Σαν δεν έχεις έλα πίνε κι όταν έχεις έλα δίνε μα σαν έχεις και δεν δίνεις να μην έρχεσαι να πίνεις.
Αγαπημένε μου αναγνώστη μ’ έχεις συνηθίσει να σου μιλάω ή μάλλον να σου γράφω για το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, στο εξωτερικό καθώς και για ανεύρεση πρακτικής άσκησης ανά περιόδους.
Αλλά ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουμε λίγο τις συνήθειες μας και να κάνουμε ένα συγγραφικό ταξίδι, ενός οδηγού πιο πολύ για όλα τα ούζα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Σαν μέσος καταναλωτής γνώριζα 10 ετικέτες αλλά μετά από έρευνα που έκανα, ανακάλυψα ότι κυκλοφορούν πάνω από 450!
Βάζουμε, λοιπόν, πλώρη για ουζοκατανύξεις και συγκεκριμένα, στην ιστορία του ούζο Μίνι!
Η Λέσβος είναι συνυφασμένη στο μυαλό όλων των Ελλήνων -και όχι μόνο- με το καλό ούζο και τους εξαιρετικούς τοπικούς μεζέδες που το συνοδεύουν, καθώς το συγκεκριμένο ποτό έχει ποιότητα και και παράδοση αιώνων στην Μυτιλήνη.
Πολλά χρόνια πριν, πολλοί μικροί ποτοποιοί μαζί (ανάμεσα τους και απλοί ταβερνιάρηδες) και ο καθένας μόνος του, προσπαθούσαν στους μικρούς χάλκινους άμβυκες ν’ αποστάξουν τη ”μεθυστική ” αλκοόλη, σε μία απολαυστική σύνθεση με τον αιθέριο γλυκάνισο. Τα στενά της Μυτιλήνης μοσχοβολούσαν ούζο και η μυρωδιά του μεθούσε τους περαστικούς διαβάτες. Σ’ αυτή τη χωροχρονική συγκυρία πρωτογράφτηκε η ιστορία του ούζου.
Από τις αρχές ακόμη του 20ου αιώνα στην Μυτιλήνη υπήρχαν καταγεγραμμένες στα επίσημα βιβλία του κράτους δεκαεπτά (17) ποτοποιίες. Ελάχιστο καιρό πριν από την Μικροσιατική καταστροφή (1922) συναντάμε στην Μυτιλήνη εικοσιέξι (26) ποτοποιίες. Αργότερα, όπως ξέρουμε, οι Έλληνες από την Μικρά Ασία -οι γνωστοί ρακιτζήδες της Ανατολής– έφεραν την πλούσια πείρα τους και γνώση για την ποτοποιία.
Χωρίς να χάσουν χρόνο πρόσφυγες και ντόπιοι αλληλοσυμπληρώνονται, συνεργάζονται και δημιουργούν μία μοναδική άνθηση της παραγωγής και της κατανάλωσης του ούζου. Επιστρατεύουν την πείρα, την τέχνη και το μεράκι τους και η ποτοποιία εξελίσσεται με ρυθμούς ραγδαίους και πρωτόγνωρους.
Τη δεκαετία του ’60 πολλά και ποικίλα ήταν τα προβλήματα των ποτοποιών του νησιού και αφορούσαν κυριώς την γεωγραφική θέση του, που τους έθετε μακριά από τον κορμό της Ελλάδας, φέρνοντάς τους καθημερινά αντιμέτωπους με σημαντικά προβλήματα όπως ήταν η απομόνωση, οι δύσκολες συνθήκες συγκοινωνιών και ο μεγάλος ανταγωνισμός.
Κάπως έτσι συνεχίζονται τα πράγματα “αυξάνεσθε & πληθύνεσθε” μέχρι την χρονιά ορόσημο 1967, όπου μπαίνει στην ιστορία και της δίνει νέα τροπή η Ε.ΠΟ.Μ. ( Ένωση Ποτοποιών Μυτιλήνης), καθώς δεκαεπτά μικροί ποτοποιοί της Μυτιλήνης συνεταιρίζονται και ξεκινούν την ποτοποιία που θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες ποτοποιίες παραγωγής ούζου σε ολόκληρη την Ελλάδα και αποτελεί καμάρι της Μυτιλήνης.
Η Ε.ΠΟ.Μ (Ένωση Ποτοποιών Μυτιλήνης) πρέπει επίσης να θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για την καθιέρωση και τη διάδοση του ούζου Μυτιλήνης σε ολόκληρη την Ελλάδα, καταφέρνοντας μάλιστα σε συνεργασία με τις άλλες ποτοποιίες που εδρεύουν στη Μυτιλήνη και το Πλωμάρι να κερδίσουν για όλο τον κλάδο τη γεωγραφική επωνυμία ”Ούζο Μυτιλήνης’‘ και ”Ούζο Πλωμαρίου” , αντίστοιχα .
Επωνυμία: Ε.ΠΟ.Μ (Ένωση Ποτοποιίων Μυτιλήνης) A.B.E.E
Έτος Ίδρυσης: 1967
Έδρα: Μυτιλήνη
Οι ετικέτες που παράγει η εταιρεία:
- Ούζο Μίνι 40% vol.
- Ούζο Φήμη 42% vol.
- Ούζο Λέσβος 46%
- No 4 40% vol.
- No 5 42% vol.
- No 6 46% vol.
- KZ 42% vol.
Δεν είναι λίγοι οι ξένοι που έχουν μάθει το Ούζο Μίνι και όχι απλά δεν το αλλάζουν με τίποτα, αλλά το ζητούν επιτακτικά!