Ας μιλήσουμε για κινηματογραφικές ιστορίες εκδίκησης!
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για τα σποιλ που θα υπάρξουν, εαν και μεταξύ μας έχουν περάσει και τόσα χρόνια απο την κυκλοφορία του Oldboy [έπρεπε να το είχατε δει μέχρι τώρα]!
Η αρχή είναι πάντοτε αιφνιδιαστική. Ο πόνος της απώλειας ή της αδιανόητης προδοσίας παραλύει τους πρωταγωνιστές. Έπειτα απο τις πρώτες άναρθρες κραυγές και τα δάκρυα, έρχεται η ζωογόνος οργή. Στη συνέχεια γεννάται ένα μίσος βαρίδι για την ύπαρξης τους, που τους κρατάει μονίμως συντροφιά κατά τα μοναχικά τους βράδια.
Η εκδίκηση φωλιάζει στο μυαλό τους. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, δίχως κανένα περιθώριο διαφυγής, σχεδιάζεται υπομονευτικά η νέμεσις. Η θεία δίκη θα στραφεί εναντίον όλων εκείνων που τους στέρησαν τη ζωή, που τους πλήγωσαν ανεπανόρθωτα, που τους έκαναν λιγότερο ανθρώπους.
“Laugh and the world laughs with you. Weep and you weep alone.”
Με την παραπάνω δομή παρουσιάστηκε το 2003 στο κινηματογραφικό κοινό, το Oldboy, η απόλυτη ταινία εκδίκησης. Και φυσικά όταν λέμε Oldboy αναφερόμαστε στο κορεάτικο δράμα του Παρκ Τσαν – Γούκ [Park Chan-wook] και όχι στην αμερικανική “τραγωδία” του Spike Lee!
Το κινηματογραφικό έπος του Κορεάτη σκηνοθέτη αποτελεί το δεύτερο μέρος της εκδικητικής τριλογίας του, η οποία εγκαινιάστηκε το 2002 με το “Sympathy for Mr.Vengeance” και ολοκληρώθηκε 3 χρόνια αργότερα με το έργο, “Sympathy for Lady Vengeance”.
Το Oldboy βασισμένο σε ομώνυμο ιαπωνικό κόμικ magna, ξεκινάει την αφήγηση του σ’ ένα βροχερό νυχτερινό τοπίο με τον ηρωά του, τον Ο-ντε-σου [Min-sik Choi] να οδηγείται ξαφνικά απο κάποιους αγνώστους σε ένα δωμάτιο, το οποίο έμελλε να αποτελέσει το νέο του “σπίτι” για τα επόμενα 15 έτη.
Είναι φυλακισμένος σε μια ιδιωτική φυλακή, αλλά ποιά αιτία τον οδήγησε εκεί; Ποιόν έβλαψε; Ποιός τον εκδικείται; Πότε θα βγεί;
Μέσα σ’ ελάχιστα τετραγωνικά η απελπισία συγκατοικεί με την τρέλα. Ένα σκοτεινιασμένο μυαλό προσπαθεί να απαντήσει στα ερωτήματα που θα λύσουν το μαρτυριό του και θα σηματοδοτήσουν την αρχή του τέλους των τιμωρών του.
“Your gravest mistake wasn’t failing to find the answer. You can’t find the right answer if you ask the wrong questions.”
Η αποφυλάκιση συνοδεύεται με την προσμονή μιας γλυκιάς εκδίκησης. Η νέμεσις έρχεται επιτέλους με λίγο πολύ αίμα, πισώπλατες μαχαιριές, απειλές, δάκρυα, καταδικασμένες αγάπες τυλιγμένες με ένοχα μυστικά και ένα τέλος που δεν επιφυλάσσει τη κάθαρση των ηρώων.
Το Oldboy αποτελεί γνήσιο τέκνο της κορεατικής κινηματογραφικής σχολής. Μιας σχολής που δεν διστάζει να δείξει σκληρές εικόνες, να αγκαλιάζει τη βία και να χτυπήσει αλύπητα τους πρωταγωνιστές της. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο διαφέρει το αμερικανικό remake, επειδή δεν θέλησε να στιγματίσει τους ηρωές του αλλά τουναντίον προσπάθησε να τους προστατέψει απο τα λάθη τους και να τους φτάσει ως το τέλος σχεδόν αλώβητους.
Οι ήρωες του Παρκ Τσαν-Γούκ είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, πρωτίστως του εαυτού τους. Ζούν εγκλωβισμένοι μεταξύ αδικίας και δικαιοσύνης. Οι επιλογές τους, αποτέλεσματα λαθών, εμπειριών, πεποιθήσεων, άτυχων στιγμών, τους οδηγούν αναπόφευκτα στο τραγικό αδιέξοδο που οι ίδιοι έγραψαν.
Το Oldboy είναι μια σύγχρονη τραγωδία με τους πρωταγωνιστές να αναζητούν την καθάρση μέσω της εκδίκησης.Ο σκηνοθέτης με την γρήγορη εναλλαγή των εικόνων, των καταστάσεων, των χρωμάτων και των χώρων δράσης προσδίδει ένα ακόμη δραματικό στοιχείο στην τραγωδία του.
“Now, i have become a monster.”
Η επαναλαμβανόμενη μελωδία που πλαισιώνει μουσικά τις πιο δραματικές σκηνές αυξάνει την τραγικότητα των πρωταγωνιστών. Ενώ απο την άλλη μεριά, τα flash-back έρχονται στα κατάλληλα σημεία για να απαντήσουν στα ερωτήματα που τέθηκαν εξ’ αρχής.
Ο Πάρκ Τσαν-Γούκ χάρισε στη μεγάλη οθόνη ένα αριστούργημα που σημάδεψε το κοινό εξαιτίας των βίαιων σκηνών του, του συγκλονιστικού του τέλους [τα λόγια είναι περιττά για να το περιγράψουν] και ενός εκ των γνωστότερων μονόπλανων στην ιστορία του κινηματογράφου.
Φυσικά και έβαλα ως επίλογο το μονόπλανο της καλύτερης σκηνής μάχης που γυρίστηκε ποτέ στο σινεμά [μέχρι την επόμενη] !
