Η πρώτη εμφάνιση του Mr Grey έγινε πολύ πριν το 50 Shades of Grey. Το επιβλητικό αφεντικό και οι τάσεις προς το bdsm προβάλλονται πρώτη φορά στο Secretary.
Τον Φεβρουάριο του περασμένου χρόνου το 50 Shades of Grey προβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη, έφερε πολλές αντιδράσεις, έκανε το bdsm μόδα, και είτε ενθουσίασε είτε απογοήτευσε. Όμως δεν θα ασχοληθώ με αυτήν την ταινία που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε από την τεράστια προώθηση, από τα ατέλειωτα σχόλια, ή από τις σκηνές που έπαιζαν παντού. Θα ασχοληθώ με μία ταινία με πολλά, ομολογουμένως, κοινά που βγήκε λίγα χρόνια πριν. Το Secretary.
Πριν διαβάσετε το άρθρο οφείλω να σας πω δύο πράγματα: 1 Είμαι άνθρωπος που γνωρίζει αρκετά γύρω από το τι πρεσβεύει το bdsm, άρα δε θα μιλήσω για την ταινία εκ του ασφαλούς και 2 δεν έχω δει το 50 Shades of Grey από επιλογή.
Λίγα λόγια για την ταινία
Η Λι είναι μια νέα κοπέλα που νοσηλευόταν για κάποιο χρονικό διάστημα σε ψυχιατρική κλινική. Όταν πήρε εξιτήριο αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της ψάχνοντας δουλειά. Κάπως έτσι, κατέληξε να είναι γραμματέας του Κυρίου Γκρέι, ενός απαιτητικού δικηγόρου. Η σχέση τους από αφεντικού – εργαζόμενης θα μετατραπεί σε σεξουαλική καθώς ο Κύριος Γκρέι θα την παρασύρει στον σκοτεινό σαδομαζοχιστικό του κόσμο.
Η ταινία προβλήθηκε το 2002, πάνω από μία δεκαετία πριν το 50 shades of Grey και έθιξε για πρώτη φορά το θέμα του bdsm και τη σχέση Κυρίαρχου/Υποτακτικής. Πρωταγωνίστρια είναι η Maggie Gyllenhaal, (αδερφή του Jake Gyllenhaal), που μπορεί να μην εντυπωσιάζει με την εμφάνιση της, αλλά έχει το πιο πονηρά αθώο βλέμμα που έχει υπάρξει στην ιστορία του σινεμά. Το ρόλο του Γκρέι ενσαρκώνει ο James Spader, ο οποίος όπως φαίνεται και από άλλους ρόλους που έχει επιλέξει στην καριέρα του, “το’χει” με το θέμα.
Ανάλυση
Ο χαρακτήρας της Lee: Όπως είναι ξεκάθαρο από την αρχή της ταινίας η Lee έχει ψυχολογικά προβλήματα. Προέρχεται από μία φαινομενικά αγαπημένη οικογένεια, όμως η μητέρα της δε της δίνει όσο προσοχή θα έπρεπε και ο πατέρας της, αν και τον υπεραγαπάει, την απογοητεύει συνεχώς.
Είναι αλήθεια ό,τι οι υποτακτικές της τάσεις προέρχονται από κάτι πιο βαθύ. Αν και γενικά δεν συμφωνώ με τον Φρόιντ, ο οποίος έτεινε να ταυτίζει κάθε ψυχολογικό πρόβλημα με την σεξουαλικότητα, στο συγκεκριμένο θα συμφωνήσω.
Τα φετίχ που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος πηγάζουν από το ψυχολογικό προφίλ που έχει διαμορφώσει ο καθένας μεγαλώνοντας, τις εμπειρίες και τα βιώματα που έστω και υποσυνείδητα έχουν συμβάλει στην δημιουργία της σεξουαλικής προσωπικότητας του. Στην περίπτωση της πρωταγωνίστριας τα πράγματα είναι απλά. Συνήθιζε να προκαλεί πόνο στον εαυτό της κάθε φορά που δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει σε μία κατάσταση, μέχρι που βρήκε κάποιον άλλον να το κάνει για εκείνη.
Ο χαρακτήρας του Grey: Επιβλητικός, απαιτητικός και άκρως γοητευτικός. Το αξιοσημείωτο στον Γκρέι είναι ότι δε νιώθει καλά με τις μαζοχιστικές του τάσεις. Νιώθει ενοχή, θέλει να τις απαρνηθεί και προσπαθεί να το κάνει πολλές φορές.
Spoiler Alert
Το σημείο στο οποίο η Λι άρχισε να έχει αισθήματα για τον Γκρέι είναι η στιγμή που της απαγορεύει να ξαναβλάψει τον εαυτό της. Σιγά σιγά αρχίζει να ασκεί περισσότερη επιρροή πάνω της με διάφορους τρόπους, όπως το να της ορίζει τι ακριβώς θα τρώει. Με αυτόν τον τρόπο μπαίνει όλο και περισσότερο στο μυαλό της.
Αυτό είναι και το σημείο που της διεγείρει πιο πολύ απ’όλα. Το μυαλό. Άλλωστε πρακτικά η ταινία δεν έχει σχεδόν καμία σεξουαλική στιγμή. Πέρα από τις στιγμές που η Λι σκύβει και δέχεται (αν όχι επιζητεί) τον πόνο από το αφεντικό της, τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια υποταγής και διαταγές που στόχο έχουν το μυαλό της. 
Η πιο έντονη -σκληρή θα έλεγα- σκηνή της ταινίας, είναι εκεί όπου ο Γκρέι ζητάει στην Λι να τον περιμένει για να του αποδείξει ότι όσα νιώθει για αυτόν είναι αληθινά. Και αυτή το κάνει. Τον περιμένει. Στην ίδια καρέκλα, στο ίδιο γραφείο, για μέρες. Χωρίς να φάει, χωρίς να σηκωθεί για τις προσωπικές της ανάγκες, χωρίς να σταματήσει να ελπίζει ότι εκείνος θα γυρίσει. 
Το Secretary είναι μία πολύ καλή επιλογή για όσους έχουν κυρίαρχη ή υποτακτική πλευρά. Ή για όσους θέλουν να ρίξουν μια πιο κοντινή ματιά στο θέμα. Αξίζει γιατί είναι ρεαλιστική, ενδιαφέρουσα και σίγουρα… απολαυστική. Για το τέλος δεν μπορώ να παραλείψω το κομμάτι στο οποίο το 50 Shades of Grey σίγουρα υπερισχύει: το soundtrack.