Σίγουρα μεγαλώνουμε κι αναπτυσσόμαστε σε μια κοινωνία δύσκολη, σε ένα έδαφος εχθρικό για την εκπλήρωση των θέλω και των ονείρων μας. Μήπως όμως έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης;
Είναι αλήθεια πως η ζωή δε χαρίστηκε ποτέ, σε κανέναν και με κανέναν τρόπο. Δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης ούτε είναι προσαρμοσμένη στα μέτρα του καθενός. Αποδεικνύεται πολλές φορές σκληρή κι αδίστακτη, δοκιμάζοντάς μας, τοποθετώντας μας σε δύσκολα και φαινομενικά αδιέξοδα μονοπάτια. Το θέμα είναι όμως, πως παρά τις όποιες δυσκολίες και τα κάθε είδους εμπόδια, έχουμε την επιλογή να μορφοποιήσουμε τη ροή της ζωής μας με τρόπο που να ταιριάζει στα θέλω και τα όνειρά μας.
Η επιλογή αυτή σαφώς δεν είναι εύκολη. Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας μας εγκλωβίζουν σε μια δίνη σπασμωδικών κινήσεων, εισάγοντάς μας σε μια ατέρμονη ρουτίνα. Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες της ζωής μας συνήθως ακολουθούν ένα επαναλαμβανόμενο πρόγραμμα, σα μαγνητοφωνημένες κασέτες. Μέσα στην αδιάκοπη αυτή ροή, είναι δύσκολο να αποδράσουμε, να διαφοροποιηθούμε και να κυνηγήσουμε τα θέλω μας, τα όνειρά μας, να κάνουμε σκέψεις δυνατές και πραγματικές. Κάποιοι βάζουν τα πάντα σε μια αυστηρά οργανωμένη σειρά, ζώντας μέσα στο συμβιβασμό και σε μια μουντή, άχρωμη καθημερινότητα.
Και ίδια η κοινωνία όμως, δεν είναι εκείνη που μας υπαγορεύει τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε; Μια κοινωνία καταστρεπτική για κάθε ρομαντικό, ονειροπόλο ον που έχει τη θέληση, το πάθος και την τόλμη να κυνηγήσει το όνειρό του με κάθε κόστος. Η πλειοψηφία προσαρμόζει τα θέλω της αναλογικά με τα θέλω του περίγυρου μέσω του οποίου διαμορφώνεται. Ζει τη ζωή που θέλουν, όχι αυτή που πραγματικά θέλει. Και όντως, η πίεση που ασκεί το περιβάλλον που περικλείει το κάθε άτομο με λίγο διαφορετικά θέλω και όνειρα, είναι πολλές φορές αβάσταχτη και αρκετή για να συμβιβαστεί κανείς με κάτι περισσότερο προσαρμοσμένο στις κοινωνικές νόρμες κι επιταγές.
Έχουμε μάθει να λειτουργούμε με βάση το: «τι θα πει ο κόσμος», «τι θεωρεί σωστό και πρέπον ο κόσμος». Με έναν ύπουλο τρόπο ωθούμαστε να προδώσουμε τις απόψεις μας, να αφήσουμε ανολοκλήρωτα τα σχέδιά μας, να ξεχάσουμε τα όνειρά μας, συμβιβαζόμενοι με κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δε μας εκφράζει.
Παρά τις αντίξοες, διόλου ευνοϊκές συνθήκες, δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να συμβιβαζόμαστε και να υποκρινόμαστε ότι οι επιλογές μας μας καλύπτουν απόλυτα. Μάλλον είναι στη φύση του ανθρώπου να αποφεύγει το ρίσκο, ειδικά σε περιπτώσεις που η επικείμενη ασφάλεια φαντάζει ανέφικτη.
Η ευθυνοφοβία μαζί με την έλλειψη πρωτοβουλιών έχει βάλει κι αυτή το χεράκι της. Την ανέμελη παιδική ηλικία, όπου την ευθύνη είχε αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά η οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον, διαδέχεται η ενηλικίωση. Μια περίοδος που ο καθένας καλείται να λάβει αποφάσεις για τον εαυτό του, που απομακρύνεται από την οικογενειακή θαλπωρή, που περνά την πύλη της ωριμότητας και της ανεξαρτητοποίησης.
Η ξαφνική αυτή ελευθερία, αντί να ωθήσει το άτομο να κάνει ένα βήμα μπροστά, το παρέσυρε δυο βήματα πίσω, πολύ απλά γιατί φοβάται να επωμιστεί τις ευθύνες για την υλοποίηση των ονείρων του. Οι περισσότεροι επαναπαύτηκαν στις μέτριες, χλιαρές καταστάσεις και στα εύκολα, που δεν απαιτούν κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, κάποιο ρίσκο, κάποιο φόβο.
Όσο κάθεται κανείς όμως άπρακτος, αγναντεύοντας τη ζωή να περνά από μπροστά του, περιμένοντας την επόμενη μέρα για να δώσει πνοή στα όνειρά του, τίποτα θετικό δεν πρόκειται να συμβεί. Κανείς δε βρήκε ποτέ τη λύση και το δρόμο προς τα θέλω του με το να βλέπει τους άλλους να προχωρούν και να κυνηγούν ένα πιο δημιουργικό αύριο, ενώ αντίθετα εκείνος να μένει στάσιμος.
Ο οποιοσδήποτε οφείλει να κυνηγήσει τα όνειρά του, όσο δύσκολο κι αν του φαίνεται να τα πραγματοποιήσει, και να ζήσει τη ζωή που θέλει και όχι αυτή που του επιβάλλεται. Να γίνει κυνηγός της ζωής που πραγματικά επιθυμεί, να μην επαναπαύεται στις καθιερωμένες επιλογές και τα ευκολοδιάβατα, χιλιοπερπατημένα μονοπάτια. Ακολουθώντας το κατεστημένο δεν ευτύχησε ποτέ πραγματικά κανένας, αντίθετα, έμεινε δέσμιος μιας ζωής που σε καμία περίπτωση δεν τον εξέφραζε.
Έμεινε γεμάτος προσδοκίες κι απωθημένα που πλέον μοιάζουν σχεδόν αδύνατο να εκπληρωθούν. Εξάλλου, με το να διεκδικεί κανείς αυτό που πραγματικά θέλει, προβάλλει την αυθεντικότητά του, τα μοναδικά αυτά στοιχεία που απαρτίζουν τον ιστό της προσωπικότητάς του. Με το να συμβιβάζεται και να ολιγωρεί, γίνεται ακόμα ένας από τους πολλούς, μια αδιάφορη ύπαρξη βυθισμένη στην αδράνεια, την ασημαντότητα, τη ρουτίνα.
Είναι πολύ σημαντικό να παλεύει κανείς και να καταπιάνεται με αυτό που πραγματικά αγαπάει. Μπορεί να μοχθήσει σιωπηλά, να απογοητευτεί, να κουραστεί, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα θα αξίζει κάθε δοκιμασία που έχει υποστεί. Θα νιώθει πιο αληθινός, πιο αυθεντικός, πιο ολοκληρωμένος, γνωρίζοντας πως το αποτέλεσμα ήταν καρπός αποκλειστικά των δικών του θέλω, των δικών του επιλογών, τις οποίες στήριξε μέχρι τέλους. Γνωρίζοντας πως έφερε τη ζωή του και την καθημερινότητά του στα μέτρα του με ένα μοναδικό, αξιοθαύμαστο τρόπο. Πως είχε τη δύναμη να υπερασπιστεί τα πιστεύω του και να μην τα παρατήσει στα χέρια άλλων, επιδεικνύοντας αδιαφορία.
Έχοντας ως οδηγό το πείσμα και ως σύντροφο το πάθος και την αποφασιστικότητα, έχουμε τη δυνατότητα να υπερπηδήσουμε κάθε λογής εμπόδιο, και να απολαύσουμε τις σιωπηρές επιτυχίες μας, να δώσουμε νόημα στους κόπους και τις απογοητεύσεις που μεσολάβησαν και μας αποπροσανατόλισαν για μια στιγμή. Μόνο διεκδικώντας αυτό που πραγματικά επιθυμούμε συλλαμβάνουμε το νόημα και την ομορφιά κάθε στιγμής.
Ακόμη κι αν επρόκειτο για παρορμητικές αποφάσεις, ας μην ήταν και οι πιο σωστές που θα μπορούσαμε να πάρουμε, αποκομίσαμε μαθήματα που ακόμη και τώρα αποδεικνύονται πολύτιμα. Ήταν αποφάσεις που τις υπαγόρευε η καρδιά μας, που το συναίσθημα υπερέβαινε τη λογική, που όλη μας η ύπαρξη βροντοφώναζε να τις εκπληρώσουμε, ανεξαρτήτως του κόστους. Κι όμως, υποστηρίζοντας αυτές τις αποφάσεις με όλο μας το είναι καταλήξαμε πιο δημιουργικοί, πιο αποφασιστικοί, πιο ελεύθεροι. Αποκομίσαμε πολύτιμα μαθήματα, ανεξαρτήτως του αν αυτές οι αποφάσεις είχαν θετική κατάληξη ή αρνητική.
Σίγουρα το να παλεύει κανείς για τα όνειρά του είναι ένα ταξίδι δύσκολο. Το να φοβόμαστε όμως και να χρησιμοποιούμε τις ανασφάλειες μας ως παρωπίδα οπωσδήποτε δεν είναι λύση. Μάθε να σηκώνεις το κεφάλι όταν πρέπει, για να υπερασπιστείς όσα πιστεύεις ότι αξίζουν και για όσα νοιάζεσαι.