Σκέψεις και προτροπές ενός εφήβου μια παραμονή πρωτοχρονιάς
Κάνοντας πρόσφατα ένα ξεκαθάρισμα σε κάτι παλιά μου πράγματα έπεσα πάνω σε αυτό το κομμάτι χαρτί με ένα κείμενο του έφηβου εαυτού μου, κάποιο βράδυ παραμονής πρωτοχρονιάς. Κάποια από αυτά -ακόμα κι αν τα διατύπωνα διαφορετικά στην παρούσα φάση της ζωής μου- συνεχίζουν να αποτελούν τον εαυτό μου. Βουαλά λοιπόν…
“Πριν να ‘ναι αργά, πριν χαθεί ο χρόνος μέσα από τα χέρια σου, όπως χάνονται οι κόκκοι της άμμου μέσα από τα δάχτυλά σου, πρόλαβε και πες…
Ένα ευχαριστώ σε εκείνον που σε έσωσε όταν το θηρίο μέσα σου κατασπάραζε τα σωθικά σου.
Μία συγγνώμη σε εκείνον που τα λόγια και οι πράξεις σου πλήγωσαν και ανάγκασαν τα φώτα της ψυχής του να σβήσουν, τις λάμπες να σπάσουν και τα θρύψαλά τους έσκιζαν τον εσωτερικό του κόσμο.
Σφίξε το χέρι σε εκείνον που αιφνίδια μπήκε στη ζωή σου και σε άλλαξε. Σε έκανε καλύτερο φίλο, καλύτερο συνοδοιπόρο στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής, καλύτερο άνθρωπο.
Κάνε μια αγκαλιά σε εκείνον που ακόμα και όταν ζητούσες να φύγεις από τα πάντα, να μείνεις μόνος σου κάπου μακριά και να μη σκέφτεσαι κανέναν και τίποτα, δεν σε άκουσε και στάθηκε βουβός στο πλάι σου μέχρι το τέλος κι ας νόμιζες πως δεν τον χρειαζόσουν.
Δώσε ένα φιλί σε εκείνον που λαχταρούσες μα φοβόσουν. Δεν ξέρεις τι, αλλά φοβόσουν…
Για μία μέρα, μια στιγμή στη ζωή που περνά τόσο γρήγορα, στη δική σου ζωή, γίνε πιο ευαίσθητος, πιο καλός, πιο άνθρωπος!
Υ.Γ. Που ξέρεις; Μπορεί όλοι αυτοί να περιμένουν καιρό το ευχαριστώ, τη συγγνώμη, τη χειραψία, την αγκαλιά, το φιλί σου!”