Ο Μίλτος Πασχαλίδης “της αγάπης την ουσία τη μετρά στην απουσία”, “δεν ξέρει ποιον παλεύει να νικήσει”, “κι άμα δει κανένα φίλο τρέμει μη τον θυμηθεί”.
Αυτό το άρθρο, με αφορμή τις εμφανίσεις του Μίλτου Πασχαλίδη στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, είναι για εκείνους που ερωτεύθηκαν, πόνεσαν, αγάπησαν, έκλαψαν, χαμογέλασαν με τις δημιουργίες του και για εκείνους που θέλησαν να μάθουν ποια είναι αυτή η ιδιαίτερη προσωπικότητα, αυτή η χαρακτηριστική πλέον φυσιογνωμία, πάντοτε με ένα τσιγάρο στα χείλη.
Ένας από τους μεγαλύτερους και αξιόλογους τραγουδιστές και τραγουδοποιούς της ελληνικής μουσικής σκηνής και του είδους του. Όσοι τον ξέρετε σίγουρα θα έχετε λατρέψει έστω και ένα του τραγούδι, όσοι τον αγαπάτε και τον ακολουθείτε ανατριχιάζετε σε κάθε άγγιγμα ψυχής των τραγουδιών του, της φωνής του.
Γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1969 στην Καλαμάτα Μεσσηνίας και κανείς τότε δε μπορούσε να γνωρίζει τι πλούτο έκρυβε μέσα του. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε μαθηματικό στην Κρήτη. Και εκεί ξεκίνησαν όλα…
Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του γνωστού συγκροτήματος «Χαΐνηδες» με το οποίο μπήκε για πρώτη φορά στο δρόμο της δισκογραφίας το 1991. Στη συνέχεια έχτισε τη δική του πορεία, αυτόνομος πλέον, σημειώνοντας μια μεγάλη δισκογραφική πορεία και σημαντικές συνεργασίες με μεγάλους και φτασμένους Έλληνες καλλιτέχνες.
Ερμηνευτής, στιχουργός, συνθέτης αλλά και (για τους πολλούς που δε γνωρίζουν) συγγραφέας τριών βιβλίων.
Αυτήν την περίοδο εμφανίζεται στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, συνοδευόμενος από την Μιρέλα Πάχου αλλά και από άλλους εξαίρετους μουσικούς.
Τι είναι λοιπόν αυτό που έκανε λίγο παλαιότερες γενιές αλλά και νεότερες να «προσκυνούν» στο άκουσμα της φωνής του;
Οι περισσότεροι δεν μπορούν να το περιγράψουν, να το εξηγήσουν με λόγια. Το μόνο που μπορούν να σου προτείνουν είναι να τον ακούσεις, να τον ακούσεις προσεκτικά. Είναι αυτός ο σεβασμός που προσεγγίζει την αξία της ζωής, τα συναισθήματα. Είναι αυτή η βελούδινη φωνή που σε ζεσταίνει, σε κάνει να κλείνεις τα μάτια και να ταξιδεύεις. Είναι παράλληλα αυτή η μαχητική φωνή που σε ξεσηκώνει, σε «επαναστατεί», σου δίνει τροφή για σκέψη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε γεμίζει. Σε γεμίζει σκέψεις και συναισθήματα.
Αποτελεί μια οικεία φυσιογνωμία, έναν δικό σου άνθρωπο και ας μη τον γνώρισες ποτέ.
Για όσους δε, τον έχουν δει επί σκηνής εκεί το πράγμα απογειώνεται. Η αγάπη του και το «ευχαριστώ» του για όλους όσους τον στηρίζουν, για όλους εκείνους που τον ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια στην πορεία του, συνοδεύουν πάντοτε το ξεκίνημα των μαγικών εμφανίσεων του. Και μετά…τραγούδι. Και μετά σωπαίνεις και ακούς. Ακούς προσεκτικά. Μαγεύεσαι, αφοσιώνεσαι, δακρύζεις. Και ξεκινάς να σιγοψιθυρίζεις, να ακολουθείς.
Η σεμνότητα της φωνής του, η στάση του κορμιού του, οι εκφράσεις του προσώπου του, ο καπνός από τα τσιγάρα που καπνίζει, η κιθάρα του, η συνοδεία των υπόλοιπων μουσικών οργάνων. Όλα συμβάλλουν για την πιο ονειρική ατμόσφαιρα.
Πέρα από τις δικές του επιτυχίες όμως ερμηνεύει και τραγούδια άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, με πιο τρανταχτό παράδειγμα το τραγούδι «Ρόζα» του Μητροπάνου, οι στίχοι του οποίου ανήκουν στον αθάνατο φίλο του Άλκη Αλκαίου.
Μία πολυδιάστατη προσωπικότητα, με πολύπλευρα ταλέντα και ικανότητες. Σταράτος, πολιτικοποιημένος, με αξιόλογες απόψεις. Αφοσιωμένος στο έργο του, στη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική, χωρίς να φοβάται το καινούργιο και το διαφορετικό στη δουλειά του. Θεωρεί πως οι καλλιτέχνες ό, τι έχουν να πουν το λένε μέσα από την τέχνη τους, ενώ μέσω πολλών συνεντεύξεων του έχει αποδώσει την αγάπη του για την Ελλάδα και τον έντονο προβληματισμό του για το που οδεύουν τα πράγματα.
“Οι πατρίδες δεν είναι ούτε οι θάλασσες ούτε τα ντουβάρια. Οι πατρίδες είναι οι άνθρωποι. Είναι το περιβάλλον. Είναι οι φίλοι, είναι οι έρωτες, είναι τα παιδιά.”
-Είπε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του.
Όσοι λοιπόν δεν έχετε δώσει μια ευκαιρία στον εαυτό σας να γνωρίσει, να αφουγκραστεί και να ακούσει από κοντά τον Μίλτο Πασχαλίδη, εύχομαι αυτό το άρθρο να σας δώσει την αφορμή να το κάνετε. Με τους υπόλοιπους, εκείνους που τον λατρεύουν, που σιγοψιθυρίζουν τα τραγούδια του στο δρόμο, στο μετρό, στη δουλειά, ίσως τα πούμε σε κάποιο επόμενο live του. Ίσως εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή να είσαι ένας από αυτούς που φωνάζουν «ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΙΛΤΑΡΑ!». Να ξέρεις πως σε αγαπάω πολύ εσένα!
