Τις Παρασκευές το θέατρο Αλκμήνη σου παρουσιάζει τον έρωτα λίγο διαφορετικά απ’το συνηθισμένο
Υπόθεση: Η Μόνα είναι πολύ ερωτευμένη με τον σύντροφο της, Τόνυ και παρακαλεί την φίλη της, Λίνα να τον γνωρίσει. Όταν συναντηθούν οι δυο τους δημιουργείται μια παθιασμένη σχέση μεταξύ τους με αποτέλεσμα να σχηματιστεί ένα ερωτικό τρίγωνο από το οποίο δεν μπορεί να αποδράσει κανένας τους.
Αυτή η ερωτική ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε χώρο και χρόνο απροσδιόριστο, σε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Τίποτα δεν προδίδει το πότε και το που. Άλλωστε δεν έχει σημασία, το θεμα που διαπλέκει το έργο είναι διαχρονικό: ο πόθος.
Στο βάθος, βρίσκεται ένας πιανίστας (με πλάτη πάντα στο κοινό) και διάφοροι γνωστοί πίνακες που άλλοτε έχουν ως βασικό αντικείμενο το μήλο και άλλοτε υπονοούν τον συμβολισμό του, θέτουν την δραματική υφή. Έτσι δίνεται μια ποιητική έμφαση στις πιο ιδιαίτερες στιγμές του έργου.
Η πολύ μικρή σκηνή του θεάτρου βοηθάει στην ένταση. Είναι το ιδανικό μέγεθος για αυτό το είδος διότι ηθοποιοί και θεατές τοποθετούνται –ασφυκτικά– κοντά με αποτέλεσμα να δώσει την αδιέξοδη αίσθηση του ερωτικού τριγώνου. Βέβαια, παρ’ όλη την μικρή απόσταση, το χάσμα της επικοινωνίας μεταξύ των δραματικών προσώπων παρουσιάζεται μ’ ευρηματικότητα.
Οι ήρωες κατορθώνουν ν’ απογυμνώσουν την εσωστρέφεια τους και τις μύχιες σκέψεις τους μέσα σε μια δίνη επαναληπτικότητας, σωματικής παραμόρφωσης και έντασης που προκαλεί έντονη συγκίνηση.
Εν ολίγοις, οι ερωτικές σχέσεις παρουσιάζονται στην πιο βάρβαρη μορφή τους όπου τα αισθήματα σκοτώνονται στο βωμό της ηδονής και του πόθου. Τα δραματικά πρόσωπα αναρωτιούνται στην πορεία τελικά ποιες πλευρές μας αποκαλύπτουμε στον άλλον, τελικά ο έρωτας καλύπτει την σαθρότητα μας και τέλος πάντων αγαπούμε ή απλώς θέλουμε να μας αγαπούν; Η γραφή του Δημητριάδη συνθέτει αυτά τα ερωτήματα μέσα από μια σκληρότητα και μια – ίσως υπερβολική- έντονη περιγραφή.
Στο τέλος της παράστασης, αφήνεται η εντύπωση πως ο πόθος είναι πράγματι ένας φαύλος κύκλος που αναρωτιέσαι αν θα σε σκοτώσει ή θα τον σκοτώσεις…και αυτό είναι που τον κάνει τόσο ακαταμάχητο. Ένα κλισέ θέμα που ανατρέπεται από την αποσπασματική ροή του, τις κορυφώσεις του και τις καλοστημένες ερμηνείες.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Δ. Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Ζ. Τζουμάκα
Σκηνικά/Κοστούμια: Θ. Σουμαλεύρη
Φωτισμός: Γ. Αγιαννίτης
Μουσική & Πιάνο: Γ. Δεδούσης
Ερμηνεύουν: Β. Μιχαλοπούλου, Δ. Τσολάκης, Κ. Μανδρέκα
Κάθε Παρασκευή στις 9:30 στο θέατρο Αλκμήνη, μέχρι τις 30/12.