Σαρτρ και Κινηματογράφος: ένα αφιέρωμα στις ιδέες του μεγάλου φιλοσόφου που μετουσιώθηκαν σε ταινίες στη μεγάλη οθόνη.
Ο ίδιος υπήρξε ένας εσωτερικά στρατευμένος καλλιτέχνης μη επηρεασμένος όμως από κάποιο κράτος ή καθεστώς στηρίζοντας έτσι τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του αλλά και το έργο του.
Ο Υπαρξισμός (existentialisme) είναι το κίνημα της σκέψης που προέβαλε την ύπαρξη (existence) σε αντιπαραβολή και αντίθεση με την ουσία (essence). Η τελευταία αντιμετωπίστηκε ως απατηλό δημιούργημα του φιλοσοφικού στοχασμού που παρέβλεπε μέχρι τότε το άμεσο και οδυνηρό δεδομένο της ύπαρξης.
Ο Σαρτρ στη θεωρία του υποστήριξε τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής του ατόμου. Ο άνθρωπος « είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος», υπόλογος των πράξεών του, έχοντας την αποκλειστική ευθύνη για αυτές. Άλλωστε, θεωρούσε ότι ανεξαρτήτως των συνθηκών καθένας κρίνεται μόνο από τις πράξεις του, που επιπλέον είναι και μη αναστρέψιμες.
Η πρωτοτυπία του, σύμφωνα με τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ (σύντροφός του, Γαλλίδα φιλόσοφος, ακτιβίστρια και φεμινίστρια) ήταν το εξαιρετικό βάρος που έδινε στην πραγματικότητα, παρόλο που παραδεχόταν ταυτόχρονα την τρομερή ανεξαρτησία της συνείδησης.
Στις ταινίες που ακολουθούν θίγονται υπαρξιακά ζητήματα, όπως η κατάθλιψη, το ζήτημα της πραγματικότητας, δηλαδή τι είναι αληθινό και τι όχι, κατά πόσο κάποιος είναι ελεύθερος και πώς αντιμετωπίζει την ελευθερία αυτή και εν τέλει το νόημα της ζωής.
1.Ex Machina (2015)
Ο Alex Garland κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Από Μηχανής», του οποίου η πλοκή επικεντρώνεται στον προγραμματιστή Κέιλεμπ Σμιθ ο οποίος κερδίζει μίας εβδομάδας επίσκεψη στο πολυτελές απομονωμένο σπίτι του Νέιθαν. Ο Νέιθαν έχει δημιουργήσει την Έιβα, ένα ανθρωποειδές ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη.
Ο Κέιλεμπ καλείται να κάνει το τεστ του Τιούρινγκ (Turing test), να διαπιστώσει δηλαδή αν η Έιβα σκέφτεται σαν ρομπότ ή σαν άνθρωπος. Ο μόνος τρόπος για να το διαπιστώσει είναι να επικοινωνήσει μαζί της και καθώς αναπτύσσεται μία σχέση μεταξύ τους, η Έιβα τον προειδοποιεί ότι ο Νέιθαν δεν είναι αυτός που δείχνει και εκείνος τη βοηθά να ελευθερωθεί.
Η ταινία καλείται να προβληματίσει σχετικά με τα όρια της ελευθερίας, πόσο δύσκολο είναι να την αποκτήσουμε, τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γι’ αυτή και πως την χρησιμοποιούμε. Ο Σάρτρ αναφέρει ότι ο άνθρωπος είναι ένα ελεύθερος ον, υπεύθυνο για τις πράξεις του.
2. Shame (2011)
Ο σκηνοθέτης Steve McQueen (Στιβ ΜακΚουίν) και ο Michael Fassbender (Μάικλ Φασμπέντερ) στον πρωταγωνιστικό ρόλο έκαναν ένα μαγικό ταίριασμα και το αποτέλεσμα ήταν μία συγκλονιστική ερμηνεία. Ο Fassbender υποδύεται τον Μπράντον, έναν άνδρα στα τριάντα του ο οποίος είναι εθισμένος στο σεξ, πάσχει από κατάθλιψη και υποφέρει από υπαρξιακή κρίση.
Ο Μπράντον ξυπνά κάθε πρωί στο διαμέρισμά του στη Ν. Υόρκη με διαφορετική γυναίκα, την οποία πληρώνει για να κάνει σεξ. Μία μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά του με το μετρό βλέπει μία γυναίκα μέσα στο μετρό, η οποία φορά δαχτυλίδι αρραβώνων, εκείνη παρόλο που τον προσέχει αισθάνεται άβολα και βγαίνοντας από το μετρό εξαφανίζεται στο πλήθος.
Ο Μπράντον έχει μία αδερφή, τις κλήσεις της οποίας αγνοεί ώσπου μία μέρα αυτή αποφασίζει να τον επισκεφτεί και εμφανίζεται στο διαμέρισμά του προσπαθώντας να τον κάνει να αλλάξει τις συνήθειές του. Η επίσκεψη της αδερφής του φέρνει στο φως μυστικές επιθυμίες και αδυναμίες. Στο τέλος της ταινίας βλέπει στο μετρό την ίδια γυναίκα από την αρχή, μόνο που αυτή τη φορά τον φλερτάρει, ενώ εκείνος διστάζει.
Η ταινία είναι εξαιρετικά σκηνοθετημένη και στηρίζεται στο σχήμα του κύκλου, τόσο στην ίδια σκηνή στην αρχή και στο τέλος της ταινίας, όσο και στον κύκλο συμπεριφοράς του χαρακτήρα, τις φάσεις δηλαδή που περνάει συνειδητοποιώντας τον εθισμό του και από πού προκύπτει.
3. A Serious Man (2009)
Οι αδερφοί Κοέν γράφουν, σκηνοθετούν και κάνουν την παραγωγή των ταινιών τους από κοινού -αν και μέχρι πρόσφατα ο Τζόελ είχε περισσότερο την ευθύνη της σκηνοθεσίας και ο Ίθαν της παραγωγής. Η ταινία τους «Ένας σοβαρός άνθρωπος» εγείρει πολλά φιλοσοφικά ζητήματα και φέρνει στην επιφάνεια το αιώνιο ερώτημα: το νόημα της ζωής.
Ο Λάρι Γκόπνικ (Michael Stuhlbarg) είναι ένας φυσικός και προέρχεται από Εβραϊκή οικογένεια και φαίνεται ότι έχει πολλά θέματα με την γυναίκα του, η οποία θέλει διαζύγιο. Φαίνεται ότι η ζωή του Λάρι καταρρέει.
Αποτελεί μία κλασική βιβλική αναφορά, όμοια με αυτή της ζωής του Ιώβ από τη Βίβλο. Ο γιος του ενδιαφερόταν μόνο να καπνίζει μαριχουάνα και μετά το διαζύγιο, αφού η γυναίκα του αδειάζει τους τραπεζικούς λογαριασμούς, αναγκάζεται να μείνει σε ξενοδοχείο με τον αδερφό του. Η ζωή του Λάρι είναι πλέον μία διαρκής πάλη και πρέπει να περάσει ένα υποθετικό τέστ από το Θεό, ενώ παράλληλα παραμένει σταθερός στα πιστεύω του.
4. Being John Malkovich (1999)
Στην εποχή όπου η αμφισβήτηση της πραγματικότητας ήταν φυσιολογική και όταν όλα έμοιαζαν κάπως ασταθή και αβέβαια καθώς πλησίαζε το τέλος του αιώνα, ο Spike Jonze έκανε μία ταινία για τον Τζον Μάλκοβιτς, τον διάσημο ηθοποιό, “Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς“.
Ο Κρεγκ Σβάρτζ (John Cusack) είναι ένας μέτριος ηθοποιός κουκλοθέατρου, ο οποίος είναι άνεργος και πρέπει να συντηρεί και τη γυναίκα του, Λότε (Cameron Diaz). Βρίσκει δουλειά σε μία περίεργη εταιρεία και εκεί ανακαλύπτει μία μικρή πόρτα η οποία οδηγεί στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς.
Μπορεί βασικά να δει μέσα από τα μάτια του ηθοποιού και να γίνει αυτός. Ο Κρεγκ το ανακοινώνει στην συνάδελφό του, με την οποία είναι και ερωτευμένος, Μαξίμ (Catherine Keener) και εκείνη τον πείθει να το εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν χρήματα και έτσι ο καθένας μπορεί να πληρώσει για να γίνει ο Τζον Μάλκοβιτς.
Είναι προφανές ότι ο Κρέγκ και όλοι οι υπόλοιποι βιώνουν μία υπαρξιακή κρίση η οποία προκύπτει από το γεγονός ότι όλοι θέλουν να είναι κάποιος άλλος, να βλέπουν τα πράγματα μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, καθώς οι ίδιοι μισούν τη δική τους ζωή. Στην ταινία περισσότερο παρουσιάζεται σαν την ηδονοβλεψία, κατασκοπεύουν δηλαδή τη ζωή κάποιου άλλου και κυρίως τις σεξουαλικές του πράξεις.
Η ταινία επικεντρώνεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει πραγματική διαφορά ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, μπορεί να ‘ναι και οι δύο εξίσου αποξενωμένοι, τα χρήματα δεν είναι αυτά που διασφαλίζουν την ευτυχία. Μοιράζονται την ίδια πραγματικότητα, απλώς από διαφορετική οπτική γωνία.
5. Leviathan (2014)
Ο Αντρέι Σβιάνγκιντσεφ είναι ένας Ρώσος σκηνοθέτης και ηθοποιός. Το «Λεβιάθαν», αποτελεί την τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του Ρώσου σκηνοθέτη. Πρόκειται για μία υπέροχη, όσο και τραγική ιστορία διαπλοκής και διαφθοράς σε μία συντηρητική Ρωσία.
Ο σκηνοθέτης μεταφέρει ένα εκπληκτικό και ξεκάθαρο παράδειγμα μίας θεοκρατικής χώρας όπως είναι η Ρωσία και είναι μία από τις πιο σημαντικές ταινίες που έχουν γίνει μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Αυτό που κάνει την ταινία τόσο τολμηρή είναι ότι παρουσιάζει και αντανακλά τις διάχυτες πολιτικές απόψεις και πράξεις που πραγματοποιήθηκαν υπό την διακυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αλλά έχει και αλληγορικό μήνυμα προς τον θεατή καθώς στην ταινία παρατηρούνται βιβλικές αναφορές όπως επίσης και αναφορές από το «Λεβιάθαν» του Τόμας Χόμπς.
Ο Κόλια (Αλεξέι, Σερεμπριάκοφ) ζει σ’ ένα μικρό χωριό κοντά στη θάλασσα Μπάρεντς στη Βόρειο Ρωσία. Έχει ένα ιδιόκτητο συνεργείο αυτοκινήτων δίπλα στο σπίτι του, όπου ζει με τη νεαρή γυναίκα του, Λίλια, και τον γιο του απ’ τον προηγούμενό του γάμο, Ρόμα. Ο Βαντίμ Σελεβγιάτ, ο δήμαρχος της πόλης, θέλει να του πάρει την επιχείρηση, το σπίτι και τη γη που κατέχει.
Αρχικά ο Βαντίμ προσπαθεί να εξαγοράσει την περιουσία του Κόλια, αλλά εκείνος αρνείται, καθώς δεν αντέχει να χάσει ό,τι έχει και δεν έχει – όχι μόνο τη γη, αλλά και την ομορφιά που τον περιβάλλει από τη μέρα που γεννήθηκε. Ο Κόλια μην έχοντας πολλές επιλογές, ζητά από τον καλό του φίλο και δικηγόρο Ντμίτρι να τον βοηθήσει, μη γνωρίζοντας όμως ότι μοιραία η έλευση του Ντμίτρι θα αλλάξει τη ζωή, τόσο τη δική του, όσο και της οικογένειάς του.
Μέχρι το τέλος ο Κόλια φαίνεται να είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχουν πραγματικά πρωταγωνιστές ή θετικοί χαρακτήρες. Η εικόνα της πολιτικής διαφθοράς στην χώρα είναι ξεκάθαρη στην ταινία όχι μόνο στηριζόμενη στην ιδέα ότι ο δήμαρχος θέλει μία γη η οποία δεν του ανήκει, αλλά επίσης από το άγαλμα του Λένιν μπροστά στο δικαστήριο καθώς και την εικόνα του Πούτιν κρεμασμένη στον τοίχο του γραφείου του δημάρχου.
Το γεγονός βέβαια ότι ο δήμαρχος παίρνει αυτό που θέλει στο τέλος μας προβληματίζει για το ότι η αλήθεια δεν είναι αυτή που νικάει πάντα.
Δείτε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα!
6. Taste of Cherry (1997)
Η “Γεύση του Κερασιού” (Ta’ Me Guilas) είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Αμπάς Κιαροσταμί. Η ταινία θέτει ερωτήματα για το νόημα της ζωής καθώς ο κύριος χαρακτήρας είναι ένας μεσήλικας, ο κύριος Μπατί (Χομαγιούν Ερσάντι) θέλει να αυτοκτονήσει, αλλά χρειάζεται βοήθεια από κάποιον άλλο. Κάποιον που να τον θάψει κάτω από μία κερασιά μετά τον θάνατό του. Οδηγεί το φορτηγό του στο Ιράν προκειμένου να βρει κάποιον που να κάνει τη δουλειά, αλλά όλοι όσοι συναντά αρνούνται.
Κάποιος προσπαθεί να τον μεταπείσει ότι η ζωή είναι ωραία και ότι η αυτοκτονία αποτελεί αδυναμία. Συναντά διαφορετικούς ανθρώπους, νέους Κούρδους στρατιώτες, Αφγανούς ιεροδιδασκάλους, αλλά σύντομα βρίσκει έναν Τούρκο ταριχευτή οποίος έχει έναν άρρωστο γιο και νωρίτερα ο ίδιος είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει. Αυτός δέχεται να τον βοηθήσει.
Ο Κιαροσταμί παρουσιάζει τη ζωή με την πλούσια πολυπλοκότητά της, διευκρινίζοντας τί είναι πραγματικό και τί παρασκευάζεται. Δεν χρειάζεται να θυμόμαστε τους στίχους του μουσικού κομματιού του Louis Armstrong, «St. James Infirmary», του οποίου διασκευή κλείνει την ταινία, για να θυμόμαστε ότι ο θάνατος μας περιμένει στη γωνία.
Μινιμαλιστικά και με μακρινά πλάνα, χαλαρό ρυθμό και μεγάλες περιόδους σιωπής τονίζεται ο βαθύς υπαρξιακός προβληματισμός της ταινίας και γίνεται ένας ύμνος στη ζωή και στην ομορφιά που κρύβεται στις πιο απλές εκφάνσεις της. Τιμήθηκε με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών.
7. Blow Up (1966)
Το Blow up είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Michelangelo Antonioni και διαδραματίζεται στο Λονδίνο. Ο Τόμας είναι ένας νέος φωτογράφος και τα κύρια ενδιαφέροντά του είναι η ποπ μουσική, το σεξ, η μόδα και τα ναρκωτικά.
Μία μέρα πηγαίνει στο πάρκο και βγάζει φωτογραφία έναν άνδρα και μία γυναίκα. Η γυναίκα τον ακολουθεί στο στούντιο επειδή θέλει τις φωτογραφίες πίσω και κάνει ό, τι μπορεί για να τις πάρει από τον Τόμας. Αυτός όμως όταν εμφανίζει τις φωτογραφίες, διαπιστώνει ότι κατά λάθος έχει συλλάβει τη στιγμή ενός φόνου ή της απόπειράς του. Έχοντας δει τα εμφανισμένα αρνητικά, διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε μία περίεργη κατάσταση, επειδή δεν μπορεί να πιστέψει αν τα γεγονότα έγιναν πραγματικά και αυτό πυροδοτεί την πίστη του στην πραγματικότητα.
Πηγαίνει πίσω στο πάρκο και βλέπει ένα νεκρό σώμα, αλλά πολλοί συγγραφείς και θεατές πιστεύουν ότι ο Τόμας δεν είναι σίγουρος αν πραγματικά είδε το σώμα. Στην τελευταία σκηνή, μία ομάδα κολεγιόπαιδων παίζει τένις με μία φανταστική μπάλα, αλλά ο Τόμας φαίνεται ότι την έχει δει. Είναι δύσκολο να πούμε τι είναι αληθινό.
8. Mulholland Drive (2001)
Ο David Lynch (Ντέιβιντ Λίντς) κατατάσσεται ανάμεσα στους καλύτερους σουρεαλιστικούς σκηνοθέτες όλων των εποχών καθώς ερμηνεύει και προβάλει με μοναδικό τρόπο τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου νου.
Το «Οδός Μαλχόλαντ» δεν είναι μία απλή ταινία, αντιθέτως είναι μία περίπλοκη αινιγματική ταινία, οι γρίφοι της οποίας ξεδιπλώνονται στο τέλος, αλλά ακόμη και τότε δεν είσαι σίγουρος για το τι έχεις καταλάβει και τι όχι. Τι ισχύει και τι όχι. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες στην ταινία είναι η Μπέτι και η Ρίτα. Η Ρίτα έχει αμνησία και η Μπέτι τη βοηθά να θυμηθεί ποια είναι. Όσο η ταινία προχωρά, ο Lynch περιπλέκει την πλοκή εισάγοντας κι άλλα πρόσωπα-κλειδιά.
Στο τέλος αυτό που εισπράττουμε είναι ότι οι άνθρωποι είναι υπόλογοι των πράξεών τους, αυτό είναι το μόνο «μειονέκτημα» της ελευθερίας. Το βαθύτερο νόημα; Αν πραγματικά είναι ελεύθεροι, ασκώντας έμμεσα μία κριτική και στον σκοτεινό κόσμο του Χόλιγουντ.
9. Apocalypse Now (1979)
Το Αποκάλυψη, Τώρα! είναι αμερικανική επική πολεμική ταινία περιπέτειας του 1979, σε σκηνοθεσία και παραγωγή Φράνσις Φόρντ Κόπολα. Πρωταγωνιστούν Μάρτιν Σιν, Μάρλον Μπράντο και Ρόμπερτ Ντυβάλ.
Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και ακολουθεί τον κεντρικό χαρακτήρα, τον λοχαγό Μπέντζαμιν Λ. Γουίλαρντ (Σιν). Ο Συνταγματάρχης των Ειδικών Δυνάμεων Γουόλτερ Ε. Κουρτς (Μάρλον Μπράντο) έχει γίνει παράφρονας και διοικεί τη δικιά του στρατιά από ιθαγενείς στην ουδέτερη Καμπότζη σαν ημίθεος.
Ο συνταγματάρχης Λούκας (Χάρισον Φορντ) και ο στρατηγός Κόρμαν ανησυχούν ότι με τις δραστηριότητες του αποστάτη Κουρτς και αναθέτουν στον λοχαγό του αμερικανικού στρατού και βετεράνο των ειδικών δυνάμεων Μπέντζαμιν Λ. Γουίλαρντ (Μάρτιν Σιν) να σταματήσει την διοίκηση του Κουρτς.
Η ταινία είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Αμερικανική κοινωνία στα τέλη του ’70 καθώς ο πόλεμος στο Βιετνάμ είχε τελειώσει μόλις τον Απρίλιο του 1975.
Ο χαρακτήρας του Μάρλον Μπράντο, μας δείχνει ξεκάθαρα την αλήθεια σχετικά με το Βιετνάμ και πώς ακριβώς ήταν η κατάσταση εκεί. Από υπαρξιακής άποψης, το ζήτημα είναι ότι η παραφροσύνη του Γουόλτερ οφείλεται στον πόλεμο, καθώς δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συνέβαινε και γιατί αυτός υπάκουε στους κανόνες.
Η ταινία έχει διάρκεια δυόμιση ώρες και ενώ ακούμε διάφορα για τον Γουόλτερ, τον βλέπουμε μόνο στα τελευταία 30 λεπτά. Βλέπουμε την επίδραση που ασκεί ο πόλεμος στους ανθρώπους καθώς μετατρέπονται σε νοητικά ασταθείς και νιώθουν άχρηστοι, σε σημείο ακόμα και να καταφεύγουν στην αυτοκτονία.
10. The Seventh Seal (1957)
Η Έβδομη Σφραγίδα (Det sjunde inseglet) είναι το αριστούργημα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1957 στη Σουηδία. Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο του Μπέργκμαν «Ζωγραφιά στο ξύλο».
Απέσπασε το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 1957. Αποτελεί αριστούργημα όχι μόνο εξαιτίας των απίστευτα έξυπνων και διαχρονικών διαλόγων της, αλλά και από σκηνοθετικής άποψης, με μία απίστευτη φωτογραφία που σε καθηλώνει, αν και ασπρόμαυρη η ταινία.
Ο τίτλος αποτελεί αναφορά στο βιβλίο της Αποκάλυψης: «Όταν αυτός έσπασε και άνοιξε την έβδομη σφραγίδα, υπήρξε ησυχία στον ουρανό για περίπου μισή ώρα». Η ηθική, ο θάνατος και άλλα υπαρξιακά διλήμματα αποτελούν το κύριο θέμα του Μπέργκμαν σε αυτή την ταινία.
ΧIV αιώνας. Ο ιππότης Αντώνιος Μπλοκ (Μαξ φον Σίντοφ) μαζί με τον ιπποκόμο του Γιονς (Γκούναρ Μπιόρνστραντ) επιστρέφουν από τις σταυροφορίες στην Σουηδία απ’ όπου έλειψαν για εννέα χρόνια. Στο δρόμο συναντούν τον Θάνατο (Μπένγκτ Έκεροτ) μεταμφιεσμένο σε μαυροντυμένο άντρα, ο οποίος θα ζητήσει από τον ιππότη να τον ακολουθήσει. Ο ιππότης με τη σειρά του θα του προτείνει να παίξουν μια παρτίδα σκάκι: Αν ο ιππότης κερδίσει την παρτίδα, κερδίζει και τη ζωή του.
Ο Αντώνιος δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του για τον πόνο και τον θάνατο που έχει προκαλέσει σε αθώους κατά τις Σταυροφορίες και γι’ αυτό δεν μπορεί να βρει γαλήνη. Επίσης συναντάμε στην ταινία έναν απλό άνδρα, τον Jof και τη γυναίκα του Mia, ονόματα που παραπέμπουν στον Ιωσήφ και την Μαρία. Η ταινία θέτει ερωτήματα για το αν υπάρχει Θεός και αν απαντώντας αυτό το ερώτημα μπορεί κάποιος να βρει ψυχική ηρεμία και γαλήνη.
Ο Ζαν Πωλ Σάρτρ και ο Αλμπέρ Καμύ ξεκίνησαν να γράφουν θέματα σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη και την κρίση που προέρχεται από αυτή και έτσι αναπτύχθηκε το φιλοσοφικό κίνημα του Υπαρξισμού, όπου επικεντρώνεται στο γεγονός ότι η ύπαρξη του ατόμου καθορίζει την εξέλιξη και τη μοίρα του.
Είναι ευνόητο λοιπόν, όταν κάποιος θέτει ερωτήματα για το ποιος είναι, ταυτόχρονα διερωτάται και ποιο είναι εν τέλει το νόημα της ζωής. Παρόλο που ο Σάρτρ δήλωνε ότι δεν είναι υπαρξιστής, στα έργα του βλέπουμε έντονο το στοιχείο της υπαρξιακής κρίσης και της αναζήτησης του νοήματος της ζωής. Το έργο του είναι τεράστιο και δεν έχει επηρεάσει μόνο τους τομείς της Κοινωνιολογίας, αλλά έχει αφήσει και τη σφραγίδα του στον Κινηματογράφο.