Η Σόνια δεν ήξερε, μάθαινε. Και όταν έφτανε να γνωρίζει, ευχόταν να μην είχε μάθει. Ότι όσο μεγαλώνει όλα γύρω της θα αλλάζουν.
Η Σόνια είχε πρόβλημα με τον χρόνο.
Βαθύτερο πρόβλημα με τη διαχείριση του χρόνου, αλλά κυρίως πρόβλημα τη θέση του χρόνου στην φιλοσοφική αναζήτηση.Θα μου πεις και ποιος δεν έχει πρόβλημα με τον χρόνο; Η Σόνια ειναι ο μέσος άνθρωπος, που θεωρει οτι τον διακατέχει μια ιδιαιτερότητα. Και σαφώς την είχε τη δικιά της.
Η Σόνια πάντα βιαζόταν σαν κάτι να τη κυνηγούσε, αλλά ποτέ δεν ήταν στην ώρα της.
Λένε πως ο κόσμος είναι απλός και βαρετός. Στο κεφάλι της όμως, η πρόσβαση στην ατέρμονη ποικιλία πραγμάτων που αντίκρυζε, διάβαζε, μάθαινε και διψούσε να εξερευνήσειτης δημιουργούσε άγχος. Ότι δε θα προλάβει, ότι δε θα γνωρίζει, ότι δε θα ανελιχθεί όσο πρέπει.
Η Σόνια δεν ήξερε, μάθαινε. Και όταν έφτανε να γνωρίζει, ευχόταν να μην είχε μάθει.
Στη Σόνια δεν άρεσε η πραγματικότητα όπως εκτυλισσόταν.
Δυσκολευόταν να δεχθεί τη πραγματικότητα.
Ότι καθώς μεγαλώνει τα πάντα γύρω θα αλλάζουν.
Ότι οι καλύτεροι της φίλοι, αυτοί που είχε ορκιστεί πως θα αγαπά και θα ναι στη καρδιά της οικογένεια, μεγαλώνουν κι αυτοί… διαφορετικά και χάνονται αγκαλιές.
Ότι οι ζάρες της μάνας της ξεπροβάλλουν και κάπως έτσι θα πάει και γι’αυτήν.
Ότι ο καιρός αλλάζει, οι υποχρεώσεις αλλάζουν. Οι τρέλες που θέλει να κάνει εμποδίζονται απ’ τον καθωσπρεπισμό που η κουλτούρα της καρφίτσωσε, και σχεδόν πάντα υπάρχει μια δεύτερη σκέψη.
Μισούσε να βλέπει πως τα πράγματα που είχε αποκλείσει, οδηγήθηκε να τα κάνει.
Πως τα ρητά βγαίνουν σωστά.
Πως τα σχέδια δε βγαίνουν πάντα αληθινά, γιατί η ίδια δε προσπαθεί αρκετά.
Πως ο χρόνος δεν φτάνει για να οργανώσει τα σχέδια της.
Της Σόνιας δεν της άρεσε ο κόσμος των ενηλίκων. Δεν ήθελε να φαντάζεται πως ο γάμος θα είναι εκείνο το συμβιβαστικό κουβούκλιο που η οικογένεια τρώει μαζί και τα βράδια καθένας γυρνάει στο πλευρό του.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση της, έγινε όταν συνειδητοποίησε ότι είναι άνθρωπος. Με αισθήματα. Ότι μπορούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της που δεν ήθελε να ξέρει πράγματα, που δεν ήταν τόσο δυνατή για τα πάντα. Ποιος της έκλεψε τον έλεγχο;
Η Σόνια θεωρούσε την ανάλυση προτερηματική. Αλλά και η ανάλυση της έπαιρνε χρόνο. Χρόνο που δεν είχε.
Έβλεπε στον καθρέφτη 25 χρόνια περασμένα, και αναρωτιέται τι μέθη εστί ο χρόνος.
Η Σόνια δεν ήθελε να δεχθεί πως άνθρωποι φεύγουν, πως η ζωή είναι περαστική.
Το βλέπει μπροστά της, στις άυλες σκέψεις, στα 25 καλοκαίρια που έχει ζήσει, στα άλλα πόσα που θα ζήσει, στα μαθηματικά που τελικά είναι παντού.
Όσες αγριεμένες, αφηρημένες, μεικτά συννεφιασμένες φιγούρες κι αν βλέπει κάθε πρωί στο τρένο προσπαθώντας να ψυχολογήσει, όσα τοπία και αν θαυμάζει απ’ το παράθυρο της γαλαρίας, όσους συνειρμούς και αν σχηματίσει, ξέρει πως ο χρόνος είναι ο μόνος νικητής.
Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες, θαυμάζει τη διαφορά. Το συναίσθημα που μπορεί να νιώσει με ένα απλό ερέθισμα, της πιο ασήμαντης της εκάστοτε εποχής λεπτομέρειας.
Η Σόνια κάπου στην απογοήτευση του μεγαλώνω έχει βρει λίγο την γλύκα..
Ξέρει ότι θα βιάζεται, μα της αξίζει χαλάρωση, γιατί όσο και να προσπαθήσει ιδιαίτερη θα ‘ναι για τη δική της ιστορία, και ο χρόνος είναι για εκείνη..
Της είχε μείνει βλέπετε:
«Ζωή είναι αυτό που περνά γύρω σου ενώ εσύ χάνεις πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας να βρεις τι είναι ζωή» [Λ.Μπουσκάλια]
http://frapress.gr/2016/02/ta-paraponiarika-rologia/