Όταν το εγώ “σπάει” και αποκαλύπτεται…
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή, που ο άνθρωπος αισθάνεται έντονα την ανάγκη να σταματήσει από τους γοργούς ρυθμούς, που επιτάσσει το κοινωνικά αποδεκτό προφίλ του, να παύσει τις επαφές με τους γύρω του και να στραφεί προς τον εσώτερο ψυχισμό του. Προς το κομμάτι αυτό του εαυτού του, το σχεδόν ξεχασμένο και αδρανές, το οποίο έχει παραμελήσει, καταστώντας το νωχελικό και αδύναμο.
Ίσως είναι εκείνες οι στιγμές που ανιχνεύει, πίσω από τη χιλιοφορεμένη περσόνα του, τα πιο ενδιαφέροντα συστατικά του εαυτού του. Οι ανακαλύψεις αυτές, δεν είναι πάντοτε βολικές και εύκολες, καθώς με την αποστασιοποίηση από το «εγώ» του, μπορεί να συνειδητοποιήσει κρυμμένα μυστικά και αλήθειες βαθιά θαμμένες.
Τότε είναι που το ταξίδι του νου ξεκινά και μυστήριες αφηγήσεις γεννά…
Όνειρα κουφάρια, γεννημένα νεκρά
Μαξιλάρι η ανάμνηση, κοιμάμαι πάντα μαζί της
Ένα το γεγονός. Σιωπή. Πολλαπλές οι ερμηνείες…
Από το παράθυρο φαίνεται η βροχή. Μυρίζει απουσία…
Ο Νοέμβρης προχωρά…το φθινόπωρο φθίνει, μακραίνει
Τα φύλλα μετανάστες, άφησαν μόνα τους τα δέντρα
Η ουσία απόρθητο φρούριο, ποιός τολμά να τ’ αγγίξει;
Και ξάφνου•
εμφανίζεται
Ο γελωτοποιός μαύρος χρόνος,
Ο νέος σου σύντροφος, προστάτης και αδελφός .
Με ένα νεύμα του σε ξεγελάει,
Σε κάνει να μη θυμάσαι
Να μη σκέφτεσαι
Να προχωράς…
Είναι εκείνος που σε προμηθεύει με το απαραίτητο όπιο
Που η ψυχή σου αποζητά για να αντέξει.
Για μερικές στιγμές σε ναρκώνει, σε καταργεί
Λυτρωτικά και απόλυτα.
Σε κρατά στο «pause», το πάγωμα
Λίγο πριν μπει στο ρεφραίν
Γιατί το ρεφραίν κανείς δεν τ’ αποφεύγει,
Όσο κι αν κοπιωδώς προσπαθεί
Βρίσκεται πάντα εκεί, στην αναμονή
Και περιμένει…
Ξεπροβάλει την ώρα που νομίζουμε αφελώς
Πως το έχουμε ολότελα λησμονήσει
Που επαναλαμβάνεται
Και επαναλαμβάνεται…
Δημιουργεί μια θάλασσα από αισθήματα και παλιές θύμησες, καλά φυλαγμένες.
Φυλαγμένες αλλά όχι και πεταμένες…
Δεν έχουν χαθεί, απλά έχουν θαφτεί
Αρκεί μονάχα μια σπίθα για να αναθερμανθούν…
Μία πάλη τότε ξεκινά
Με αποτέλεσμα αβέβαιο
Μια παράσταση δίχως αυλαία
Ένα έργο με το τέλος του ανοιχτό
Κι η ζωή άεναος καλλιτέχνης
Να γράφει τα πιο αλλόκοτα και απρόβλεπτα σενάρια
Οι προοπτικές πάμπολλες, όσο ο χρόνος κυλά
Όλα φαντάζουν πιθανά και απίθανα
αφού τίποτα δεν μπορεί οριστικά να τελειώσει,
προτού διαγράψει τον κύκλο του…
Οι σκέψεις που ξεπηδούν αυθόρμητα και αβίαστα είναι και οι πιο γνήσιες, είπε κάποτε ένας ρομαντικός καλλιτέχνης… Η έκφραση, όπως κι αν την ορίζει ο καθένας, λειτουργεί απελευθερωτικά για όποιον τολμά να αναμετρηθεί μαζί της.
Άλλωστε, τα λόγια μας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά πουλιά. Βρίσκουν πάντοτε τον τρόπο να πετάξουν…
