Disclaimer: Το παρόν (μάλλον) δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις (μάλλον) δεν είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα (μάλλον) δεν είναι συμπτωματική και (μάλλον) ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα…
Αθήνα, 19 Μαρτίου
Ώρα 3 και 19 πρώτα λεπτά.
Για σένα που μου φαίνεσαι τόσο ενδιαφέρων.
Για σένα που έχεις το ενδιαφέρον μου.
Για σένα που μαζί σου ο χρόνος κυλάει λίγο πιο γρήγορα και ευχάριστα.
Για σένα που οι συζητήσεις μας είναι πολύωρες.
Για σένα που ξέρω πως τις απολαμβάνεις όσο και εγώ.
Για σένα που μου μαθαίνεις πράγματα, για εμένα που μου αρέσει να τα ακούω με προσοχή.
Για σένα που ξέρω πως με διαβάζεις, χωρίς να το παραδέχεσαι.
Για σένα που καταλαβαινόμαστε χωρίς να μιλάμε.
Για σένα που μαζί σου, δε νιώθω την ανάγκη να εξηγώ τα πάντα.
Για σένα που γελάμε με τα ίδια -ανούσια- πράγματα, αλλά με κοροϊδεύεις για το χιούμορ μου.
Για σένα που δεν ξέρω αν η χημεία είναι στο μυαλό μου, ή αν πραγματικά είμαστε φτιαγμένοι από μια παρόμοια και περίεργη πρώτη ύλη.
Για σένα που τα κοινά μας δεν είναι πολλά, μα κάτι με συνδέει μαζί σου.
Για σένα που δε σε ξέρω καθόλου.
Για σένα που θέλω να σε μάθω.
Για σένα που δεν ξέρεις -καν- πώς πίνω τον καφέ μου.
Για σένα που θέλησες να μάθεις και δε σε άφησα.
Για σένα που είσαι ειλικρινής.
Για σένα που θέλω να είσαι ειλικρινής.
Για σένα που μου στέλνεις όμορφες φωτογραφίες.
Για σένα που χωρίς να είσαι η μέρα μου ολόκληρη, γρήγορα έγινες κομμάτι της.
Για σένα που θέλω να σου δείξω το αγαπημένο μου σημείο στην αγαπημένη μου πόλη.
Για σένα που αφήνω τόσο αργά και διστακτικά να μπεις στη σκέψη μου …
Για σένα που εισχωρείς με το ζόρι στα βράδια μου, και για σένα που το απολαμβάνω.
Για σένα που με γεμίζεις με ηρεμία.
Για σένα που, καμιά φορά, κάνεις τις σκέψεις μου να σιωπούν.
Για σένα που είσαι τόσο περίεργος, για σένα που μου μοιάζεις.
Για σένα που γράφω τώρα, λίγο πριν το χάραμα.
Για σένα που απόψε σε σκέφτομαι.
Για σένα που, αυτή τη στιγμή, αυτό το λεπτό, σε θέλω κοντά μου.
Να κοιταζόμαστε, να ακούμε μουσική και να γελάμε με τις πιθανότητες, με τους αστερισμούς, με τους μπάτσους ή με το πόσο κλισέ είναι αυτό μου το κείμενο.
Για σένα που, για πρώτη -ίσως και τελευταία- φορά, θέλω να γράψω τα πιο όμορφα λόγια αλλά ξανά οι λέξεις αδυνατούν, ο λόγος μου είναι φτωχός, και τελικά, εγώ είμαι μικρή μπροστά στο μεγαλείο των ανθρωπίνων συνδέσεων, σχέσεων και υποθέσεων.
Για Σένα.
Υ.Γ: Σε ευχαριστώ.