Ανακάλυψε εκ νέου την ομορφιά σε πράγματα της καθημερινότητάς σου που θεωρείς δεδομένα. Γίνε λίγο τουρίστας, δεν είναι ντροπή!
Κάποια στιγμή στη ζωή σου έχεις υπάρξει κατά πιθανότητα τουρίστας σε μια ξένη πόλη ή σε μια ξένη χώρα. Μπορεί να μην ήταν μια περήφανη στιγμή. Άλλωστε και εσύ ο ίδιος μπορεί συχνά να γελάς με τις ορδές των ανθρώπων με τα καπέλα και τις φωτογραφικές που ακολουθούν ευλαβικά έναν ξεναγό με σπαστή προφορά.
Υπάρχει όμως και κάτι παραπάνω στην εμπειρία του να είσαι τουρίστας. Κάτι που καθόλου δεν πρέπει να μας προξενεί ντροπή αν έχουμε βιώσει. Μια συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση που καλό θα ήταν να υιοθετούμε πιο συχνά.
Sightseer Series, Roger Minick
Αυτό που γίνεται αφορμή για γελάκια στη θέα των επισκεπτών που εμφανίζονται με τις πρώτες ζέστες δεν είναι μόνο η στερεοτυπική αμφίεση και τα σέλφι στικ – που ας συμφωνήσουμε σαν ανθρωπότητα πως είναι όντως γελοία και πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν. Πιστεύω πως περισσότερο προκαλεί η παιδικότητα που συνοδεύει το βλέμμα σε κάθετί καινούργιο και πρωτόγνωρο.
Όταν βρίσκεται κανείς στη θέση του επισκέπτη είναι κάτι φυσικό και αναμενόμενο να αντιμετωπίζει τα πάντα με θαυμασμό και περιέργεια και απορία. Το πρόβλημα, όμως, μάλλον δεν το έχει ο καλοπροαίρετος τουρίστας που μοστράρει περήφανα τα καινούργια του σανδάλια από το Μοναστηράκι. Έχουμε πράγματα να μάθουμε από αυτή τη στάση προς την πόλη μας.
Με την ένταξή μας σε ένα περιβάλλον συχνά τείνουμε να αγνοούμε πράγματα που έχουν την ικανότητα να κάνουν την καθημερινότητά μας πιο όμορφη και τη ζωή μας εν γένει πιο ευχάριστη. Ένα γκράφιτι χάνει τη γοητεία του όταν γίνεται απλό σκηνικό στο θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε μέρα με τη μέρα. Τα άκρως ενδιαφέροντα μουσεία με την ελάχιστη ή και μηδενική τιμή εισόδου δεν υπάρχουν καν στις επιλογές διάθεσης του ελεύθερου χρόνου μας και τα διάσπαρτα μνημεία περνούν απαρατήρητα.
Sightseer Series, Roger Minick
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν η επίσκεψη φίλων από μια πιο καλοστημένη μεριά της Ευρώπης και η υποχρεωτική ανάληψη χρεών ξεναγού. Αναπάντεχα και μέσα σε ελάχιστο χρόνο ανακάλυψα εκ νέου ρυθμό και αξία σε πλευρές της πόλης που δεν έμπαινα καν στη διαδικασία να κοιτάξω στιγμιαία.
Τα αγάλματα δεν άλλαξαν έκφραση όμως, ούε ο ουρανός έγινε πιο μπλε. Εγώ έγινα τουρίστας στην πόλη μου. Ένας τουρίστας που κατά τύχη γνωρίζει πολλά πράγματα, τα οποία εφαρμόζουν πάνω στις εικόνες και τις κάνουν να ζωντανεύουν.
Και εδώ ίσως αρχίζουν κάποιες αντιρρήσεις.
“Ναι, εντάξει, αλλά αυτά τα έχουμε φάει με το κουτάλι. Είναι λογικό να μη μας κάνουν εντύπωση….” Αλήθεια; Πόσες φορές έχεις επισκεφθεί εκείνο το μουσείο ή έχεις παρατηρήσει εκείνο το μνημείο; Η τελευταία φορά που είχα πάει εγώ στην Ακρόπολη ήταν στο δημοτικό και ούτε καν άκουγα την ξεναγό, γιατί έιχε ζέστη και με είχε πιάσει ο ήλιος.
“Ναι, αλλά τουρίστας; Αυτή η λέξη εντάσσει την ανθρώπινη επιθυμία για ταξίδια σε μια βιομηχανία και την αποδομεί.” Έστω. Το ζήτημα είναι όμως πως αυτή η στάση μπορεί να επιτευχθεί με όποιον τρόπο και αν επιλέξεις να ταξιδέψεις. Ή, στην προκειμένη περίπτωση, χωρίς καν να μετακινηθείς από το άμεσο περιβάλλον σου.
Η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων βάζει τα ταξίδια σε περίωπτη θέση ανάμεσα στους στόχους του άμεσου μέλλοντος. Πράγματι, είναι ασύγκριτη η αίσθηση του να περπατάς για πρώτη φορα (έστω και ως απλός τουρίστας) στους δρόμους μιας πόλης, σε ένα μέρος που γνωρίζεις για πρώτη φορά.
Sightseer Series, Roger Minick
Η επιθυμία όμως σβήνει και αυτή η ιδιοσυγκρασία χάνεται, ακριβώς γιατί την υποβάλλουμε σε προγραμματισμό. Όχι, με την έννοια της οργάνωσης μιας εξόρμησης, αλλά με το να τη στριμώγνουμε ανάμεσα σε εξεταστικές και λοιπές υποχρεώσεις, κλείνοντας μετά τον διακόπτη. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μας ακολουθεί και στις πιο απλές στιγμές της ζωής μας. Ακόμα και στα πιο οικεία μέρη υπάρχουν πράγματα να ανακαλύψεις.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα δεις ένα γκρουπάκι επισκεπτών εξοπλισμένο με κάμερες και πολλή περιέργεια, γέλα αν σου φαίνεται κάπως αστείο. Αφιέρωσε όμως πέντε λεπτά, για να παρατηρήσεις αυτό που κοιτάνε και εκείνοι.
Γίνε τουρίστας στην πόλη σου. Μπορεί να εκπλαγείς!