Μπορούμε, άραγε, να ξεφύγουμε από την καταπίεση των κοινωνικών “φορμών” ή θα παραμείνουμε μόνιμα δέσμιοί τους;
Η καταπίεση αποτελεί τη χειρότερη μορφή βίας της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι τραγικό στις μέρες μας να μην μπορούμε να αποδεχτούμε τον συνάνθρωπό μας όπως είναι.
Οι άνθρωποι γεννιούνται μέσα σε ένα σώμα και με αυτό πορεύονται την υπόλοιπη ζωή τους. Αυτή είναι η ζωή και φυσικά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη βιολογία. Το φύλο κάθε ανθρώπου είναι αυτό με το οποίο γεννήθηκε. Η ταυτότητα, αυτό που είναι δηλαδή ένα άτομο καθορίζεται από το φύλο. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που αυτό που είσαι με αυτό που αισθάνεσαι δεν συμπίπτουν; Γίνεται να μείνεις εγκλωβισμένος, φυλακισμένος του ίδιου σου του σώματος; Να ζήσεις μέσα στη δυστυχία;
Με αφορμή το σχετικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε και τις πολλές αντιρρήσεις για την εφαρμογή του, θα ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα, χωρίς να πάρω τη θέση ούτε των υποστηρικτών ούτε και των πολέμιων.
Η θέση που θα πάρω θα είναι υπέρ του ανθρώπου. Υπέρ της ελευθερίας και κατά της καταπίεσης. Όχι πηγαίνοντας κόντρα στην επιστήμη της βιολογίας, αλλά αντιτιθέμενη στην κοινωνική καταπίεση και τον κοινωνικό συντηρητισμό. Η κοινωνία στο παρελθόν αντιστάθηκε σε χούντες. Και σήμερα εφαρμόζει τη μεγαλύτερη χούντα όλων. Να πηγαίνεις κόντρα στον εαυτό σου. Όσα νομοσχέδια και να ψηφιστούν υπάρχει μακρύς δρόμος μέχρι ο άνθρωπος να κατανοήσει τον άλλον.
Καταρχήν λοιπόν, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι “γεννιούνται σε λάθος σώμα”. Αυτό, λοιπόν, είναι θέμα βιολογικό και είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί ο κόσμος την αλλαγή που αυτό το άτομο θα επιλέξει στο μέλλον. Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση νομίζω ότι οι άνθρωποι δέχονται την αλλαγή της ταυτότητας, έτσι ώστε το άτομο να μην καταπιέζεται αν και ισχυρίζονται ότι αυτά τα άτομα είναι δυστυχισμένα όποια κι αν είναι η εξέλιξη.
Πού είναι η δυστυχία; Είναι από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της επιστήμης να μπορεί ο άνθρωπος να διορθώνει γενετικές ανωμαλίες, όποιες κι αν είναι αυτές.
Πριν περάσω στο πώς αισθάνεται ένα άτομο τρανσέξουαλ χωρίς καμία γενετική ανωμαλία, θα ήθελα να αντιτεθώ στο επιχείρημα των “ταγμένων στην επιστήμη και τη βιολογία”, ότι τους ανθρώπους τούς κάνει η φύση. Όταν ένας άνθρωπος πάει στον πλαστικό χειρουργό για να φουσκώσει τα χείλη του, το στήθος του, να διορθώσει τη μύτη του ή οτιδήποτε άλλο, τότε είναι αποδεκτό; Η αύξηση στήθους το μόνο που χαρίζει είναι αυτοπεποίθηση και τίποτα παραπάνω.
Η συνειδητή αλλαγή φύλου, η μετάβαση δηλαδή στο φύλο που σε αντιπροσωπεύει είναι ένα από τα μεγαλύτερα βήματα προς τον εαυτό του διεμφυλικού ατόμου. Είναι η στιγμή που γεννιέται, όπως τα ίδια τα άτομα ισχυρίζονται.
Ας περάσουμε λοιπόν στην περίπτωση που ένα άτομο εμφανισιακά είναι άντρας ή γυναίκα, χωρίς καμία επιστημονική ή κοινωνική αντίρρηση, αλλά εκείνο αισθάνεται το αντίθετο φύλο. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ζήσει όλη τη ζωή του μέσα στις τύψεις ότι “νιώθει λάθος”; Υπάρχει λάθος συναίσθημα;
Βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο δρόμος για την ευτυχία μας, αλλά πάμε κόντρα στο ένστικτο, φοβούμενοι τις κοινωνικές επιπτώσεις οι οποίες εν συνεχεία, είναι τόσο ισχυρές που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν όντως οι επιλογές μας ήταν συνειδητές. Στην περίπτωση των διεμφυλικών ανθρώπων σαφώς η οποιαδήποτε μετάβαση χρειάζεται την υποστήριξη και την επίβλεψη ενός ειδικού ή και περισσότερων.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οποιαδήποτε μετάβαση χρειάζεται υποστήριξη και συνείδηση. Σε αυτό το σημείο να πω ότι η ανελευθερία καταλήγει σε σπασμωδικές κινήσεις και όχι η ελευθερία. Αυτό συμβαίνει γιατί με κάθε τρόπο προσπαθείς να απομακρυνθείς από την καταπίεση.
Η ανελευθερία αυτή έχει οδηγήσει τέτοια άτομα, απελπισμένα που η κοινωνία δεν μπορεί να δει τον πραγματικό εαυτό τους, στην πορνεία. Οι άνθρωποι αυτοί από μικρά παιδιά τρέμουν για την εξέλιξη της ζωής τους, όταν δεν είναι πολλές φορές αποδεκτά ακόμα και από τους ίδιους τους τους γονείς.
Η δυνατότητα αλλαγής της ταυτότητας ίσως να δίνει αυτή την ελευθερία από μια μικρή ηλικία έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα που το παιδί θα γίνει ενήλικας, όχι ηλικιακά αλλά στο μυαλό, τότε να έχει την απόλυτη συνείδηση αν αυτό που τόσα χρόνια ένιωθε για τον εαυτό του πρέπει να περάσει στο επόμενο στάδιο.
Καλό θα ήταν να μην αντιμετωπίζουμε αυτά τα άτομα ως ψυχασθενικές προσωπικότητες. Αρκεί να ακούσουμε τα λόγια τους και τις σκέψεις τους, με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να ακούμε κάθε άνθρωπο. Στόχος είναι να φτάσουμε στον εαυτό μας. Ο μόνος τρόπος για να αποφασίσουμε συνειδητά για αυτόν, δεν είναι άλλος από την ελευθερία. Ο αληθινός εαυτός είναι αυτός που φέρνει ευτυχία. Ευτυχία είναι ο συνειδητός δρόμος προς τα εσένα.
