Από το καλαντάρι της Αμαραντείου,
μπαίνοντας στην καρδιά της Άνοιξης…

Στην αρχή ομολόγησε…

ο Αδιάψευστος Μάρτη(υ)ς

Μάρτης… για τους ευσεβείς, ο πιο συνεπής πρεσβευτής της Σαρακοστής και για τους παλιότερους, ένας ανορθόγραφος μάρτυς. Με 31 αδιαμφισβήτητες αποδείξεις στα χέρια του, τις περισσότερες δυνατές δηλαδή για έναν μήνα, πως η Άνοιξη μπήκε. Ακόμα κι αν δεν είναι όλες εξίσου πειστικές επειδή τυγχάνει να έχει και τη φήμη του «γδάρτη – κακού παλουκοκαύτη» έχει τους λόγους του και τις ιδιορρυθμίες του γι’ αυτή του την αστάθεια. Ίσως για να γεννάει κίνητρο αντί για εφησυχασμό στην ευφορία της Άνοιξης.

Σύμφωνα με την εκδοχή ενός ποιητή «την Άνοιξη αν δεν την βρεις, τη δημιουργείς». Γιατί η Άνοιξη αυτό ακριβώς αποτελεί, μια επίκληση στη δημιουργία, την (ανα)γέννηση με πρωτεργάτη την ίδια τη φύση. Με σύμβολο και φυλαχτό της δύο κλωστές, πλεγμένες σταυρωτά γύρω από τους παιδικούς καρπούς στα χρώματα της αγνότητας και της χαράς μέχρι να εντοπιστεί το πρώτο χελιδόνι και να «λυθούνε τα μάγια». Σε μιαν άλλη συρμάτινη κλωστή, πιασμένη στις άκρες ενός κονταριού, ανεμίζει σιωπηλά, σε ένδειξη σεβασμού, η ιστορία δώδεκα γαλανόλευκων νησιών κι ενός έθνους… κι αυτός ήταν και πάλι Μάρτη(υ)ς.

Κι ακολουθεί…

ο Οξύμωρος Απρίλης

Αν ο Μάρτης είναι ο αδιάψευστος μάρτυς τότε ο Απρίλης είναι μάλλον ο κατηγορούμενος, ο ύποπτος, ο εν δυνάμει απατεώνας κι εν τέλει… ο ένοχος;
Ο Απρίλης ξεκινάει την ομολογία του με ένα ψέμα, μία καλοστημένη φάρσα τόσο αληθοφανή και πειστική, σε σημείο που μπορεί να προκαλέσει από μερικά έντρομα βλέμματα (που θα μετατραπούν σε χαχανητά ανακούφισης) μέχρι διπλωματικό επεισόδιο. Η φαντασία του είναι αστείρευτη, φροντίζει σε κάθε ευκαιρία να το αποδεικνύει, και τα ψέματά του αγνά κι εφάμιλλα της μυθοπλασίας ενός παιδικού βιβλίου.

Όση «αναστάτωση» κι αν προκαλούν, συνοδεύονται από μία ηχηρή ως και διδακτική αλήθεια στο τέλος, σκεπασμένη στις σελίδες κάποιου ώριμου και φιλοσοφημένου βιβλίου, μιας και ο Απρίλης φιλοξενεί στους κόλπους τους και τις δύο αυτές παγκόσμιες μέρες. Κι αυτή ακριβώς η αναστάτωση είναι που τον χαρακτηρίζει τελικά ως περίπτωση οξύμωρη… τόσο εύφορη κι οργασμική όσο και κατανυκτική. Η φύση αναβλύζει όλο της το χρωματικό και οσφρητικό φάσμα ωστόσο ο κατανυκτικός Απρίλης χαμηλώνει το φωτισμό, αρκείται στο ημίφως των κεριών και των Παθών  μέχρι να λυτρωθεί με το φως… το Πάσχα (πέρασμα). Την ανά(σ)ταση της φύσης, έτσι όπως ο Μάης ξέρει και θα την πλέξει στην αρχή της δικής του ομολογίας…

Για να γράψει τον επίλογο…

ο Πορφυρογέννητος Μάης

Μάης… ο λακωνικός πλην βροντόφωνος πρωταγωνιστής του έτους. Ο Μάης διάλεξε στρατηγικά τη θέση του μες στον ημερολογιακό κύκλο κι αντ’ αυτού δέχτηκε να βαφτιστεί με μόλις τέσσερα γράμματα και όλα τους ρεζέρβες του Μάρτη. Ο φαινομενικά αδικημένος Μάης υπερέβη τύπους και γραφειοκρατικά κωλύματα γράφοντας τη δική του ζωηρή και κατακόκκινη ιστορία. Από την πρώτη του κιόλας μέρα αποδεικνύει και αναδεικνύει το δυναμισμό του χαρακτήρα του δικαιώνοντας όλους εκείνους οι οποίοι τον θεωρούν ως τον πιο ώριμο και ολοκληρωμένο εκφραστή της Άνοιξης, σε όλο το πεδίο των ορισμών της.

Το αίμα του, πολύτιμο σαν πορφύρα σε όστρακο, βράζει και συμπυκνώνει στη σύστασή του όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου. Από την πιο ντροπαλή ενός αθώου νεανικού έρωτα μέχρι την πιο φλογερή και παθιασμένη ενός ολόκληρου «αγώνα». Στη χρωματική πανδαισία του στεφανιού του πλέκονται όνειρα, ελπίδες, αισθήματα, γέλια και συγκινήσεις -όχι μόνο του Κώστα και της Ελένης– όλα τους νοτισμένα με τη μαγιάτικη δροσιά που χορεύει επιδέξια σ’ ένα τέλειο κλιματικό ισοζύγιο. Ειρηνικά, αρμονικά… μαγ(ιάτ)ικα.

Και όπως θα λέγανε και στη Ρόδο: Καλός σας Μας…
Υ.Γ: Ίσως τελικά ακόμα και τα τέσσερά του γράμματα, στη Ρόδο να μοιάζουν πολλά…

Επιμέλεια: Δημόκριτος Παπαδόπουλος
Σταμάτης Παπαδόπουλος