Η Κυβέλη Ζώη είναι μια ιδιόρυθμη καλλιτέχνης, που έφτασε μέχρι και την Αμερική και έκανε τα όνειρά της πραγματικότητά.
Η νεαρή μας αρτίστα ζει και εργάζεται στο στούντιο της στα Εξάρχεια. Την επισκέφθηκα, όπου καθήμενη γύρω από το τραπέζι-επερχόμενο πρωταγωνιστή σε ολιγόλεπτο θεατρικό στην ΝΥ, μου εξιστόρησε την έως τώρα πορεία της στην τέχνη. Για να κάνετε όμως μία ωραία εικόνα του πως εμπνέεται/πως εργάζεται η Ικαριωτίνα εικαστικός, φανταστείτε την περιτριγυρισμένη από όμορφη μουσική παρέα, μές την κάπνα και η ίδια να παίζει τον αγαπημένο της τζουρά.
Ο χώρος στολισμένος με έργα δικά της, αλλά και δώρα-ενθύμια από φίλους καλλιτέχνες από Γαλλία και Αμερική. Όταν πλέον έχει εμπνευστεί, αφήνει για λίγο τον τζουρά στην άκρη και πιάνει το πινέλο. Εκεί αρχίζει η μαγεία. Και μπορεί να νομίζεται πως υπερβάλλω με την λέξη μαγεία, αλλά περί αυτού πρόκειται. Οι εικόνες των πινάκων της, που σίγουρα δεν μπορούν να δώσουν την αίσθηση της άμεσης θέασης τους, αρκούν όμως για να με επιβεβαιώσουν.
Έπειτα από ένα μικρό διάστημα αναμονής, γίνεται δεκτή στο School of Virtual Arts. Ο πρώτος της χρόνος αποδεικνύεται κάπως δύσκολος, αλλά η μαχητική ζωγράφος δεν το έβαλε κάτω.
“Επέτρεπαν μόνο στους τελειόφοιτους να έχουν δικό τους χώρο να εργάζονται. Τον δεύτερο χρόνο όμως δεν άντεξα. Μαζί με έναν φίλο μου Ιταλό-καπάτσα, κάναμε κατάληψη και κερδίσαμε τον ιδιωτικό μας χώρο!… Μας πέταξαν όμως έξω πριν το τέλος της χρονιάς.”
“Στο Παρίσι πέρασα τέλεια. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και μάζεψα δυνάμεις για να τελειώσω την σχολή στην ΝΥ.”
Έτσι και έγινε. Επιστρέφει δριμύτερη στην Αμερική, όπου βρίσκει μία αποθήκη και πραγματοποιεί μία τεράστια έκθεση, πιάνει δουλεία σε μία Ελληνική ταβέρνα, όπου της φέρονται άψογα και προσπαθεί και τελικά αποκομίζει τα μέγιστα στην τελευταία της χρονιά εκεί.
“Η Νέα Υόρκη είναι ένα κράτος μόνη της. Και στου Ν.Τζέρσι να πας που είναι δίπλα ουσιαστικά, είναι εντελώς διαφορετικά. Στην ΝΥ έχει όλους τους λαούς, όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλοι ζουν ειρηνικά και αρμονικά εκεί. Στο κομμάτι της τέχνης γίνονται άπειρα. Αν είσαι καλλιτέχνης και είσαι στην ΝΥ, θα τσιτσιδωθείς, θα τα δώσεις όλα για να καταφέρεις να φανείς. Υπάρχει ένας θεμιτός ανταγωνισμός που σε τραβάει προς τα πάνω.“
Με την επιστροφή στην Ελλάδα και κατά την διάρκεια μίας έκθεσης της στην Νάξο, λαμβάνει μέσω email προσφορά για δουλειά πίσω στην ΝΥ.
“Ήμουν τέλη Αυγούστου στην Νάξο όταν μου ήρθε μήνυμα από έναν συλλέκτη που είχε αγοράσει πίνακες μου, στην έκθεση στην αποθήκη. Αυτήν την φορά μου ζήτησε να του κάνω κάτι κατά παραγγελία.”
Ο πελάτης αυτός ήθελε να φτιάξει η ζωγράφος μας, έναν γιγαντιαίων διαστάσεων πίνακα, μέσα σε έναν μήνα. Με το άκουσμα της παραγγελίας η Κυβέλη πιστεύει πως είναι αδύνατον. Πάει πάραυτα και αρχίζει να δουλεύει ολημερίς. Το στούντιο, όντας μικρό, την δυσκόλευε να εργαστεί, αφού αδυνατούσε να δει εξ ολοκλήρου το έργο της.
“Εργαζόμουν πάνω σε αυτό το έργο έως και την τελευταία μέρα. Ολόκληρο το είδα πρώτη φορά αφού το βγάλαμε από το εργαστήρι. Επειδή ήταν αξιοπερίεργο θέαμα να κουβαλάμε αυτόν τον θηριώδη πίνακα μες τους δρόμους της ΝΥ, φωνάξαμε και έναν φίλο φωτογράφο να απαθανατίσει το σκηνικό. Ήταν πολύ διασκεδαστικό.
Τώρα θα επιστρέψω στην Ν. Υόρκη, όπου μαζί με μία φίλη ηθοποιό θα παρουσιάσουμε (στο αυθεντικό τραπέζι, αυτό στο στούντιο της είναι το αντίγραφο) τον μονόλογο του Στρίντμπερκ, “η πιο δυνατή”. Στην δική μας παραλλαγή μονολογεί η ερωμένη, αντί για την σύζυγο όπου παραμένει σιωπηλή. Εγώ πέραν των σκηνικών, θα κάνω το γκαρσόνι, που έχει και ρόλο αφηγητή.”
-Ακούγεται τέλειο.. Πίσω στην Ελλάδα πως σου φαίνονται τα πράγματα;
-Κοίτα, μου αρέσει ότι εδώ μπορείς συνεργατικά και με λίγα χρήματα να κάνεις πολλά πράγματα. Σίγουρα σαν αγορά είναι 100 φορές πιο αργή, αλλά και το γρήγορο χρήμα και η άμεση αναγνώριση, βλάπτουν τον καλλιτέχνη. Πιστεύω πως η Αθήνα βρίσκεται σε οίστρο αυτόν τον καιρό + η Αμερική δεν θα είναι ίδια, καλλιτεχνικά τουλάχιστον, με τον πρόεδρο που βγάλανε. Άρα πιστεύω ότι το ταϊμίνγκ ήταν καλό και σωστά βρίσκομαι εδώ τώρα..