Με αφορμή την φετινή του παράσταση, ο αγαπημένος και εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, Ζαχαρίας Ρόχας, μίλησε στο Frapress.gr!
Ανοιξιάτικα απογεύματα στην πόλη, μιλώντας για θέατρο κι Ελλάδα με ανθρώπους ταλαντούχους, “πυγμάχους” της υποκριτικής που αγαπούν αυτό που κάνουν. Ένας από αυτούς είναι και ο ηθοποιός Ζαχαρίας Ρόχας, που φέτος σκηνοθετεί μια ιδιαίτερη και ξεκαρδιστική κωμωδία με τίτλο “Για όλα φταίει ο φίλος μου” στο L.A Theater.
Τον περιμένω στο φουαγιέ του θεάτρου, όταν καταφθάνει χαμογελαστός κι ευδιάθετος ανυπομονώντας να ξεκινήσει η συζήτηση μας. Το μαγνητοφωνάκι αρχίζει να γράφει…
Τι πραγματεύεται η παράσταση και ποια στοιχεία την καθιστούν ενδιαφέρουσα στο κοινό;
Πρόκειται για ένα φρέσκο έργο με πολλές ανατροπές και μοτίβα που επανέρχονται πιο δυναμικά κάθε φορά. Είναι ένα έργο παρεξηγήσεων και “ατυχημάτων” κι αυτό είναι που το καθιστά ενδιαφέρον.
Ένας νέος 30 χρονών, ο Δημητράκης, που δεν έχει τολμήσει ακόμη να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, γιατί εξαρτάται από την μητέρα του. Ο Δημητράκης είναι ο γιος που ονειρεύεται κάθε παραδοσιακή Ελληνίδα μάνα. Δεν πίνει, δεν βρίζει, δεν ξενυχτάει, δεν παίρνει ναρκωτικά, δεν αντιμιλάει, δεν…
Μέχρι που επιστρέφει ο κολλητός του, ο Μητσάρας, από την Αγγλία και μαζί με την προκλητική Ντέμπορα θα προσπαθήσουν να του αλλάξουν την ζωή. Ο 30άρης νέος, παρουσιάζει μια αλλόκοτη συμπεριφορά, εκτός ορίων, στην οποία βασίζεται κι όλη η κωμωδία. Δεδομένης της κρίσης που περνάμε σαν λαός, θα έλεγα ότι ένα θέαμα που δεν σε προσβάλλει, είναι διασκεδαστικό κι έχει μια φρέσκια ματιά με νέους ανθρώπους, αξίζει να το προσεγγίσουμε.
Πόσο επίκαιρο θεωρείτε το θέμα του έργου και τι αυτό που τυχόν σας δυσκόλεψε περισσότερο στην σκηνοθετική επιμέλεια;
Σίγουρα το έργο είναι επίκαιρο. Ο κοινωνικός νεοσυντηρισμός είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε. Οι άνθρωποι κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους και αρνούνται ηθελημένα ν’ ακούσουν το σώμα και τα αισθήματά τους.
Ευτυχώς, όμως, πάντα υπάρχουν οι φίλοι για να μας βοηθήσουν να κάνουμε ένα γενναίο βήμα μπροστά… Και αν δεν πετύχει η συνταγή, τότε… «για όλα φταίει ο φίλος μου»!
Ήρθα σε επαφή με το προηγούμενο έργο του Βαγγέλη Σαμιώτη, “Απ’τη Γιωργία με αγάπη” αλλά και σε αυτή την παράσταση. Ήταν μια άσκηση ύφους περισσότερο για μένα, το να δω πόσο το προσωπικό μου χιούμορ, μπορεί να γίνει ενδιαφέρον για το κοινό. Αν κι ο τρόπος με τον οποίο εγώ δουλεύω τις περισσότερες φορές, έχει να κάνει με την ιδέα των ηθοποιών, την κίνηση και τον λόγο.
Ως σκηνοθέτης, με ενδιέφερε πάρα πολύ να βρω ένα ελληνικό έργο, να διαπιστώσω τις αντοχές μου, την συνύπαρξη μου με αυτό και το τι έχει να προσφέρει το ίδιο το έργο, στην σύγχρονη εποχή. Έχουμε να κάνουμε με έναν συγγραφέα που ζει την κρίση κι αυτό που γράφει είναι η απόρροια της κρίσης στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που κάνει τις μητέρες να είναι τόσο υπερπροστατευτικές με τα παιδιά τους;
Θα σου έλεγα ότι αυτή η ιστορία άπτεται της αυγής της ανθρωπότητας. Η πρώτη κοινωνία, ήταν μια μητριαρχική κοινωνία και οι άνδρες, κατά την διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητας, κατάλαβαν πολύ αργά ότι το παιδί είναι και δικό τους. Η μητριαρχία υπήρχε κι εξακολουθεί να υπάρχει, καθώς η μητέρα είναι αυτή που ασχολείται με τα ζητήματα του οίκου. Είναι ένα φαινόμενο που υπήρχε πριν από εμάς και θα υπάρχει και μετά από εμάς. Δεν είναι πρωτότυπο και πατάει βαθιά στην Ιστορία του Ανθρώπου.
Ποια η δική σας εμπειρία από την νεανική σας ζωή και κατά πόσο οι φίλοι έπαιζαν ρόλο σε αυτήν;
Αρχικά να πω ότι δεν έχω καμία επαφή με το έργο, σε επίπεδο προσωπικής εμπειρίας, αλλά μπορώ να το καταλάβω. Μπορώ να κατανοήσω το κωμικό αδιέξοδο που δημιουργείται, όταν ένας νέος άνθρωπος δεν αποφασίζει να πάρει την ζωή στα χέρια του κι εξαρτάται από την μητέρα του. Εδώ προκύπτει και το πρόβλημα του πόσο θέλει ή όχι να ωριμάσει. Σε άλλες κοινωνίες οι νέοι απογαλακτίζονται πολύ νωρίς από την οικογένεια τους, πράγμα που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα.
Τι θυμάστε από τα πρώτα σας χρόνια στον χώρο της υποκριτικής και ποιο το έναυσμα που σας δόθηκε ώστε να ασχοληθείτε μ’αυτήν;
Έδωσα εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1976 μόνο και μόνο για να πάρω αναβολή στράτευσης. Ήδη από το 1ο έτος έπαιξα σε έργα του Κουν κι από τότε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.
Δεν προέρχομαι από καλλιτεχνική οικογένεια, ούτε είχα περιβάλλον που να ευνοεί μια οποιουδήποτε τύπου καριέρα. Ήμουν νέος και δημιουργικός, προχωρώντας ακάθεκτος στο έργο μου.
Γρήγορα δημιουργήθηκε μια αίσθηση πως τα καταφέρνω, δεδομένου ότι εκείνες τις εποχές, τα πράγματα ήταν πιο αθώα σε σχέση με σήμερα. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι στην Ελλάδα, το να τραβήξεις έναν μοναχικό δρόμο, πέρα από φίλους και γνωστούς του κυκλώματος, έχει το κόστος του, που το πλήρωσα και το πληρώνω. Παρ’ όλα αυτά, δεν αγχώνομαι γιατί ήταν δική μου επιλογή.
Το μόνο που δεν έκανα ήταν παραχωρήσεις στο θέατρο, πάνω στην αξία των ρόλων στους οποίους έπαιζα. Θεωρούσα ότι πιο σημαντικό από το να με πουν πρωταγωνιστή, ήταν να είμαι ο ηθοποιός που παίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μου αρκούσε η απόλυτη ευτυχία του να δουλεύω πάνω στο αντικείμενο μου.
Μετά από την τηλεοπτική σας δουλειά στην θρυλική “Λάμψη” του ΑΝΤ1, απέχετε από τον χώρο της τηλεόρασης. Ήταν κάτι που το επιλέξατε ο ίδιος ή σας οδήγησαν οι συνθήκες;
Μετά την “Λάμψη”, πρωταγωνίστηκα το 1997 και στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 “Δανεικός πατέρας”, με την Κατιάνα Μπαλανίκα. Από εκεί και πέρα δεν το κυνήγησα εγώ ο ίδιος περισσότερο, ούτε γνώριζα και γνωρίζω γραφεία παραγωγής για δουλειές στην τηλεόραση.
Ποια είναι η καθημερινότητα σας και τι αγαπάτε να κάνετε τον ελεύθερο σας χρόνο;
Η καθημερινότητα μου είναι το θέατρο, το σπίτι και η οικογένεια μου. Στον ελεύθερο μου χρόνο, διαβάζω πολύ, δεν μου αρέσει να βγαίνω, εκτός κι αν με καλούν κάπου, αγαπώ επίσης την ζωγραφική, την γλυπτική αλλά και το διάβασμα. Κάνω πιο δημιουργικά πράματα που αφορούν την δουλειά μου, χωρίς να αναλώνομαι στον μύθο του lifestyle καθώς το έζησα παλαιότερα.
Ως άνθρωπος της Τέχνης, πως βιώνετε την γενικευμένη κρίση στην χώρα μας και ποιες οι σκέψεις σας για την Ελλάδα του 2016;
Θα σου μιλήσω, εκπροσωπώντας το σωματείο Ελλήνων ηθοποιών. Το επάγγελμα μας έχει εξαφανιστεί, δεν υπάρχουν συμβάσεις που να καλύπτουν τους ηθοποιούς κι έτσι τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην, σε σχέση με παλαιότερες εποχές, που οι συνθήκες ήταν καλύτερες και τα ποσά μεγαλύτερα.
Οι ηθοποιοί του σήμερα, θεωρούν πως αν καλλιεργούν τις διαπροσωπικές τους θέσεις, θα ανέβουν πιο ψηλά, επαγγελματικά. Όλα στηρίζονται στην απαξίωση και το τοπίο θολώνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Δεν υπάρχει παιδεία και η ίδια η πολιτεία αρνείται να μπει στην διαδικασία να δημιουργήσει μια Ακαδημία Θεάτρου, στην χώρα που γέννησε το θέατρο.
Ελπίζω οι νέοι άνθρωποι να κατανοήσουν κάποτε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ως το μέλλον αυτού του τόπου. Μια χώρα, αναλώνεται πραγματικά όταν καταστρέψει τον πολιτισμό της. Ας αντισταθούμε!
