Είσαι πραγματικά ευχαριστημένος από τη ζωή που κάνεις ή απλώς έχεις συνηθίσει να συμβιβάζεσαι άνευ όρων σ’ αυτήν; Ποιό είναι το νόημα στο προσωπικό σου ταξίδι για την ανακάλυψη της ίδιας σου της ύπαρξης;
Ξυπνάς. Κάθε μέρα, περίπου η ίδια γνώριμη ιστορία. Ο ύπνος ποτέ δεν είναι αρκετός και το ξυπνητήρι θα συνεχίσει να αποτελεί το μόνιμο άσπονδο εχθρό σου. Επιτέλους, σηκώνεσαι. Ετοιμάζεσαι να ξεκινήσεις την ημέρα σου…
Άλλη μία ημέρα. Βρίζεις, γιατί παράφησες τον καφέ πάνω στο μάτι, καθώς προσπαθούσες να προλάβεις να τελειοποιήσεις την αψεγάδιαστη εμφάνισή σου στον καθρέφτη. Κοιτάς το ρολόι. Πίνεις βιαστικά ό, τι απέμεινε απ’ τον χυμένο σου καφέ και οποιαδήποτε διάθεση για μία ευχάριστη και δημιουργική ημέρα, σ’ έχει ήδη εγκαταλείψει.
Ο χρόνος τρέχει. Η ζωή δεν σε περιμένει, όπως και οι πάμπολλες υποχρεώσεις, μες στις οποίες έχεις στριμώξει τις μέρες σου. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη… μια σειρά ίδιων, επαναλαμβανόμενων και απέλπιδων ημερών. Που πήγε η μαγεία;
Ρ ο υ τ ί ν α . Π λ ή ξ η . Π α ρ α ί τ η σ η .
Τρείς έννοιες αλληλένδετες. Η μία διαδέχεται την άλλη, δημιουργώντας αισθήματα θλίψης και αβεβαιότητας για το μέλλον. Το μέλλον σου. Πως θα κυλήσει από εδώ και πέρα; Θα αλλάξει κάτι;
Η πολυπόθητη πλήρωση και χαρά (δεν τολμώ να πω ευτυχία) της ζωής, άραγε θα σε συναντήσουν ποτέ; Ή μονάχα, όταν θα’ σαι πια γερασμένος και χωρίς να μπορείς να τις αξιοποιήσεις;
Όλοι είμαστε άνθρωποι, προορισμένοι να ζούμε μ’ αυτόν το ρυθμό ύπαρξης. Όλη η ζωή μας, στηρίζεται σ’ αυτήν την ατέρμονη επανάληψη καταστάσεων και πραγμάτων.
Τι δίνει το νόημα, λοιπόν, σ’ όλο αυτό;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι εύκολη, ούτε και καθολική. Ο καθένας αναζητά στο προσωπικό του ταξίδι, τις δικές του απαντήσεις. Κι αν δεν νιώθει την ανάγκη να τις βρει, ή έστω να τις ψηλαφίσει, τότε μάλλον έχει αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε κινδυνεύει να χάσει την ουσία της ύπαρξης.
Τον σκοπό για τον οποίο ήρθε σ’ αυτόν τον, ολότελα, άγνωστο και μυστήριο πλανήτη, μη γνωρίζοντας το πώς και το γιατί, με μοναδική πρώιμη γνώση, τις φροντίδες των γονιών του. Αργότερα, μεγαλώνοντας η γνώση πληθαίνει από τις σχολικές, φιλικές, ερωτικές εμπειρίες, όμως το ερώτημα παραμένει…
Ίσως τελικά η αξία της ζωής μας, να βρίσκεται στην αποκάλυψη όλων αυτών των αναπάντητων ερωτημάτων, μέσω της ανακάλυψης της ίδιας μας της ύπαρξης.
Έχουμε ξεχάσει να ζούμε… Γιατί δεν σκεφτόμαστε. Ή μάλλον σκεφτόμαστε μηχανικά, μαζικά, λογικά… Αγνοούμε τα αληθινά αδιόρατα μηνύματα που πηγάζουν από τα βάθη του εσώτερου εαυτού μας, όλους αυτούς τους υπέροχα κρυμμένους κόσμους, που υπάρχουν μέσα μας.
Έχουμε ξεχάσει να ζούμε, όμως μπορούμε να θυμηθούμε πόσο δυνατό και σπουδαίο είναι απλώς το να υπάρχουμε. Αν μπορέσουμε κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε, ίσως και να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους γύρω μας και να ζήσουμε ουσιαστικά με τον εαυτό μας.