Η επιστροφή στη γενέτειρα πόλη!
Αναμφισβήτητα τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα, πιο έντονα και πιο ξέγνοιαστα στη ζωή κάθε ανθρώπου. Τι γίνεται, ωστόσο, όταν αυτά φθάσουν στο τέλος και έρθει η για επιστροφή στην γονεϊκή κατοικία; Στατιστικά μιλώντας οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν την τύχη να σπουδάσουν μακριά από τον τόπο καταγωγής τους επιστρέφουν εκεί.
Οι λόγοι μιας τέτοιας αποφάσης πολλοί (οικονομικοί, δεν είναι εύκολο για τους γονείς να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τα “παιδιά” τους σε μία δύσκολη οικονομικά εποχή για ολόκληρη την χώρα, επαγγελματικοί, είναι εκ των πραγμάτων ευκολότερο να αναζητήσεις και να βρεις δουλειά σε μία πόλη όπου έχεις τις διασυνδέσεις σου, οικογενειακοί, οι γονείς θέλουν να ” ξανασμίξουν στην αγκαλιά τους” το παιδί τους, που όσο και αν μεγάλωσε για αυτούς πάντα παραμένει παιδί). Πόσο εύκολο, όμως, είναι να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα;
Με δεδομένο ότι επί τέσσερα συναφή έτη ζούσες μόνος χωρίς τη μητέρα και τον πατέρα πάνω από το κεφάλι σου, πόσο εύκολο είναι να συμβιώσεις ξανά με αυτούς, όπως στα μαθητικά χρόνια; Είμαι σίγουρος ότι όντας φοιτητής ή φοιτήτρια ξυπνούσες και κοιμόσουν ότι ώρα ήθελες, άφηνες το σπίτι σου ακατάστατο με ρούχα να βρίσκονται παντού και το συμμάζευες μόνο όταν επρόκειτο να καλέσεις κάποιο “ιδιαίτερο” πρόσωπο. Γυρνώντας, όμως, στο πατρικό σου σπίτι πρέπει να ξυπνάς νωρίς, ώστε να πας στη δουλεία αν έχεις, και αν δεν έχεις, έστω για να ψάξεις. Σε κάθε περίπτωση αν είσαι από τους δύσκολους που δεν σηκώνονται από το κρεβάτι, θα σε ξυπνήσουν οι γονείς που θα μαλώνουν ή μαμά σου για να φας ή για να σου πει να κάνεις το ένα ή το άλλο.
Γενικότερα, οφείλεις να επαναπροσδιορίσεις το ωράριό σου και την εν γένει συμπεριφορά σου, γιατί ούτε τα βράδια μπορείς να γυρνάς ότι ώρα θέλεις κάνοντας φασαρία. Οφείλεις να σεβαστείς τους γονείς σου που την επόμενη μέρα δουλεύουν.
Το δεύτερο που σίγουρα πρέπει να αλλάξεις είναι ο τρόπος ζωής σου. Εκεί που γυρνούσες από καφέ σε καφέ και όταν πήγαινες στη σχολή ήταν για να παίξεις μόνο τάβλι τώρα πρέπει να βρεις δουλειά και να δουλεύεις “σα το σκυλί” για 500 ή 300 ευρώ. Ουσιαστικά οφείλεις να ξεχάσεις όλα αυτά που έκανες αδιαλείπτως για τέσσερα ολόκληρα χρόνια και να συμβιβαστείς με τη νέα πραγματικότητα. Είναι εύκολο; Δική σας η απάντηση.
Και τώρα ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα που κάνει την προσαρμογή στα νέα δεδομένα αδιανόητα δύσκολη. Κατά την περίοδο των φοιτητικών χρόνων γνώρισες πολλά νέα πρόσωπα, άλλα από αυτά πέρασαν αδιάφορα, χωρίς να διαδραματίσουν κανέναν ρόλο στη ζωή σου, άλλα από αυτά, όμως, έγιναν οι καλύτεροί σου φίλοι. Σίγουρα κατά την διάρκεια των σπουδών σας όλοι γνωρίσατε άτομα που σας στιγμάτισαν, άτομα με τα οποία δεθήκατε τόσο πολύ, ώστε ο αποχωρισμός σας να είναι αδιανόητος. Δεν θα ήταν παράλογο να πούμε ότι ορισμένοι από τους συμφοιτητές σας πιθανόν να αποτέλεσαν την εν δυνάμει οικογένεια σας στην πόλη όπου σπουδάσατε, το στήριγμά σας στις δύσκολες στιγμές, η καλύτερη παρέα στις πιο ωραίες στιγμές, αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες κάθε στιγμή της καθημερινότητάς σου, τα πρόσωπα εκείνα με τα οποία γυρνούσες “ντίρλα” από το ένα μπαράκι στο άλλο, αυτοί από τους οποίους αντέγραφες στην εξεταστική και περνούσες τα μαθήματα.
Γενικότερα, κατά την περίοδο των φοιτητικών χρόνων είναι δεδομένο ότι όλοι θα έχετε αποκτήσει μερικούς πολύ καλούς φίλους. Μεγάλη ανάλυση έκανα σε αυτό το σημείο, ίσως γιατί αυτό το κεφάλαιο στιγμάτισε εμένα προσωπικά. Είμαι σίγουρος ότι και εσάς. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να τους αποχωριστείτε; Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι ρε παιδιά; Απαντήστε. Εκεί που τους έβλεπες καθημερινά, ξαφνικά καλείσαι να τους ξεχάσεις ή να τους βλέπεις μόνο από το facebook.
Σε αυτό το κομμάτι των φίλων θα προσθέσω και άλλη μία παράμετρο. Αν είσαι από τους τυχερούς, όταν επιστρέφεις στη γενέτειρά σου θα βρεις παλιούς παιδικούς σου φίλους που θα σε βοηθήσουν στην προσαρμογή και θα αποτελέσουν το νέο σου στήριγμα. Έλα, όμως, που δεν είναι το ίδιο συνεπείς όλοι στο ραντεβού. Πιθανόν μερικοί από αυτούς να έδωσαν μια παράταση στις σπουδές τους, άλλοι να δοκιμάσαν την τύχη τους στο εξωτερικό ή σε άλλο μέρος του εσωτερικού και άλλοι πιο ρομαντικοί να ερωτεύτηκαν και για κακή σας τύχη να ακολούθησαν το άλλο τους μισό σε μία άλλη πόλη μακριά από εσάς. Ως επιστέγασμα των όσων αναφέρθηκαν, καταλήγουμε ότι χάνεις τους καλύτερους φίλους που απέκτησες στα φοιτητικά χρόνια και δεν βρίσκεις αυτούς που είχες από παιδί. Τι ωραία πράγματα ρε παιδιά.
Και τέλος θα αναφερθώ σε κάτι πιο σπάνιο και το οποίο θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα που θα σε βγάλει νοκ άουτ. Ποιο είναι αυτό; Μην κάνετε πως δεν ξέρετε. Σίγουρα δεν είναι λίγοι αυτοί που φεύγοντας από την πόλη που σπούδαζαν τη στιγμή που μάζευαν σε κούτες τα προσωπικά τους αντικείμενα για να εγκαταλείψουν το φοιτητόσπιτό τους σκέφτηκαν ότι είναι αναγκασμένοι να δώσουν τέλος σε ένα ωραίο φλερτ, να αποχωριστούν μία/έναν γκόμενα/ο ή για τους πιο άτυχους να ξεχάσουν τον έρωτα της ζωή τους. Ο χωρισμός αναπόφευκτος και για όσους δε το παίρνουν απόφαση ο βασανισμός αναπόφευκτος. Η κατάσταση αυτή μόνο καλό δεν κάνει στη νέα αρχή που επιχειρείτε.
Νομίζω ότι τα ως άνω αναφερόμενα στο σύνολό τους κάνουν ιδιαίτερα δύσκολη την προσαρμογή στη νέα ζωή κάθε πτυχιούχου που σπούδασε μακριά από το σπίτι του και είναι “αναγκασμένος” να γυρίσει σε αυτό. Η λύση, κανένα μεταπτυχιακό παίζει ρε παιδιά στην πόλη όπου σπουδάζαμε, στην πόλη που ζήσαμε, ανδρωθήκαμε, που αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε;
Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι η λύση είναι να δοκιμάσεις νέα πράγματα, να γεμίζεις το χρόνο σου, να κάνεις δραστηριότητες και να ασχοληθείς με το επάγγελμα που σπούδασες και αγαπάς. Τα όσα γράφω στο παρόν πιθανόν να εκφράζουν μικρή μερίδα ανθρώπων, είτε γιατί δεν σπούδασαν σε διαφορετική πόλη από αυτή που κατάγονται, είτε γιατί δεν έζησαν την ίδια έντονη φοιτητική ζωή που ζήσαμε οι περισσότεροι από αυτούς που δίναμε ραντεβού στην μία και μοναδική “πλατεία”. Όπως είχε πει και ένας καθηγητής μου κατά το πρώτο έτος των σπουδών μου στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής, όποιος “περνάει” σε αυτή την πόλη κλαίει δύο φορές, μία όταν περνάει και μία όταν φεύγει.