται το ρόλο της συζύγου και της σερβιτόρας. Εκείνη είναι ηθοποιός, ντύνεται με τα ρούχα των ρόλων της και λέει τα λόγια της στον καθρέφτη. Αυτή είναι η ζωή που ονειρεύεται, η δική της πραγματικότητα, τα υπόλοιπα είναι ένα κακοστημένο θέατρο στο οποίο έχει δευτεραγωνιστικό ρόλο.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο αποφασίζει να της δώσει ο ενθουσιώδης Μίκι, ναυαγοσώστης και επίδοξος θεατρικός συγγραφέας που ονειροπολεί και ερωτεύεται το απρόβλεπτο και επικίνδυνο. Το σενάριο θα αλλάξει όταν θα προστεθεί στους ήρωες η κόρη του Χάμπτι, Καρολάινα, που βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι του πατέρα της κυνηγημένη από το γκάνγκστερ σύζυγο της.
Η Κέιτ Γουίνσλετ βουτά σε άγνωστα νερά, αγκαλιάζοντας με μαεστρία μια πολυεπίπεδη γυναικεία προσωπικότητα με νευρώσεις, απωθημένα, ανασφάλειες χωρίς όμως να γίνεται ένα με τη Τζίνι. Η ευγενική και ήρεμη φυσιογνωμικά υποκριτική φιγούρα της μοιάζει να κλωτσάει στο σώμα της έντονης και διπολικής Τζίνι.
Από την άλλη πλευρά ο ιδιαίτερα φωτογενής Τζάστιν Τίμπερλεικ, στο ρόλο του θεατρικού συγγραφέα και αφηγητή ξεφεύγει από τους νευρωτικούς εαυτούς του Γούντι και φέρνει εις πέρας την αποστολή του. Να σαγηνεύσει την θλιμμένη Τζίνι και όχι μόνο.
Ο Βιτόριο Στοράρο, ως διευθυντής φωτογραφίας κάνει θαύματα στήνοντας ένα αψεγάδιαστο πολύχρωμο κάδρο που αξιοποιεί τη φαντασμαγορία του λούνα παρκ και παίζει με σκιές, χρώματα και διαθέσεις. Τα λαμπιόνια αναβοσβήνουν και χαιδεύουν πρόσωπα και βλέμματα, σκοτεινιάζουν μπροστά σε οργισμένα μάτια και φωτίζονται όταν μιλούν για έρωτα. Όλα ζωγραφισμένα υπό το φως του περίφημου ψυχαγωγικού πάρκου Wonder wheel.
Ο αέναος στα 82 του χρόνια σκηνοθέτης αποδεικνύει έμπρακτα την αγάπη του για το θέατρο σκηνοθετώντας μια ιστορία που θα μπορούσε να ανέβει στο σανίδι. Χωρίς πολλές εναλλαγές σκηνικών, με διάχυτη θεατρική κινητικότητα και με αναφορές στα έργα του Ευγένιου Ο’ Νηλ και Τενεσί Ουίλιαμς ο Άλεν ξέρει να παντρεύει περίτεχνα τις μεγάλες του αγάπες και στην συγκεκριμένη περίπτωση τις τέχνες .
To “Wonder Wheel” είναι μια όμορφη απόδραση σε ένα ψυχαγωγικό πάρκο που μπορείς να κρυφοκοιτάξεις τις ζωές των άλλων. Να ταυτιστείς με τις απογοητεύσεις τους, με τις αδυναμίες τους με τα όνειρα τους. Ο Γούντι ξέρει καλά να κρυφοκοιτάει στις ζωές των άλλων με το δικό του τρόπο. Ναι, δεν ξεφεύγει από τα συνήθη μοτίβα του αλλά κάθε φορά το σκηνικό είναι διαφορετικό και ευφάνταστο παρά τις 48 ταινίες στο ενεργητικό του και τα 82 του χρόνια.
Πολλοί τον κατηγορούν για ανακύκλωση θεμάτων και για κακές ταινίες τα τελευταία χρόνια. Το δύσκολο όμως δεν είναι να κάνεις ταινίες κάθε χρόνο αλλά να κάνεις καλές ταινίες. Και το “Wonder Wheel” είναι μια καλή ταινία, που επιβεβαιώνει ότι η ζωή είναι σαν μια ρόδα του λούνα παρκ που γυρίζει, ένα τυχερό παιχνίδι. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει.
