Το Φάουστ του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε είναι ένα διαχρονικό βιβλίο το οποίο θα τολμούσα να πω πως πρέπει να διαβάσει κανείς πριν πεθάνει.
Από τον Δεκέμβριο του ’15, όμως , για τους φίλους του θεάτρου ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ο Φάουστ σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Ο Φάουστ ήταν ένας θρύλος , ένας Γερμανός μάγος που γεννήθηκε στην πόλη Γκέτλιγκεν (Götlingen) της Βυρτεμβέργης και πέθανε στη πόλη Στάουφεν..ήταν ιστορικό πρόσωπο που είχε δώσει ήδη στους σύγχρονούς του τροφή για φήμες και θρύλους, προτού εισαχθεί τελικά στο χώρο της ποίησης.Το όνομα Φάουστ δεν είναι οικογενειακό όνομα, αλλά λατινικό όνομα λογίου, πράγμα που ήταν σύνηθες στην εποχή του ουμανισμού και της μεταρρύθμισης. Ο Φάουστ καυχιόταν ότι είχε τις πιο απίστευτες μαγικές ικανότητες, στην πραγματικότητα όμως ήταν τυχοδιώκτης και αγύρτης.
Στις πιο παλιές ιστορίες για τον Φάουστ, ο πρωταγωνιστής αποτελεί μόνο την ενσάρκωση ενός πεπρωμένου της ψυχής. Ο Γκαίτε δημιουργεί από αυτό έναν ζωντανό άνθρωπο με όλη την αντιφατικότητα της ύπαρξης. Ο ήρωας έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αλλά καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά μία στιγμή που θα του φανερώσει το νόημα του Κόσμου, της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι , ενώνεται με τον Μεφιστοφελή . Μέσα από αυτην την ένωση ο Φαουστ αρχίζει να αντιλαμβάνεται την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.Θα έλεγε κανείς ότι ο Διάβολος μπαίνει μέσα του .. πολλοί πειρασμοί έρχονται στο δρόμο του … Ο Γκαίτε ψυχολογεί το Διάβολο. Ο Μεφιστοφελής γίνεται στο έργο του ένα αρνητικό, μηδενιστικό alter ego του Φάουστ, που εξελίσσεται σε μια συγκεκριμένη φάση τόσο αποφασιστικά ώστε από εκείνο το σημείο δρα μαζί με τον Φάουστ σε όλα τα γεγονότα.. Οι δυο τους, με νεανικό αυθρομητισμό, ορμάνε στην εποχή της βίας όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα, αναζητώντας περισσότερο πόνο, περισσότερη ηδονή, περισσότερη δύναμη μέσα σε έναν κόσμο όπου όλα καταρρεέουν .. οι άνθρωποι είναι απεγωσμένοι και οι θεοί αμέτοχοι…
Φυσικά αξίζει να σημειώσουμε πως στην εποχή του Φαουστ αλλά και του Γκαίτε η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο και όχι ως άνθρωπος ..δεν έχει καμία αξία απλά υπηρετεί τον πειρασμο στον οποίο παγιδεύεται ο Φαουστ και έτσι έρχεται πιο κοντα στην Κόλαση. Ο Γκαίτε δημιουργεί έναν γυναικείο χαρακτήρα ο οποίος συγκινεί και έρχεται ριξικέλευθα να καταγγειλει την απέχθεια προς τα “ξεπεσμένα” κορίτσια της εποχής εκείνης.Δημιούργησε ένα πλασμα του οποίου ο αισθησιασμός είναι απόλυτα φυσιολογικός και όχι αμαρτωλός για τα δεδομενα της εποχής.
Φάουστ:
Μα δεν με νιώθεις; Δε σου μιλάω για χαρά!
Θέλω να βυθιστώ στον ίλιγγο, στις απολαύσεις που χαρίζει η οδύνη,
στο μίσος που αγαπά , στην πυρκαγιά που δροσιά δίνει..
Μία παράσταση αρκετά διαχρονική που προσελκύει κόσμο όλων των ηλικιών .. που σε βάζει να αναρωτηθείς και να προβληματιστεις .. μια παράσταση που μπορεί να παρακολουθήσει ο παιδευμένος και ο απαίδευτος θεατής .. που μιλά για τα πάθη και τους πειρασμούς που μπορεί να μπουν στον δρόμο κάθε ανθρώπου κατα την διάρκεια της ζωής του .
Μετάφραση: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Σκηνικά: Εύα Μανίδακη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική:σύνθεση: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Σύμβουλος δραματουργίας: Πλάτων Μαυρομούστακος
Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Μεγαρίτου
Παραγωγή: Λυκόφως – Γιώργος Λυκιαρδόπουλους
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Φάουστ: Νίκος Κουρής
Μεφιστοφελής: Αργύρης Πανταζάρας
Μαργαρίτα: Νάνσυ Σιδέρη
Βάγκνερ: Ερρίκος Μηλιάρης
Σπουδαστής: Αγησίλαος Μικελάτος
Μάρθα: Δήμητρα Βλαγκοπούλου
Λίζα: Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Βάλεντιν: Κλήμης Εμπέογλου
Τοποθεσία: Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: 11 Δεκεμβρίου 2015
