«Πώς κάνεις έτσι; Δεν σε είπα και καμπούρα! Ίσα- ίσα!», μου είχε πει ένας νεαρός. Η ειρωνεία όμως του όλου θέματος είναι ότι δεν ήθελε να πει κάτι το άσχημο ή το κακό, αλλά στην ουσία ο μονόλογος του επρόκειτο για μια ερωτική εξομολόγηση, που εγώ τότε ή ήμουν πολύ μικρή για να την καταλάβω, ή ήταν μια κίνηση άστοχη. Καιρό μετά κατάλαβα το νόημα…
Μα πώς καταλήξαμε εδώ; Ήμασταν τις προάλλες με το παρεάκι στο σπίτι ενός φίλου μου και μετά λίγα ή τα πολλά μετά από μια γερή οινοποσία, καταλήξαμε στην συζήτηση των σχέσεων, όπως συμβαίνει αρκετά συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις. Ερωτική εξομολόγηση; Στο νου μας πάντα έμοιαζε σαν τις κλασσικές σκηνές από ταινίες, όπου γυρνάει ο άντρας με ένα βλέμμα και λέει στην υποψήφια κοπέλα του πως του αρέσει. Μα δεν είναι και στην πραγματικότητα έτσι. Ας λάβουμε υπόψιν λίγο και την εποχή μας, το γεγονός ότι οι καιροί δεν είναι τόσο ρομαντικοί, όπως ήταν κάποτε. Και το «πέσιμο» είναι αυτό που κυριαρχεί και όχι μια εξομολόγηση. Ή τουλάχιστον μια εξομολόγηση με τα όλα της.
Ρωτήσαμε, λοιπόν, τους φοιτητές στην Θεσσαλονίκη να μας πουν τις ιστορίες τους, τις δικές τους ερωτικές εξομολογήσεις. Κάποιες ήταν ρομαντικές, κάποιες αστείες και κάποιες οριακά εξευτελιστικές. Κάποιες είχαν αποτέλεσμα, κάποιες άλλες όχι.
“Ο Μέσα στην παρέα”
« Ήμασταν με τα παιδιά στα γρασίδια της Ν.Ο.Π.Ε. και απολαμβάναμε τον καφέ μας αραχτοί μιας και ο καιρός μας ήταν απλά τέλειος. Ώσπου ξαφνικά έρχεται ο Λ. (άτομο της παρέας) και μου λέει: Μα γιατί δεν πάμε παραλία; Ήταν και με το που είχε ανοίξει η Ν. Παραλία, και σηκώνονται όλοι τέρμα ενθουσιασμένοι με την ιδέα. Και τότε γυρνάει ο Λ. και τους λέει: Εσείς κάθεστε εδώ, εμείς πάμε παραλία βόλτα. Με αρπάζει, με φιλάει, μου πιάνει το χέρι και φεύγουμε.»
-Μ. Φοιτήτρια ψυχολογίας
Τα καλύτερα γκολ μπαίνουν στα φιλικά;
” Το απρόσμενο delivery”
«Μετά την εξεταστική του Ιανουαρίου, είπαμε με τις φίλες μου να κάνουμε μαραθώνιους σειρών, και έτσι καιγόμασταν όλη μέρα στο Grey’s Anatomy. Λίγο ο χωρισμός της Σ. , λίγο το απίστευτο κρύο που είχε εκείνον τον καιρό λίγο σε συνδυασμό με την πείνα που σε πιάνει μέσα στην εξεταστική, παραγγέλναμε συνέχεια πίτσα από το γωνιακό μαγαζάκι κάτω από το σπίτι. Κάθε μέρα στις 11 το βράδυ για ένα μήνα περίπου. Το μαγαζί είχε φτάσει σε σημείο να τις έχει έτοιμες και απλά να περιμένει το τηλέφωνό μας για να τις φέρει πάνω. Εεε και εκεί που πάμε να παραγγείλουμε μια μέρα, (πρέπει να ήταν Τρίτη) χτυπάει το θυροτηλέφωνο και είναι ο deliverάς. Μα δεν έχουμε παραγγείλει ακόμη, του είπα, αλλά στην ουσία μας είχαν μάθει τόσο καλά, που τις έφερναν χωρίς να παραγγείλουμε. Ανοίγω, λοιπόν, την πόρτα, παραλαμβάνω την παραγγελία μας και μου λέει ο πιτσαδόρος ότι έχουμε μια ακόμη δώρο από το κατάστημα. Του λέω ευχαριστούμε πολύ και πάω να κλείσω την πόρτα, ενώ παράλληλα λέει στάσου μισό λεπτό και άνοιξε το κουτί. Το ανοίγω και τι να δω; Δεν ήταν δώρο πίτσα, αλλά το κουτί είχε μέσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, μια κάρτα ευχών και ένα χαρτί που με καλούσε να βγούμε. Πληροφοριακά; Δέχτηκα! Και είμαστε μαζί με τον πιτσαδόρο εδώ και 4 χρόνια κοντά.»
-Κ. Φοιτήτρια οικονομικού
Η έκπληξη που ποτέ δεν περίμενες
“Η εκ της βροχής σωμένη”
«Θα ακουστεί πιο κλισέ πεθαίνεις. Κάθε μέρα έκανα την διαδρομή Πα. Μακ. κέντρο μέσω Εγνατίας με τα πόδια, βρέξει-χιονίσει. Κάθε μέρα έβλεπα τον ίδιο τύπο να βγαίνει από το Πολυτεχνείο στις 5.15 περίπου. Κάθε μέρα, ακόμη και ΣΚ να ήταν. Ωραίο παιδί και σκεφτόμουν πώς θα γινόταν να τον γνωρίσω. Ώσπου, εκείνη την μέρα της 23 Απριλίου – σημαδιακή μέρα για μένα – με το που περνάω έξω από το Πολυτεχνείο, έρχεται ο τύπος με μια ομπρέλα και με λέει:
– Έλα, πάμε μαζί προς το κέντρο, από εκεί πας το ξέρω. Ήθελα καιρό να σε γνωρίσω, αλλά ποτέ δεν έβρισκα μια αφορμή. Μπορεί να βρέχει καρεκλοπόδαρα σήμερα, αλλά για μένα είναι σαν να έχει ηλιοφάνεια.
– Ε. Φοιτήτρια Νομικής
“Ο η πρώτη μου αγάπη”
«Ποτέ δε ξέρεις πώς θα σου έρθει η καλύτερη σου σχέση. Την γνώρισα και στην αρχή ήθελα άλλη. Ήταν μεγαλύτερη, και την ρωτούσα συμβουλές για εκείνη την άλλη. Μετά σκέφτηκα το γόητρο, το πόσο θα φαινόμουν στη παρέα μου που μέχρι τότε κανένας δεν είχε κάνει κάτι με άτομο άνω των 18, λυκειόπαιδα τότε εμείς, αυτό μετρούσε! Και μετά άρχισα να ερωτεύομαι. Το πόσο ευάλωτη φαινόταν αρχικά γιατί είχε μόλις χωρίσει, το πόσο έξυπνη και διαφορετική ήταν από όλες τις άλλες που είχα γνωρίσει, το πόσο μου άρεσε το παράξενο πρόσωπό της, όταν έπεφτε πάνω μου ή ήμασταν εκατοστά μακριά, ακόμα και όταν αυτό γινόταν στις αρχές και που δεν τολμούσα να την φιλήσω. Τελικά το έκανα. Εκείνη διστακτική για αυτό, εγώ σίγουρος. Ήξερα πως δεν μπορούσα να την κρατήσω για πάντα, αλλά δε με ένοιαζε. Πέρασα τον πιο υπέροχο Αύγουστο της ζωής μου. Χωρίσαμε τον Νοέμβριο, έπειτα από τόσες ενδείξεις πως η χημεία μας ήταν απίστευτη. Την θυμάμαι ακόμη, καμιά φορά. Ίσως, κάποτε, ξανά.»
– Γ. Φοιτητής ΟΔΕ
“Ο 90’s “
« Χμ, αυτό που μου ζητάς είναι εξαιρετικά δύσκολο καθώς όλες μου οι εξομολογήσεις περιέχουν το κάτι ιδιαίτερο. Θα σου πω όμως την αγαπημένη μου. Λοιπόν, γενικά είμαι σαν άνθρωπος θα με χαρακτήριζα προσγειωμένο και ρομαντικό, αλλά με τρολ εκφάνσεις. Το θυμάμαι σαν χθες αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Στο προπτυχιακό μου, είχαμε αρκετά εργαστήρια σε βαθμό που οι θεωρίες ήταν σπάνιες. Επομένως ήμασταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε κάθε διάλεξη ανελλιπώς. Ήταν μια κοπελιά, που καθόταν πρώτο έδρανο πάντα, ενώ εγώ πάντα τελευταίο. Μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά λόγω αυτής της διαφοράς θέσης δεν είχα την τέλεια αφορμή για να την πλησιάσω. Επομένως, σαν ρομαντική ψυχή πήρα την απόφαση να της στείλω ένα ραβασάκι. Πω, πόσο πίσω στο γυμνάσιο ήταν αυτό; Το ραβασάκι έγραφε: «Συνάντησε με έξω από το αμφιθέατρο σε μισή ώρα.» Ήθελα να δημιουργήσω και ένα μυστήριο πέπλο τρομάρα μου. Όλως περιέργως ήρθε και τότε της είπα:
– Απλά έψαχνα αφορμή να χάσουμε το μάθημα και η ανάγκη μου για να σε γνωρίσω ξεπερνάει ακόμη και τις βιολογικές.
Το γεγονός ότι μετά από αυτό το pick-up line, δέχτηκε να βγούμε με εκπλήσσει μέχρι και σήμερα.
-Κ. φοιτητής Ιατρικής
Ραβασάκι όπως παλιά
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι δεν έχει σημασία τόσο το τι θα πεις για να κάνεις μια ερωτική εξομολόγηση, αλλά ο τρόπος με τον οποίον θα εκφραστείς.