Βρεθήκαμε στην παρουσίαση του νέου δίσκου του Παύλου Παυλίδη
Ανταπόκριση/Κείμενο: Σέργιος Γκανέτσος
Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ
Παρασκευή 8 Απριλίου, η πρώτη επίσημη παρουσίαση του νέου δίσκου του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies, στο Gagarin 205, ο οποίος τιτλοφορείται «Μια πυρκαγιά σε ένα σπιρτόκουτο». Τι καλύτερο από ένα ακόμα live του Παύλου στον συνήθη πλέον χώρο για τις χειμερινές και ανοιξιάτικες εμφανίσεις του μπροστά στο αθηναϊκό κοινό; Έχοντας, φυσικά, προηγηθεί η καθιερωμένη του περιοδεία σε Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Τι καλύτερο, επίσης, από την παρουσίαση ενός πολυαναμενόμενου δίσκου· που φαίνεται να έχει ενθουσιάσει το μεγαλύτερο μέρος των φανς του από την πρώτη μέρα κιόλας της κυκλοφορίας του από την InnerEar;!
Η βραδιά, στο όχι και τόσο ασφυκτικά γεμάτο Gagarin 205, αλλά με αρκετό κόσμο έτοιμο να γιορτάσει τα καινούργια ακούσματα του πολυαγαπημένου τραγουδοποιού, ξεκίνησε στις 22.30 με τον Παύλο να μας προσφέρει «Τα λουλούδια» του, το πρώτο κομμάτι του δίσκου.
Η παρουσίαση συνεχίστηκε με τα κομμάτια να ακούγονται κατά την ακριβή σειρά που υπάρχουν και στο album. Έτσι, λοιπόν, απολαύσαμε μία πιο χορευτική έκδοση του «Έλα κοντά μου» σε σχέση με το ηχογραφημένο υλικό, το κατά πολλούς «δυνατότερο» κομμάτι του άλμπουμ, «Το τέλος του κόσμου» αλλά και το ομώνυμο με το άλμπουμ κομμάτι.
Το κοινό αγκάλιασε με θέρμη όλα τα κομμάτια του δίσκου, ενώ κάποιοι από εμάς, σιγοτραγουδούσαμε ήδη τους στίχους, που έχουν προλάβει να γίνουν ένα ευχάριστο κόλλημα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μόλις από τις πρώτες μέρες. Και το πιο αξιοσημείωτο; Ο κόσμος φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα του Παύλου, την πιο εσωτερική δύναμη των κομματιών του· μία δύναμη που πηγάζει περισσότερο από τους στίχους παρά από την δυνατή, ροκ μουσική των Σπαθιών. Αυτό γίνεται κατανοητό σε κομμάτια όπως «Η Γοργόνα» (σε στίχους Φωτεινής Λαμπρίδη και Παύλου Παυλίδη) και «Η αγάπη σου»(σε στίχους Στράτου Φραγκιεδάκη). Δύο μπαλάντες φαινομενικά ήρεμες, που ωστόσο ξεσηκώνουν όλων των ειδών τα συναισθήματα.
Και με το τέλος της παρουσίασης της «Πυρκαγιάς», η συναυλία κύλησε στα γνωστά της μονοπάτια, όπως μας έχει συνηθίσει ο Παύλος. Με προσωπικές του επιτυχίες τόσο από τα πρόσφατα άλμπουμ: Τόσο κοντά, Ο Χρόνος, Ο Δειλιέν, Μαίρη, όσο και από παλιότερα: Μόχα, Αερικό, Λευκή Καταιγίδα, Στοιχειωμένο σπίτι, ενώ ανάμεσα σε αυτά ξεχώρισε το “Super Star”, το οποίο ήταν επακόλουθο ενός απρεπούς γεγονότος.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας κάποιος από το κοινό εκτόξευσε κουτάκια μπύρας προς τη σκηνή, και έτσι, ο Παύλος, στην προσπάθειά του να τον εκθέσει και αντιμετωπίζοντας χιουμοριστικά την κατάσταση, του αφιέρωσε το παραπάνω τραγούδι «αφού θέλει τόσο πολύ να τραβήξει την προσοχή», όπως είπε και ο ίδιος.
Η βραδιά συνεχίστηκε άκρως εκρηκτική και οι ήχοι των Σπαθιών δεν μπορούσαν να λείπουν από το πάρτι. Έτσι ακούσαμε τις Ρόδες, Ό,τι θες εσύ, το Καράβι,Ένα παράξενο τραγούδι, Μόνο αυτό κι ακόμα την Ρίτα, τη φίλη της Μαίρης- όπως αρέσει στον Παύλο να λέει. Για εμένα όμως, πριν από αυτά, ήρθε η πιο έντονη στιγμή της βραδιάς, παρόλο που δεν συνοδευόταν από χορό και «χτύπημα» από το κοινό, όπως στα παραπάνω κομμάτια.
Μετά το δεύτερο διάλειμμα της μπάντας, στη σκηνή ανέβηκε μόνο ο Παύλος και ο Ορέστης Μπενέκας -πληκτράς του σχήματος- για να μας χαρίσουν κάποιες από τις στιγμές που χάρισαν και σε όσους είχαν την ευκαιρία να ακούσουν κατά τις περιοδείες τους κάποια ακουστικά lives που έκαναν οι δυο τους σε μικρούς χώρους με «το πολύ 100 άτομα» σύμφωνα με τον ίδιο τον Παυλίδη. Έτσι, υπό τον ήχο μόνο των πλήκτρων και της φωνής του Παύλου, απολαύσαμε την ακουστική έκδοση του «Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη» και την «Σιωπή», δύο τραγούδια πολύ αγαπημένα ανάμεσα στους φανς των Σπαθιών και του Παύλου, δύο τραγούδια άκρως νοσταλγικά , θλιμμένα μα όχι καταθλιπτικά.
Η συναυλία τελείωσε στη 1:30. Κατά την αποχώρηση μου από το Gagarin, μπορώ να πω, ότι παρόλο που έχω παρευρεθεί σε πολλές εμφανίσεις της μπάντας -για ακόμη μια φορά- έζησα μία γεμάτη βραδιά, που θα μπορούσα να τη ζήσω πολλές φορές ακόμα, μία βραδιά που με κάνει να θέλω περισσότερα τραγούδια από το σχήμα αυτό, μία βραδιά που ευχόμουν να μην τελειώσει πότε. Ίσως γιατί η κάθε φορά μοιάζει σαν ναι η πρώτη φορά!
