Γράφει η Κατερίνα Τσαρούχα
Θεσσαλονίκη.
27.03.016.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια: σουρεάλ και το σημερινό απόγευμα.
11 το πρωί, Παύλου Μελά. Λεωφορείο αστυνομίας 1, αστυφύλακες με διακριτικά αδιάβροχα 2, ματ στους δρόμους 0.
4 και μισή το απόγευμα κι έπειτα, Παύλου Μελά, Λεωφόρος Νίκης, Μητροπόλεως, Τσιμισκή. Λεωφορεία αστυνομίας πάνω από 10, αστυφύλακες χωρίς αδιάβροχα (έβγαλε ήλιο ο διπολικός καιρός) καμιά 30αριά; Ματ στους δρόμους, άστο.
Ο κόσμος κάνει τη βόλτα του στην ελεύθερη επί τη ευκαιρία Λεωφόρο Νίκης, ένεκεν των διαδηλώσεων. Απ’ τη μεριά της Νίκης εκπρόσωποι της δεξιάς και της Χρυσής Αυγής, το εθνικό φρόνιμα να ξεχειλίζει – κι όσοι δεν ξέρουν «κολύμπι» βοήθειά μας/σας – απ’ τη μεριά της Μελά, κάτω απ’ το Θέατρο Βορείου Ελλάδος, εκπρόσωποι της αριστεράς και αναρχικοί, «απάτριδες και άθεοι». Και στη μέση ο Λευκός Πύργος – η λευκή σημαία.
Και σειρά ματ με δακρυγόνα. Μόνο προς τη μεριά των απάτριδων.
Για γέλια ή για κλάματα; Οι μεν υπερασπιζόμενοι το εθνικό μας φρόνημα, την απειλή των ξενόφερτων και των μεταναστών-προσφύγων, οι δε, «τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά».
Και στη μέση τα δακρυγόνα. Μόνο προς τη μεριά των απάτριδων.
Ποιος θα χιμήξει πρώτος; Γιατί;
Ισχύει ότι η ζυγαριά χρειάζεται και τους δυο πόλους της για να υφίσταται. Πόσο βάρος όμως μπορεί να αντέξει; Πότε θα σπάσει στη μέση; Μήπως έσπασε ήδη κι όλοι πλανιόμαστε πλάνην οικτρά; Μήπως όλα αυτά είναι είναι ένα τεράστιο δάχτυλο πίσω απ’ το οποίο κρυβόμαστε; Κι αν ναι, ποιο δάχτυλο είναι; Ο δείκτης; Ο μέσος;
Ας ελπίσουμε τα δακρυγόνα να μην χρησιμοποιηθούν απόψε.
Μάλλον δεν θα χρησιμοποιηθούν. Έπιασε καταιγίδα.
