Συναντήσαμε τον καθηγητή φυσικής αγωγής και Health coach Δημήτρη Βουδούρη και τον γνωρίσαμε μέσα από τη δουλειά του.
Ο Δημήτρης Βουδούρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. 
Έχει εξειδικευτεί στις διατροφικές διαταραχές στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αντιμετώπισης Διατροφικών Διαταραχών, που έχει πρόεδρο και ιδρυτή τον διατροφολόγο κ.Ευάγγελο Ζουμπανέα.
Από τον Οκτώβρη του 2015 συμμετέχει σε 3ετές πρόγραμμα σπουδών στην Συμβουλευτική ψυχικής υγείας. Πλην των άλλων δραστηριοτήτων του, από το 2014 είναι εκπαιδευτής του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αντιμετώπισης Διατροφικών Διαταραχών.Μας υποδέχτηκε χαμογελαστός στο γυμναστήριο Synergy Fitness στα Άνω Πατήσια, όπου αυτήν την περίοδο διατηρεί το γραφείο του.
Καθίσαμε αναπαυτικά και με την συνοδεία κρύου καφέ και μια υποψία τζαζ μουσικής, ξεκινήσαμε την κουβέντα μας.
– Πώς επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτό; Ήταν μια συνειδητή επιλογή ή κάτι το οποίο προέκυψε στην πορεία;
Έτσι, λοιπόν, ακολούθησα την τρίτη δέσμη. Οι δικοί μου ήθελαν να ασχοληθώ με τη νομική ή στη χειρότερη να γίνω φιλόλογος!(γέλια)
Έκανα το δικό μου μηχανογραφικό κρυφά απ’ τους γονείς μου. Έκανα την δική μου επανάσταση και έβαλα σαν πρώτη επιλογή το ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Ήθελα να γίνω γυμναστής. Αυτό ήταν κάτι, που για την ακρίβεια δεν αποκάλυψα ποτέ στον πατέρα μου.
Πότε δεν κατάλαβαν πως αν και είχα γράψει τόσο μεγάλους βαθμούς δεν πέρασα στη Νομική. Ο τρόπος ο οποίος το δικαιολόγησα ήταν ότι οι βάσεις ανέβηκαν πολύ ψηλά και δεν κατάφερα να περάσω Νομική αλλά ΤΕΦΑΑ. Οι γονείς μου δεν γνώριζαν και πολλά από αυτά και τελικά δεν ήταν δύσκολο να γίνω πιστευτός.
“Εκείνα τα χρόνια ήταν σημαντικό να έχεις ένα χαρτί!”
– Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τους γυμναστές, τους διατροφολόγους σαν “θαυματοποιούς” ή σαν “μπαμπούλες” που όταν τους επισκεφτούμε θα συμβεί κάτι μαγικό ή τραγικό.
Η εικόνα που έχει ο κόσμος για τους διατροφολόγους και τους γυμναστές έχει καλλιεργηθεί ως ένα βαθμό και από εμάς τους ίδιους.
“Ο κόσμος θεωρεί ότι είτε χρειάζεται απίστευτη πειθαρχία, πόνος και ιδρώτας, είτε ότι τα πάντα μπορούν εύκολα να συμβούν μέσα από μαγικές μεθόδους και κόλπα των ειδικών.”
Αυτή είναι μια εικόνα που έχει καλλιεργηθεί απ’ τη βιομηχανία μας σε μεγάλο βαθμό, γιατί συνήθως πουλάει. Σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια αποθαρρύνει τους ανθρώπους. Το να ακούμε όμορφες ιστορίες και να πιστεύουμε σε θαύματα, ασυνείδητα μας οδηγεί πολλά χρόνια πίσω, όταν ήμασταν παιδιά και λίγο πολύ όλοι έχουμε αυτήν την ανάγκη.Στην πραγματικότητα όμως, η δουλειά μας είναι και οφείλει να είναι εκπαιδευτική. Ένας επιστήμονας και σύμβουλος υγείας οφείλει να εκπαιδεύσει τον πελάτη του σε ένα νέο μοντέλο ζωής. Μόνο έτσι τα αποτελέσματα θα έρθουν πραγματικά. Μπορεί να αργήσουν, αλλά θα είναι πραγματικά.
Η μάθηση είναι κυρίως μια βιωματική διαδικασία και αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να παγιωθεί κάτι θετικό.
Δεν μαθαίνουν όλοι με τον ίδιο ρυθμό και ούτε μπορούμε να αδιαφορήσουμε μπροστά στα πρότερα βιώματα του καθενός. Έτσι, τα βήματα πρέπει να είναι μικρά, προοδευτικά και εξατομικευμένα.
– Τι κριτήρια έχετε όταν αναλαμβάνετε έναν ασθενή;
Καταρχήν αυτός ο άνθρωπος πρέπει να έχει πραγματικά ανάγκη τις υπηρεσίες σου και να έχει καταλάβει ακριβώς τι προσφέρεις.
Όπως λέει ο συνεργάτης και φίλος Ευάγγελος Ζουμπανέας : “Το δυσκολότερο κομμάτι του να είσαι επαγγελματίας υγείας, δεν είναι να περάσεις γνώση στον άνθρωπο που συνεργάζεσαι. Ο μεγάλος αγώνας είναι να μπορέσεις να αποκαθηλώσεις τη γνώση που υπάρχει ήδη υπό μορφή πεποίθησης στο μυαλό του πελάτη σου.”
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο υπονομεύουμε τον εαυτό μας ασυνείδητα. Μοιάζουμε κάποιες φορές λες και είμαστε κουρδισμένοι, προγραμματισμένοι. Φοβόμαστε να αλλάξουμε μονοπάτι ακόμα και αν ξέρουμε ότι αυτό ισοδυναμεί με την καταδίκη μας στο μέλλον!
Έτσι, καταλήγουμε να βλέπουμε ανθρώπους που πονούν, που έχουν παραπάνω κιλά, που έχουν χαμηλά επίπεδα φυσικής κατάστασης. Άνθρωποι που νοσούν από την καθημερινότητα, που ζούμε στις πόλεις.
Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα έρχεται μέσα από μια δική μου μεν καθοδήγηση. Αλλά κυρίως χάρη την προσωπική δουλειά και επιμονή του ανθρώπου, ο οποίος επιθυμεί την αλλαγή.
Σημειώστε ότι βασική ευθύνη ενός coach ή ενός θεραπευτή είναι η εκπαίδευση του πελάτη του στην υποτροπή! Άρα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις παρά μόνο μια βασική. Αυτός ο άνθρωπος να είναι ανοιχτός στην αλλαγή!
– Θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για το project σας “Φάε παιδί μου”.
Το “Φάε Παιδί Μου” είναι μια ιδέα που πήρε σάρκα και οστά χάρη στην πολυτάλαντη φίλη και συνεργάτιδα στο εγχείρημα κ. Παυλίνα Κωνσταντάρα.
Έχοντας αναπτύξει από χρόνια μια ξεχωριστή ευαισθησία απέναντι στα παιδιά και επιπλέον όντας και οι δύο γονείς, έχουμε κατανοήσει πόσο σημαντικό είναι για το μέλλον του κόσμου μας να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε υγιή παιδιά.
Το κομμάτι της σωστής τροφής είναι ένα κομμάτι, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο μέσα από αυτή τη διαδικασία. Όπως και το κομμάτι της άσκησης, είναι πράγματα που θεωρούμε πολύ σημαντικά.
Στο κομμάτι της βρεφικής και παιδικής διατροφής υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον από νέες μαμάδες, οι οποίες θέλουν να μάθουν περισσότερα για το πώς θα θρέψουν τα παιδιά τους όσο το δυνατόν πιο υγιεινά και με μεγαλύτερη πληρότητα.
Όταν δημιουργήσαμε το “Φάε παιδί μου” ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν πολλά ερωτημάτων και θεμάτων, που πρέπει να απαντηθούν. Και το κάνουμε λύνοντας απορίες στις νέες μητέρες μέσω επιστημονικών άρθρων συνεργατών διαιτολόγων-διατροφολόγων από όλη την Ελλάδα.
Σκοπός μας είναι η σελίδα αυτή να αποτελεί ένα πακέτο πληροφοριών και ενημερώσεων για όλους μας, γονείς και μη!
– Πώς συνδυάζετε την ψυχολογία με τη δουλειά σας;
Ο στόχος πάντα είναι μέσω της διαδικασίας μελέτης και αυτογνωσίας να μπορέσουν να γίνουν περισσότερο βοηθητικοί σε άλλους ανθρώπους.
Ενώ έχουμε μια θαυμάσια θεωρία για όλα μας τα προβλήματα και κατά βάθος γνωρίζουμε τις απαντήσεις παγώνουμε πάντα μπροστά στην ιδέα της εφαρμογής.
Σε πρώτη φάση επιδίωξα να γίνω καλύτερος ακροατής του εαυτού μου, μήπως και καταφέρω να ακροαστώ αποτελεσματικότερα τους άλλους. Κατόπιν υπήρξαν πολλές πολλές φάσεις.
Φυσικά δεν είμαι και ούτε θα γίνω ψυχολόγος καθώς ούτε από το πλάνο των σπουδών μου προκύπτει κάτι τέτοιο και επιπλέον λατρεύω τις φόρμες και τα αθλητικά μου παπούτσια!
– Υπήρξατε επί 12 χρόνια ιδιοκτήτης ενός πολύ μεγάλου γυμναστηρίου αλλά όλα τελικά κάποτε τελειώνουν; Σκέφτεστε στο μέλλον να ξεκινήσετε κάτι ανάλογο ή κάτι άλλο σε κάποια άλλη μορφή;
Ήμουν για την ακρίβεια συνιδιοκτήτης μαζί με ανθρώπους που μας έδεναν πολλά χρόνια στενής φιλίας και εκτίμησης. Μαζί φτιάξαμε έναν πολύ ωραίο χώρο στη Νέα Ιωνία. Εγώ αποχώρησα! Η δουλειά συνεχίζει να γίνεται το ίδιο καλά όπως και πριν, ασφαλώς μπορούν και χωρίς εμένα.
Δεν θα έλεγα ότι όλα κάποτε τελειώνουν. Αυτό σε γεμίζει, άδικα, θλίψη! Αυτό που θα έλεγα είναι ότι αλλάζουμε σαν άνθρωποι και βλέπουμε κάποια πράγματα διαφορετικά. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις και οι συνεργασίες πριν τελειώσουν (αν τελειώσουν) αλλάζουν και καλό είναι να προχωράμε στη ζωή μας.
“Αν οι αλλαγές αυτές στην πορεία δημιουργήσουν κενά, εκεί αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα και δεν είναι δύσκολο να συμβεί αυτό.”
Το βλέπουμε παντού, στις φιλικές, στις προσωπικές μας σχέσεις, στον γάμο. Κάπως έτσι και στις επαγγελματικές συνεργασίες. Εκεί πρέπει κάποιος να βρίσκει το σθένος και να φεύγει για να συνεχίσει, διαφορετικά οι σχέσεις γίνονται έντονα παθολογικές και αυτό δεν είναι καλό για καμία πλευρά!
Όσον αφορά το μέλλον, σκεφτόμαστε και συζητάμε με έναν δύο ακόμη συνεργάτες για τη δημιουργία ενός νέου χώρου. Έχοντας, βέβαια διαφορετικούς στόχους και προϋποθέσεις από αυτούς που μπορεί να αναγνωρίσει ο μέσος ασκούμενος στο μυαλό του σαν γυμναστήριο.
– Αγαπάτε τη δουλειά σας;
Εξού και οι αλλαγές που έχουν να κάνουν με τα επαγγελματικά μου, ο λόγος που πέρασα από το πρώτο πτυχίο σε όλα τα υπόλοιπα, το γεγονός ότι τα λέμε σήμερα και όλα όσα σκέφτομαι για το αύριο.
“Σαφώς και την αγαπάω. Ήταν επιλογή μου και μέσα απ’αυτή έχω προχωρήσει και έχω αλλάξει. Είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια του εαυτού μου!”
– Υπάρχει κάποια συμβουλή που θα θέλατε να δώσετε στους νέους συναδέλφους σας που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα;
Δε μου αρέσει πλέον να δίνω συμβουλές. Αφενός δεν είναι καθόλου θεραπευτικό και βοηθητικό και επιπλέον βρίσκεις και το μπελά σου τελικά!(γέλια)
Αντί αυτού θα σου πω τι θα έλεγα στον νεαρό Δημήτρη Βουδούρη, αν τον πετύχαινα τώρα να τρέχει στο ταρτάν του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου στην Κυψέλη κυνηγώντας το όνειρό του:
“Θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με τον εαυτό σου καθώς θα περνάνε τα χρόνια. Μην σταματήσεις πότε να εξελίσσεις την επιστήμη και τη γνώση σου.
Μέσα από όλο αυτό θα δεις ότι θα αλλάζεις και θα προχωράς και εσύ ο ίδιος! Καλλιέργησε την υπομονή και την ενσυναίσθησή σου θα σου χρειαστούν. Και μην ξεχνάς: η δική μας τέχνη είναι ο άνθρωπος!”
Ευχαριστούμε πολύ το Δημήτρη Βουδούρη για το χρόνο του και του ευχόμαστε κάθε επαγγελματική και προσωπική επιτυχία!
Δείτε εδώ τη σελίδα ” Φάε παιδί μου”: http://www.faepaidimou.gr
Καθώς και τη σελίδα του ΚΕΑΔΔ: http://www.keadd.gr