Για άλλη μια φορά, την Παρασκευή το βράδυ, βρέθηκα σε μια συναυλία του Παύλου Παυλίδη, όμως είναι η πρώτη φορά που καλούμαι να γράψω για μια εμφάνισή του. Η αλήθεια είναι πως μάλλον μου είναι δύσκολο, αφού ο Παυλίδης είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες και η δυσκολία έγκειται ακριβώς στο ότι δε δύναμαι να κρίνω αντικειμενικά τη συναυλία του. Ωστόσο, θα παραθέσω παρακάτω με πάσα ειλικρίνεια τα συναισθήματα, τις εντυπώσεις και τέλος πάντων τη “γεύση” που μου άφησαν ο Παύλος και οι Β-Movies σε ένα ακόμη live τους που τους απολαμβάνω ως σχήμα.
Η μπάντα βγήκε επί σκηνής, στο ασφυκτικά γεμάτο Gagarin 205, γύρω στις 22:30. Η συναυλία ξεκίνησε με το “Άσε με εδώ “ κι όχι με το σύνηθες για το ξεκίνημα “Περιμένω“ , κάτι που προμήνυε μία πολύ δυνατή κι έντονη νύχτα. Η συνέχεια ήταν εξίσου χορευτική, με τους ήχους του “Αντικαταπληκτικά“, του ” Τόσο κοντά“ και του “Ράδιο Lollipop“. Μετά την προτροπή του ίδιου του Παύλου για χορό, ακούσαμε το ατμοσφαιρικό “Στοιχειωμένο σπίτι“ και έπειτα γνώριμοι ήχοι των Ξύλινων Σπαθιών ήρθαν για να ξεσηκώσουν το ήδη θερμό και καλοδιάθετο κοινό.
“Πάρε με μαζί σου“, “Καράβι“ και “Ρόδες“ μας χάρισαν μερικά λεπτά συνεχούς ξεσπάσματος από μεριάς του καλλιτέχνη αλλά και του κοινού, το οποίο, ειδικά στο σημείο μπροστά στη σκηνή όπου βρισκόμουν κι εγώ τραγουδούσε ασταμάτητα τους στίχους και χόρευε με πάθος. Πρωτού συνεχίσει δυναμικά, ο Παύλος επέλεξε να μας “χαλαρώσει” με πιο ήρεμα ακούσματα όπως ο “Βροχοποιός“ , το “Αεροπλάνο“ και το “Super Star“ , το οποίο πάντα συνοδεύει με θεατρικές κινήσεις, μέρος των μοναδικών παραστάσεων που μας χαρίζει πάντα.
Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή. “Ό,τι θες εσύ“ , “Ρίτα“ , “Τώρα αρχίζω και θυμάμαι“ και “Φωτιά στο λιμάνι“ ήταν μόνο μερικά από τα τραγούδια των Σπαθιών που εκστασίασαν τους θεατές της παράστασης που έστησε ο Παυλίδης για άλλη μια βραδιά. Η setlist έκρυβε μερικές εκπλήξεις ακόμα και για τους μυημένους στα live του Παύλου, αν βέβαια έχουν χάσει τα τελευταία : “Οι συμμορίες της ασφάλτου“, “Τροφή για τα θηρία“, “Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη“, κομμάτια που, σύμφωνα με τις εμπειρίες μου στις συναυλίες του, έχουν ενταχθεί πρόσφατα και δημιουργούν σαφώς νοσταλγία, καθώς μερικά από αυτά περίμεναν πολύ καιρό για να ακουστούν ξανά live και να τραγουδηθούν από ένα τόσο φανατικό, σχεδόν ερωτευμένο με τον καλλιτέχνη, κοινό. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να τονίσω την ιδιαίτερη σχέση του Παύλου με το κοινό. Ο ίδιος φαίνεται να αφουγκράζεται τις επιθυμίες του κόσμου, που ως αντάλλαγμα για την αγάπη που του δείχνει σε κάθε συναυλία, δίνει τον καλύτερο εαυτό του, εκτελεί “παραγγελιές” και δεν παύει να μας κοιτά με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης. Ίσως η πιο όμορφη και παράλληλα συγκινητική στιγμή της Παρασκευής ήταν όταν στο “Δεν είμαι από ‘δω“, ο Παύλος βγήκε εκτός στίχων για να μας τραγουδήσει πως “όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν καταλαβαίνω πώς είμαστε πάντα εδώ, τι μας φέρνει κοντά 30 χρόνια μετά, τι νιώθετε, και δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ αλλά σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ”.
Το πρόγραμμα περιείχε κομμάτια κι από τον τελευταίο του δίσκο “Ο διπλανός ουρανός”, όπως ο “Δειλιέν“, ο “Χρόνος“ και το “Πλεούμενο“, που δημιούργησαν μια ιδιαίτερα ποιητική ατμόσφαιρα, συνήθη στα live του Παύλου. Στα τεχνικά, ο ήχος ήταν αρκετά καλός, ο χώρος γεμάτος και ίσως λίγο αποπνικτικός, ωστόσο με τη βοήθεια του εξαερισμού αυτό λύθηκε. Όλα τα μέλη της μπάντας έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και δεν κράτησαν τίποτα, παρότι επανέλαβαν την εμφάνισή τους το Σάββατο, και μάλιστα, όπως μας είπε η φωτογράφος μας, Εύα, ήταν εξίσου καλή με της Παρασκευής. Η συναυλία διήρκεσε περίπου δυόμιση χορταστικές ώρες, ενώ όταν ο Παύλος απήλθε από τη σκηνή, το κοινό ζητούσε διψασμένο για περισσότερο. Για μένα ήταν εντάξει. Δε χρειαζόμουν παραπάνω. Όχι γιατί έχω βρεθεί πολλάκις σε συναυλία του. Απλώς γιατί ο Παυλίδης είναι ικανός να σε γεμίσει τόσο πολύ συναισθηματικά, πνευματικά, να σε κουράσει σωματικά με το χορό στον οποίο σε αναγκάζει να πάρεις μέρος, να σε συγκινήσει και να σε απογειώσει σε δυόμιση ώρες, που ήμουν εντάξει.
Περιμένουμε λοιπόν, με αγωνία, την επόμενη εμφάνιση του Παύλου αλλά και τον δίσκο που ετοιμάζει και πιθανολογείται πως θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο, με μια παρουσίαση δίσκου στο Fuzz , μία πληροφορία μη επιβεβαιωμένη , αλλά όπως την “κρυφάκουσε” η φωτογράφος μας και πάλι.
Setlist:
‘Ασε με εδώ
Αντικαταπληκτικά
Τόσο κοντά
Ράδιο Lollipop
Aερικό
Στοιχειωμένο σπίτι
Σαν εσένα
Πάρε με μαζί σου
Το καράβι
Μόνο αυτό
Ο βροχοποιός
Αεροπλάνο
Super Star
Tελευταία φορά
Ρόδες
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι
Ό,τι θες εσύ
Ρίτα
Μαίρη
Λευκή καταιγίδα
Στο βράχο
Ατλαντίς
Φωτιά στο λιμάνι
Ο χρόνος
Μόχα
Δεν είμαι από ‘δω
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
Δειλιέν
Οι συμμορίες της ασφάλτου
Τροφή για τα θηρία
Δεν έχει τέλος
Περιμένω
Πλεούμενο
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : Εύα Μπεσλεμέ
