Βράδυ, ώρα 12 και κάτι. Χαιρέτησα τους αγαπημένους συναδέλφους μετά το τέλος της απονομής βραβείων του frapress και αφού ευχαρίστησα την οικοδέσποινα για την ζεστή φιλοξενία και την υπέροχη βραδιά, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Το σπίτι της βρισκόταν στην Κηφισιά και το δικό μου στον Άλιμο. Με λίγα λόγια, από τα βόρεια προάστια έπρεπε να φτάσω στα νότια. Έχοντας ξανακάνει παλαιότερα αυτή την διαδρομή, δεν είχα δώσει βάση σε κάποιες λεπτομέρειες που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου αυτή τη φορά, πιθανόν λόγω συνθηκών. Το λέω αυτό καθώς είχα χρόνια να κάνω αυτή τη διαδρομή, πριν την οικονομική κρίση και πριν την άφιξη των προσφύγων στην Ελλάδα.
Τα σπίτια, οι άνθρωποι. Σε αυτή την διαδρομή (χωρίς υπερβολή) βλέπεις όλη την Αθήνα! Είναι τρομακτικό το τι μεγάλο εύρος διαφορετικότητας βλέπεις μέσα σε μιάμιση ώρα. Ξεκινώντας από τις πολυτελέστατες μονοκατοικίες του Αμαρουσίου με το φημιζόμενο πράσινο, και μέσα σε λίγα λεπτά βλέπεις τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, με κόσμο που μπορείς να διακρίνεις στα μάτια του την ανέχεια και την δυστυχία. Πάω στοίχημα ότι αν τους ζητούσα να μου αφηγηθούν την ιστορία τους, ο καθένας τους θα είχε μία ενδιαφέρουσα, μοναδική, δακρύβρεχτη ιστορία να μου εξιστορήσουν. Στην συνέχεια, φτάνω προς τον γνώριμο (για μένα) Νέο Κόσμο. Εκεί τα πράγματα ομαλοποιούνται. Όλα εκεί θυμίζουν την κλασική Αθήνα. Πολυκατοικίες και ξανά πολυκατοικίες. Φτάνω επιτέλους στην περιοχή μου. Τώρα οι πολυκατοικίες παραμένουν, αλλά δείχνουν πιο αραιές, με μία ψευδαίσθηση ποικιλίας, νοώντας ότι άλλες είναι πολυτελείς, άλλες απλές, άλλες καινούργιες και άλλες παλιές. Ο δρόμος με τα φοινικόδεντρα στο Παλαιό Φάληρο εύστοχα μου θυμίζει ότι σε λίγο πρέπει να σηκωθώ από το κάθισμα. Βλέπω την θάλασσα και γαληνεύει επιτέλους η ψυχή μου. Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει όλη μου την ζωή δίπλα στην θάλασσα, δεν θα άλλαζα για καμία περιοχή της Αθήνας την δική μου. Είμαι βέβαιος ότι όλοι το ίδιο νιώθουν για την περιοχή τους!
Δεν θυμόμουν να είχα δει τόσο πολλά όμοια αλλά συνάμα τόσο διαφορετικά άτομα, μέρη , κτίρια μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είναι εκπληκτικό τι μπορεί να παρατηρήσει κανείς από διαδρομές που κάνει καθημερινά αλλά ποτέ δεν έτυχε να μπει σε μια τέτοια διαδικασία. Αυτό που όμως με έκανε πραγματικά να μπω στην διαδικασία να γράψω αυτό το άρθρο για μία συνηθισμένη καθημερινή διαδρομή, ήταν τα συναισθήματα που ένιωσα μέσα σε ένα μόνο βράδυ! Ήταν τόσο πολλά, και αφάνταστα βαθιά. Ξεκινώντας από μία αίσθηση δέους μπροστά στα πολυτελή σπίτια, με τους υπέροχους κήπους, και την υπέροχη ησυχία των δρόμων της Κηφισιάς. Σύντομα όμως την θέση του δέους πήραν βαθύτατα αισθήματα λύπης για την κατάντια των ταλαιπωρημένων ανθρώπων που ζουν μέσα στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Δεν μπορείς παρά να νιώσεις οίκτο και συμπόνοια μπροστά στον αγώνα αυτών των ανθρώπων για κάτι που για άλλους είναι δεδομένο· δηλαδή την επιβίωση. Στην συνέχεια, η αίσθηση του οικείου επανήλθε στον Νέο Κόσμο και επήλθε πλέον η καθησύχαση ότι δεν θα έχω άλλες εκρήξεις συναισθημάτων μέσα μου. Όντως, για αρκετή ώρα ήμουν απορροφημένος στις σκέψεις μου, αλλά σκέψεις δίχως αισθήματα αυτή τη φορά. Απλές αδιάφορες σκέψεις. Μέχρι που ξαναβλέπω την θάλασσα (η περιοχή όπου μένω) και το ταξίδι των συναισθημάτων έλαβε τέλος με τον πιο αίσιο τρόπο· με μία απέραντη υπέροχη γαλήνη. Ένα αίσθημα που σε κάνει να ξεχνάς οτιδήποτε σε απασχολούσε πριν λίγα δευτερόλεπτα, ένα συναίσθημα που θα έπρεπε να κάνει όσους το νιώθουν να αισθάνονται κάτι παραπάνω από τυχεροί.