Η Ελένη Τωμαδάκη, η νεαρή σκιτσογράφος που έχει καταφέρει να γίνει viral, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις τις και τα σχέδια της.
Eίναι 26 χρονών και ασχολείται με το σκίτσο και το γράψιμο. Παρά την μικρή της ηλικία, έχει καταφέρει, μέχρι τώρα, πολλά: εκθέσεις και projects πάνω σε αυτό που έχει σπουδάσει, την γραφιστική, αλλά και σε αυτό που αγαπάει, το σκίτσο.
Δύο ταινίες animation, το “I Will” και το “Why can’t you just see me?”, οι οποίες έχουν προβληθεί σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχοντας, μάλιστα, αποσπάσει πολλές διακρίσεις. Και επίσης η σελίδα της, το “Eleni is bored again”, το οποίο εδώ και έναν χρόνο έχει συγκεντρώσει αναγνωρισιμότητα σε επίπεδο viral, ενώ τώρα ετοιμάζει την πρώτη δικία της έκθεση, η οποία θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο*.
Η κοπέλα αυτή είναι ο ορισμός του οξύμωρου. Σοβαροφανώς αστεία, ευαίσθητη με έναν ιδιαίτερο κυνισμό, πεσιμιστικά ονειροπόλα. Καταφέρνει να περιγράψει τον πολύπλοκο κόσμο μας με πολύ απλό και μινιμαλιστικό τρόπο. Είναι ένας χείμαρρος…αλλά βαριέται.
photo credit:@Penny Nikolaou
Είσαι μόλις 26 χρονών. Έχεις στο ενεργητικό σου μέχρι τώρα συμμετοχή σε projects, events, εκθέσεις, σε ένα βιβλίο ως art director, 2 ταινίες animation μικρού μήκους, δεκάδες σκίτσα που έχουν αγαπηθεί από πολύ κόσμο… Πώς γίνεται να βαριέσαι;
Όλη μου τη ζωή περιμένω να περάσουν οι τρεις ώρες για να φάω. Καταλαβαίνω πως δεν βαριέμαι, όταν ξεχνάω το φαγητό. Και αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Όταν καταφέρνω να είμαι, να ζώ στο τώρα. Νομίζω. Και αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει με το τι έχει καταφέρει κάποιος ή πόσα πράγματα κάνει μέσα στη μέρα.
Χαρακτήρισε τον εαυτό σου με 5 λέξεις.
Τι πιστεύω ή τι νιώθω; Πιστεύω πως είμαι εργατική, αλλά νιώθω τεμπέλα. Πιστεύω πως έχω ταλέντο, αλλά νιώθω άχρηστη. Πιστεύω πως είμαι καλή, αλλά νιώθω κακιά. Πιστεύω πως είμαι πεισματάρα, αλλά νιώθω πως το βάζω κάτω. Πιστεύω πως έχω να πω πολλά, αλλά νιώθω πως δεν έχω να πω τίποτα.
Στην σελίδα σου με τίτλο “Eleni is bored again”, βλέπουμε σκίτσα που δείχνουν τον εσωτερικό σου κόσμο, τις σκέψεις σου, αλλά και την σχέση σου με τους υπόλοιπους γύρω σου. Αποτελεί αυτό ένα είδος αυτοψυχοθεραπείας για εσένα;
Ναι.
Κάποιοι φίλοι σου έχουν τατουάζ σχέδια δικά σου. Πώς είναι να βλέπεις κάτι δικό σου που θα μείνει για πάντα στο σώμα κάποιου;
Είναι πολύ όμορφο, ιδίως όταν είναι φίλοι , δείχνει πως τους αρέσουν πραγματικά, δεν είναι απλά ευγενικοί.
Σχέδιο της Ελένης, το οποίο βρίσκεται πια για πάντα στο σώμα κάποιας φίλης της.
Μια από τις μεγάλες σου αγάπες, είναι το μπόξ και οι πολεμικές τέχνες. Ο πόνος και ο δυναμισμός είναι τέχνη;
Όχι. Δεν ξέρω τι είναι τέχνη, αλλά σίγουρα αυτά από μόνα τους δεν είναι τίποτα.
Έχεις δηλώσει μεγάλη φαν της Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Πως είναι να δουλεύεις με ένα από τα είδωλα σου; (συμμετείχε στο project με τίτλο “as one” στο μουσείο Μπενάκη την προηγούμενη άνοιξη)
Δε μ’αρέσει η λέξη είδωλο αλλά ναι, αν θέλεις, είμαι φαν. Και αυτό γιατί είναι από τους πολύ λίγους καλλιτέχνες που καταλαβαίνω. Δεν δουλεύαμε ακριβώς μαζί, δεν πηγαίναμε και μαζί για κολατσιό. Ένιωσα ευάλωτη και εκτεθειμένη εκεί πέρα γιατί σαν παιδί περίμενα αυτούς τους ανθρώπους σαν σωτήρες.
Υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει;
Φοβάμαι μήπως έχω κάνει λάθος, μήπως με έχω εξαπατήσει πως έχω κάτι να πω, μήπως λέω ψέματα , μήπως επαναλαμβάνομαι, μήπως κλαίγομαι, μήπως απλώς κάτι δεν καταλαβαίνω, μήπως είμαι δειλή, μήπως με προστατεύω, μην όταν πεθαίνω δεν έχω κάποιον να με προστατεύει από τους νοσοκόμους, μήπως επαναπαύομαι, μήπως έπρεπε να γίνω μουσικός, μήπως η ζωή μου είναι απλά ένας ψυχαναγκασμός κ.α.
Αν ήσουν κάποιος/α με πολλή εξουσία και λεφτά, για μία μέρα, τι θα έκανες;
Θα έχανα όλη τη μέρα να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω και τελικά δε θα αποφάσιζα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Μικρή ήθελες να γίνεις σκηνοθέτης. Αν η ζωή σου γινόταν ταινία, τι τίτλο θα είχε και τι soundtrack;
Ακόμα θέλω. Τίτλος: “Να μια χαζή”. Και για soundrack από Henryk Mikołaj Górecki το Symphony No. 3, επειδή είναι το αγαπημένο μου κομμάτι.
Και για το τέλος, η ερώτηση κλισέ: Πες μου πως και πού βλέπεις την Ελένη σε 10 χρόνια από τώρα.
Παντρεμένη με παιδιά(αστείο). Φοβάμαι πως θα΄χουν αλλάξει πολλά, αλλά όλα θα μοιάζουν το ίδιο.
Αυτό που έχω να συμπληρώσω εγώ, είναι ότι θαυμάζω τον αυθορμητισμό και την μοναδικότητα που εκφράζει, σε κάθε μια από τις δουλειές τις. Και αν νιώθει συνεχώς ότι προσπαθεί άδικα να αλλάξει το κόσμο, θέλω να θυμάται μόνο αυτό: Ότι, κάθε φορά που μέσω των σκίτσων της κάνει τον άλλον να νιώσει, αλλάζει για λίγο, τον μικρό κόσμο του άλλου. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος, πέρα από αυτό;
Ακόμα μερικά σκίτσα της (προσωπικά αγαπημένα μου)
*Θα μπορέσετε να γνωρίσετε από κοντά την Ελένη και τα ιδιαίτερα σκίτσα της, στα εγκαίνια της έκθεσης της, στις 1 Δεκεμβρίου, στο Hoxton bar, στο Γκάζι.
