Εκεί που η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της φωτογραφίας.
1. Χαμόγελο – ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ
Η είσοδος λένε της ζωής, είναι μια μαύρη τρύπα
ποτέ μου δεν κατάλαβα, αν μπήκα ή αν βγήκα
μικρός θυμάμαι γέλαγα και έπαιζα με όλους
πλέον με φίλους κυνηγώ τους πιο ωραίους κώλους.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που με έκραζε τα μάλα
σταμάτα Χρήστο να γελάς σαν τα χαζά κοάλα
πάψε να παίρνεις χαβαλέ τα πάντα στη ζωή σου
και μη σκορπάς εδώ κι εκεί την κατανόηση σου.
Ομως εγώ δεν άκουσα ποτέ μου τον πατέρα
είχα δική μου άποψη, τον έκανα πιο πέρα
μεγάλωσα, ανδρώθηκα προχώρησα μονάχος
αναγνωρίζω δίκαιο, πως είχε κατά βάθος.
Το ξέρω πως τα έλεγε όλα για το καλό μου
θύμα τον πιάσανε και αυτόν, γαμώ το κέρατο μου
στα 25 έκατσα να το φιλοσοφήσω
δεν παύω να χαμογελώ, άντε να μην γαμήσω
Τα χρόνια γρήγορα περνούν, ιδέες δεν αλλάζω
θα ακουστεί ψωνίστικο, μα πλέον με θαυμάζω
το γέλιο δίνει δύναμη κι άμα το συνηθίσεις
θα σαι για όλα έτοιμος, να τα αντιμετωπίσεις
Στο βάθος της πορείας μου τους μόνους που λυπάμαι
είναι τα νέα τα παιδιά, που θέλουν και πονάνε
βυθίζουν οικειοθελώς, στο σκότος την ψυχή τους
και με μελάνι μαύρισαν τα πάντα στη ζωή τους.
Εν τέλει δημιούργησαν τα ψυχολογικά τους
τα οποία και παντρεύτηκαν, να τα χουνε κοντά τους
συνειδητά αποφάσισαν να προχωρήσουν έτσι
και τα δικά τους τα παιδιά, κληρονομούν το φέσι
Όλο αυτό είναι άδικο και φταίει η κοινωνία
που μόνοι μας την χτίζουμε με τούβλα από ανία
και αν επιλέξει ο θεός να ζήσω άλλο τόσο
ανθρώπους να χαμογελούν, θα προσπαθώ ωστόσο.
2. Άνοιξη – Μαίρη Β.
Φωτογραφία: Μαίρη Β.
Από το εύθυμο παράθυρο ξεπηδούν νότες παιδικές
Στην στροφή της ασφάλτου, μια αμυγδαλιά ξεπροβάλλει
από την πικραμένη ηχώ της λατέρνας
Ένα κορίτσι, που η ζωή το έκανε πρόωρα γυναίκα,
απλώνει τη χρωματιστή της μπουγάδα,
που με τον αέρα χορεύει…
Ένα μπαλόνι ξέφυγε από το χέρι του μικρού Παύλου
και ταξιδεύει στους αιθέρες
Στο σκουριασμένο παγκάκι της ζωηρής πλατείας,
κρατούν συντροφιά οι πρώτες ξανθές ηλιαχτίδες…
Είναι άνοιξη.
Όλα μοιάζουν όμορφα
Όλα δείχνουν αληθινά
Η φύση γιορτάζει
Άνθρωποι και αντικείμενα γίνονται ένα μαζί της
Ξεχνούν έγνοιες, προβλήματα, μικροπρέπειες.
Τρέχουν να πλέξουν στεφάνι
Από τα δάκρυα και τα γέλια των άλλων εποχών
Ξαναγίνονται παιδιά
και ανταποκρίνονται σ’ αυτό το παιχνίδι.
Είναι άνοιξη.
Δεν υπάρχει χώρος για σκοτάδι
Τα πάντα λούζονται με φως
Και κάθε σκέψη
Αντικαθιστάται από μια ελπίδα
Και κάθε καημός
Αποκαθιστάται από ένα όνειρο
Γιατί απλά είναι άνοιξη.
3. Για τον X. – Αλεξία Χάμουζα-Γιοβανοπούλου
Φωτογραφία: Αλεξία Χάμουζα-Γιοβανοπούλου
Όπως με έβαλες στην ζωή σου, έτσι θα με βγάλεις.
Με έβαλες επειδή το ήθελες. Ναι. Τώρα, όμως; Θέλεις να με βγάλεις;
Ψάξ΄ το και πες μου.
Εγώ κάνω αυτό που θέλω να κάνω και θα συνεχίσω μέχρι το τέλος.
Δεν ξέρω τι ήπιες, τι κάπνισες, τι μουσική άκουσες, τι στιχάκι καινούργιο έγραψες και την είδες αλλιώς. Εγώ πάλι γράφω αυτά που νιώθω αλλά το πάω ρεαλιστικά το θέμα. Για εσένα δεν ξέρω.
Διάλεξες. Όπως όλοι κάνουμε τις επιλογές μας έτσι και εσύ. Με διάλεξες. Δεν έτυχε. Τίποτα δεν τυγχαίνει. Οπότε κάνε ό τι είναι να κάνεις γρήγορα γιατί δεν αντέχω άλλο να περιμένω.
Με έκανες να στα πω όπως ήθελες να τα ακούσεις εκείνες τις δύο βραδιές.
Με παρομοίασες με τις άλλες τρεις μικρές οι οποίες ήταν όλο σκανταλιές και ντροπές.
Με καταδίκασες από τις πρώτες δύο αγκαλιές και με στόχευσες με μόνο δύο ματιές.
Αν ήταν μόνο να με πονάς έτσι, δεν σε θέλω. Νομίζω πως είμαι δίκαιη και αληθινή, όχι με εμένα αλλά με εσένα.
Με πονάς όταν δεν με βλέπεις, δεν με ακούς, δεν με αγγίζεις και ειδικά όταν με ξεχνάς.
Σου περνώ αδιάφορη και το ξέρω. Το μόνο που μπορείς να μου δώσεις τώρα είναι αυτά.
Μπορεί να φτιάξουν όλα από βδομάδα. Μα μόνο αυτό πες μου. Γιατί να περιμένω;
Ακόμη, μα ακόμη και τότε ξέρω πως αυτό που θα νιώθω δεν θα’ ναι αληθινό. Απλώς θα με προσεγγίσεις, πάλι, εκτός κι αν δωρίσεις αλλού τον εαυτό σου πρώτα.
Μη με φτάνεις στα όριά μου, αφού τα ξέρεις. Το κάνεις αθέλητα, όμως το άσχημα είναι ότι σου βγαίνει πηγαία. Με πονάς. Σταμάτα. Πονάω πολύ άσχημα. Βρε δεν θέλω να σε αλλάξω απλώς διώξε με κι έτσι θα σωθούμε κι οι δυό.
Αντίο, πονεμένε. Πήγαινε να καπνίσεις το τελευταίο πακέτο σου για σήμερα, και ύστερα τα λέμε.