Τη προηγούμενη Παρασκευή βρέθηκα στο κοινό της παράστασης «Δωδέκατη Νύχτα», έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Νότη Παρασκευόπουλου, στο θέατρο ΠΚ. Πρόκειται για μία ρομαντική κωμωδία, που όμως περιλαμβάνει κάποιες δόσεις μελαγχολίας.
“Αν η μουσική είν’η τροφή του έρωτα, μη σταματάτε, παίξτε κι άλλο.”
Οφείλω να ομολογήσω πως συνήθως αποφεύγω να παρακολουθώ παραστάσεις του Σαίξπηρ σε ελληνική απόδοση, καθώς πιστεύω πως είναι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί πιστή μετάφραση των έργων του. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν γραφτεί τα έργα του είναι πολύ συγκεκριμένος, μοναδικός ίσως, ειδικά εάν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι δημιούργησε πάνω από 500 καινούριες λέξεις, αυξάνοντας τη δυσκολία της καλής απόδοσης τους σε άλλες γλώσσες. Ήταν λοιπόν η πρώτη φορά που παρακολουθώ έργο του Σαίξπηρ σε ελληνική απόδοση. Η πρόσφατη μετάφραση που χρησιμοποιήθηκε για το ανέβασμα της παράστασης (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις vakxikon), η οποία είναι του σκηνοθέτη, διατήρησε τον χαρακτήρα του έργου, χωρίς να αλλοιωθεί το περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να διώξει κάθε ενδοιασμό που είχα προτού δω την παράσταση.
Η ιστορία ξεκινάει με ένα ναυάγιο το οποίο αποτύπωσαν με ευρηματικό τρόπο οι ηθοποιοί με τα σώματά τους, κινούμενοι σαν κύματα μιας τρικυμίας. Με μία μικρή εισαγωγή από τον Νότη Παρασκευόπουλο στον ρόλο του γελωτοποιού Φέστε, μεταφερόμαστε στην Ιλλυρία, μέρος όπου κατέληξαν τα δίδυμα αδέρφια, η Βιόλα και ο Σεμπάστιαν, που βρίσκονταν στο πλοίο που ναυάγησε. Παρακολουθούμε την Βιόλα -άψογα ενσαρκωμένη από την Άσπα Τζάνου- να μπαίνει στην υπηρεσία του Δούκα Ορσίνο μεταμφιεσμένη ως άντρας, έχοντας αποχωριστεί από τον αδερφό της. Σύντομα μπλέκει σε περίπλοκες καταστάσεις, καθώς ερωτεύεται τον Δούκα, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την κόμισσα Ολίβια, η οποία με τη σειρά της ερωτεύεται την Βιόλα με την ιδιότητα του Σεζάριο. Παράλληλα με την εξέλιξη του ερωτικού αυτού τριγώνου, το οποίο γίνεται όλο και περισσότερο περίπλοκο όσο το έργο φτάνει στο τέλος του, εκτυλίσσεται ένα δευτερεύον μέρος της πλοκής κατά το οποίο ο Μαλβόλιο, οικονόμος της Δούκισσας Ολίβια, πέφτει θύμα φάρσας από την πονηρή Μαρία (υπηρέτρια της Ολίβια), τον θείο της Ολίβια και έναν φίλο του. Πλαστογραφούν ένα ερωτικό γράμμα και του το δίνουν, ώστε να νομίζει πως το έγραψε η Δούκισα Ολίβια.
Αξιέπαινο είναι το γεγονός ότι και οι 7 ηθοποιοί καταφέρνουν να ξετυλίξουν το υποκριτικό τους ταλέντο ενσαρκώνοντας παραπάνω από έναν ρόλο ο καθένας, χωρίς ωστόσο κάποιος χαρακτήρας να παραγκωνιστεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ερμηνείες του ηθοποιού Βασίλη Παναγιωτίδη αρχικά ως τον υπερβολικά ρομαντικό και ασταθή Δούκα Ορσίνο και έπειτα ως τον αφελή και εύπιστου Σερ Άντριου Έιγκιουτσηκ. Αλάνθαστη εναλλαγή μεταξύ ρόλων -η οποία εναλλαγή γινόταν με διαφορά λίγης ώρας- επιτεύχθηκε από όλους τους ηθοποιούς, κατορθώνοντας να ταξιδέψουν το κοινό σε μία μαγευτική χώρα, μακριά από την Ελλάδα. Εδώ αξίζει να επισημανθεί ότι ο ρόλος του Σεμπάστιαν ενσαρκώνεται από γυναίκα ηθοποιό (Μαρίνα Κουτρούμπα, ενσαρκώνει επίσης τον ρόλο της Μαρίας). Εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο, εάν αναλογιστεί κανείς πως μία από τις θεματικές του έργου είναι η ταυτότητα του ατόμου. Άλλωστε και ο τίτλος του έργου παραπέμπει έμμεσα στη Δωδέκατη Νύχτα των Χριστουγέννων, στην οποία –προτού γραφτεί το έργο- συνήθιζαν να μεταμφιέζονται οι γυναίκες ως άντρες και αντίστροφα, ως μέρος εορταστικής τελετουργίας.
Τα σκηνικά και ο φωτισμός εναρμονίστηκαν πλήρως, όπως διαφαίνεται χαρακτηριστικά στη σκηνή που κορυφώνεται η φάρσα που γίνεται εναντίον του Μαλβόλιο. Έχοντας ακολουθήσει τις συμβουλές του γράμματος που βρήκε, ο Μαλβόλιο συμπεριφέρεται περίεργα, με αποτέλεσμα να τον κλειδώνουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με την πρόφαση ότι τρελάθηκε. Η χρήση των σκηνικών –σειρά από παράθυρα τα οποία φωτίζονται με ενδείξεις τοποθεσίας των χαρακτήρων και ανοιγοκλείνουν από τους ηθοποιούς- προσθέτει μία σύγχρονη όψη στην σκηνή, θέτοντας τον Μαλβόλιο μόνο του στο σκοτάδι, με μόνο ένα αχνό φως να τον φωτίζει και μία φωνή να του μιλά πίσω από ένα παραθυράκι των σκηνικών.
Στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας συνέβαλε σημαντικά η μουσική, καθώς το μουσικό θέμα, θυμίζοντας μουσική τροβαδούρων, ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα του έργου. Σε συνδυασμό με τον γελωτοποιό Φέστε και τα τραγούδια που μας χάρισε με το γιουκαλίλι του, δημιουργήθηκε το αρμόζον φόντο για την κωμικοτραγική αυτή ιστορία έρωτα και παρεξηγήσεων. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως η διασκευή αυτή του έργου αντικατοπτρίζει το χιούμορ αλλά και την τραγικότητα των καταστάσεων που επιχειρούσε να περάσει ο Σαίξπηρ μέσα από τις κωμωδίες του.
Όσο πλησιάζουμε τα 400 χρόνια από τη χρονολογία που ο παγκοσμίας φήμης Ουίλλιαμ Σαίξπηρ άφησε αυτόν τον κόσμο, θεωρώ σωστό να τιμάται με τον ολοκληρωμένο τρόπο που καταφέρνει η θεατρική ομάδα seveneleven, μεταδίδοντας την κωμική ατμόσφαιρα της «Δωδέκατης Νύχτας» και ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το μαγευτικό ταξίδι στην Ιλλυρία.
Οι παραστάσεις συνεχίζονται στο Θέατρο ΠΚ μέχρι και τις 31 Ιανουαρίου, κάθε Παρασκευή στις 21:30 και κάθε Κυριακή στις 18:00.
Κράτηση εισητηρίων στην ιστοσελίδα του Θεάτρου ΠΚ
Την θεατρική ομάδα seveneleven μπορείτε να τη βρείτε στη σελίδα τους στο facebook.
Συντελεστές:
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νότης Παρασκευόπουλος
Κίνηση: Γιάννης Πολύζος
Σκηνικά: Μυρσίνη Μανέτα
Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαλτέζου
Πρωτότυπη Μουσική: Χρήστος Κλαδάς
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Ζαΐρης – Νότης Παρασκευόπουλος
Κατασκευή Σκηνικού: Γεράσιμος Μαλτέζος
Φωτογραφίες-trailer: Γιώργος Χαρίσης
Οπτική Επικοινωνία: Νίκος Γαζετάς
Παίζουν:
Πάνος Καλαντζής
Μαρίνα Κουτρούμπα
Κωνσταντίνα Μαλτέζου
Γιάννης Μοναστηρόπουλος
Βασίλης Παναγιωτίδης
Νότης Παρασκευόπουλος
Άσπα Τζάνου