Εκεί όπου η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της φωτογραφίας.
Ανοιχτό παράθυρο – Σταύρος Γεννίτσαρης
Φωτογραφία: Αλεξία Χάμουζα-Γιοβανοπούλου
Όλα έχουν μείνει όπως τα άφησες.
Σκόνη παντού.
Σα να μη ζει κανείς πια εδώ.
Σα να είναι όλοι νεκροί.
Μόνο μια παλιά φωτογραφία σου.
Μόνο αυτή δεν έχει σκόνη.
Την διώχνω από πάνω της
καθώς τη μορφή σου χαϊδεύω.
Στο τραπέζι ένα βιβλίο κλειστό.
Ο σελιδοδείκτης
εκεί που τον άφησες
σε εκείνους τους στίχους του Μπόρχες:
Να είμαι μαζί σου
και να μην είμαι μαζί σου.
Είναι ο μόνος τρόπος που διαθέτω για να μετρώ τον χρόνο.
Καιρό τώρα
του ρολογιού ο δείκτης
λέει
δεν είμαι μαζί σου.
Το παράθυρο
βράδυ, πρωί
με ήλιο και βροχή
μένει ανοιχτό.
Προσκαλεί τους περαστικούς
να κοιτάξουν μέσα
να δουν
τα απομεινάρια ενός μεγάλου έρωτα.
Ενός έρωτα
σαν αυτούς
που τους κάνουν ποιήματα
τους τραγουδούν
τους ποθούν
και τους ζηλεύουν.
Τους ζηλεύουν.
γιατί κανείς δεν τους μίλησε
για τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους
όταν τελειώνουν.
Έτσι περνάνε οι μέρες
δείχνοντας στους περαστικούς
το τίμημα
των απόλυτων στιγμών.
Κι εσύ αγαθέ μου δαίμονα
έτσι σε έλεγα
θυμάσαι;
Τώρα είσαι
ο δαίμονας που με στοιχειώνει.
Σκόνη παντού.
Σα να μη ζει κανείς πια εδώ.
Άνεμος – Ελευθερία Τσαλίκη
Φωτογραφία: Αλεξία Χάμουζα-Γιοβανοπούλου
Άνεμος φλογερός φυσάει από την χαραμάδα
Οι τέσσερεις τοίχοι τoν εγκλωβίζουν στο δωμάτιο.
Τον παγιδεύουν.
Στριφογυρίζει.
Χτυπάνε οι τοίχοι
Βροντάνε τα παράθυρα
Παγιδεύτηκε
Σαν μια μικρή μέλισσα που δεν βρίσκει την διέξοδο
Χορεύει
Τραντάζεται
Πονάει
Θυμώνει
Σαν τον τρελό που τον έχουν κλεισμένο στο μικρό κελί
Πάνε οι καλοί καιροί που ανέμελα έτρεχε στα λιβάδια
Τότε που ελίσσονταν ανάμεσα από το μαλλιά των κοριτσιών
Πάει καιρός από την στιγμή που χάιδεψε μαλακά το κύμα
και τάραξε την τάξη της θάλασσας.
Τώρα έμελλε να μείνει εγκλωβισμένο
Στους τέσσερις τοίχους
Αβοήθητος
Τρελός σίφουνας
Ανεμοστρόβιλος, που όμως δεν μπορεί να καταπιεί τίποτα
Άδειο το δωμάτιο
Ησυχία
(Ηρέμησε ο άνεμος)
Σκούπισε απαλά την σκόνη στα ράφια
Χάιδεψε το φως που κρεμόταν στο ταβάνι του δωματίου
Και μεμιάς τινάχτηκε
Φουσκώνει
Ραγίζει τους τοίχους
Και φεύγει από την χαραμάδα.
Κανείς δεν ξαναείδε τον Άνεμο.
Κάποιοι λένε ότι τον είδαν σε κάποιο μουσσώνα στην Ασία
Άλλοι λένε ότι είναι έγινε μέρος των τροπικών βροχών
Ο Άνεμος όμως απλά ενώθηκε. Ενώθηκε με τους άλλους Ανέμους. Έγινε ένα με αυτούς.
Ξέχασε τα κύματα και την θάλασσα
Τα κοριτσίστικα μαλλιά και τα λιβάδια
Πέταξε τον εαυτό του
Αλλά τελικά πέταξε και ο ίδιος
Που πήγε η ταυτότητά του;
Οι άνθρωποι είναι μαζοχιστικές φύσεις – Αλεξία Χάμουζα – Γιοβανοπούλου
Φωτογραφία: Αλεξία Χάμουζα-Γιοβανοπούλου
Οι άνθρωποι είναι μαζοχιστικές φύσεις. Γουστάρουν δηλαδή να περνάνε και να νιώθουν άσχημα καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους. Δεν αρκούνται σε μία μονάχα απασχόληση, αλλά κάνοντας πολλά πράγματα ταυτοχρόνως. Είναι φορές που το επιλέγουν, αλλά πιο σύνηθες είναι να τους επιβάλλεται η συνθήκη αυτή. Κι εκείνοι το δέχονται. Γιατί προτιμούν να κουραστούν, να βρίσουν αυτόν που τους το επέβαλε και να τεμαχίσουν τον χρόνο τους, παρά να αντιδράσουν, να συζητήσουν και να ακολουθήσουν το επιθυμητό του εαυτού τους.
Είναι άσχημο όμως αυτό. Γιατί δεν ήρθε κανείς σε εσένα, σε εμένα και στον οποιονδήποτε και του είπε «ξέρεις τι, μάθε να σου επιβάλλονται». Εγώ ξέρω ότι στην υπερβολή, στο να είναι κάποιος κάθετος και συνάμα υποβάθμιση αντιδρώ. Είναι φορές όμως που το σκέφτομαι… Μα πόσο άσχημο όλο αυτό. Και δεν είναι μόνο αυτό. Φαντάζει καμιά φορά αυτή η κούραση τόσο τέλεια και γαλήνια, διότι με κάτι απασχολείσαι, το κορμί σου, η σκέψη σου και ειδικά εσύ. Τα τρία αυτά σου μέρη: κορμί, σκέψη και εσύ, γίνονται ένα μέρος με μία υπόσταση και χωρίς κάποιον ανταγωνισμό μεταξύ τους αποκτούν ίδια ηθική διάσταση.