Το 1917 ο Agustin Victor-Casasola, αποθανάτισε έναν από τους πρωτεργάτες του αγροτικού κινήματος του Μεξικού, λίγα λεπτά πριν την εκτέλεσή του. Τον μεξικανό επαναστάτη Φορτίνο Σαμάνο. Ο υπολοχαγός του Ζαπάτα, φωτογραφίζεται πράος και χαλαρός, με ένα τσιγάρο στα χείλη, ελάχιστα λεπτά πριν την εκτέλεση. Ο φωτογράφος δεν ήξερε τίποτα άλλο για τον μελλοθάνατο ούτε και μάθαμε κάτι παραπάνω, στο πέρας του χρόνου . Έμεινε μόνο η εικόνα λίγα δευτερόλεπτα πριν τον τoυφεκισμό του. Το σαρδόνιο χαμόγελο προς τον θάνατο, η αγέρωχη στάση μέχρις εσχάτων και η ανθρώπινη υπερηφάνια, ήταν τα στοιχεία που ενέπνευσαν τον τραγουδοποιό Θ. Παπακωσταντίνου ,να γράψει το ομώνυμο τραγούδι, “ Φορτίνο Σαμάνο”. Ο ίδιος ο Παπακωσταντίνου λέει για αυτόν: «Όταν διάβασα τη λεζάντα της φωτογραφίας, ανατρίχιασα. Η στάση του Φορτίνο Σαμάνο δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Ίσως γι’ αυτό με συγκίνησε. Οι τωρινοί άνθρωποι, με τη συμβολή της τηλεόρασης, έχουμε υποστεί δύο σημαντικές ήττες: Από τη μια, έχουμε εθιστεί στον πόνο και στον θάνατο των άλλων –μέχρι και ζωντανή αναμετάδοση πολέμων έχουμε παρακολουθήσει– και από την άλλη, ακριβώς επειδή νομίζουμε ότι είμαστε πάντα στη θέση του θεατή, όταν χτυπήσει την πόρτα μας κάποια συμφορά ή ο ίδιος ο θάνατος ξαφνιαζόμαστε και μεμψιμοιρούμε».
Είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς, ως προς την σχέση του πρωθυπουργού, Τσίπρα, με τον προαναφερθέντα. Δυστυχώς, για εμάς, δεν υπάρχει καμία σχέση, καθότι από την μία έχουμε έναν αγνό υπερασπιστή των αδυνάτων, ενώ από την άλλη έχουμε εκείνον που συνέφαγε,μέσα σε εγκάρδιο κλίμα με τον κ. Στουρνάρα. Μιλάμε πάντα για τον ίδιο άνθρωπο που πέρυσι, κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του “εκτελεστή συμβολαίου θανάτου”, όπως είχε χαρακτηρίσει τον κ. Στουρνάρα, 3ος του 2014 .
Προχωρώντας, αξίζει να σταθούμε στην εκ νέου στην φθηνή παράσταση τσίρκου που έλαβε χώρα στο προεδρικό μέγαρο, στο πολυσυζητημένο ’’συμβούλιο” των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο, μάλιστα, της Δημοκρατίας. Ένα ρεσιτάλ προχειρότητας, ματαιοδοξίας, πολιτικού τακτικισμού και πάνω από όλα θράσους, διαδραματίστηκε για άλλη μια φορά με τον ελληνικό λαό, σε ρόλο θεατή, άλαλο να παρακολουθεί το παζάρεμα των ασφαλιστικών του κεκτημένων στις κονίτστρες της μικροπολιτικής. Για μεν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ, κατηγόρησαν τους λοιπούς ”μνημονιακούς”, προσωπική επίθεση Τσίπρα σε Γεννηματά, για τις “συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις”, επί των ημερών τους, που είχαν ως αποτέλεσμα να περικοπούν οι συντάξεις δέκα φορές, λησμονώντας ότι είναι οι ίδιοι ,οι οποίοι, πριν λίγο καιρό προχώρησαν στην ενδέκατη μείωση των συντάξεων.Μάλιστα, έχουν δεσμευτεί για την υλοποίηση όλων των μέτρων που ‘χαν ψηφιστεί αλλά δεν εφαρμόστηκαν, από τους προηγούμενους (ΦΕΚ, αρ. φύλλου 94, 14/8/2015, κεφάλαιο «Συντάξεις», σελίδες 1020-1021). Για δε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, μέμφθηκαν και λοιδόρησαν την κυβέρνηση για ανεπάρκεια και θράσος, την ίδια ώρα που οι υπογραφές τους ”κοσμούν” φαρδιές- πλατιές, την μνημονιάρα, την οποία στις 14/8, παρεούλα ψήφισαν άρων άρων στην Βο(υ)λή. Από δίπλα να σου και ο Λεβέντης, ο βασιλιάς του ‘’ψόφου’’, ο οποίος δήλωσε από την μια, πως είναι συγγενικά κόμματα η Ε.Κ με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την άλλη διαρρήγνυε τα ιμάτια του, πως δεν επίκειται μελλοντική κυβερνητική σύμπλευση, με τους ‘’ αριστερούς’’ της Κουμουνδούρου. Ένα ατελείωτο μπάχαλο και σαν κερασάκι στην τούρτα, οι αντιπροσωπευτικές της ποιότητας του πολιτικού μας προσωπικού, δηλώσεις του προέδρου του ΠΟΤΑΜΙου, στον Χατζηνικολάου, ότι ΔΕΝ ψήφισε το τρίτο, και μεγαλύτερο, μνημόνιο , ούτε ότι καθ’ όλη την διάρκεια προς το δημοψήφισμα αλλά και μετά την συμφωνία -ταφόπλακα της 13ης Ιουλίου, κατέθετε κάθε ικμάδα του, υπέρ της πάσης θυσίας και ανεξαρτήτου κόστους παραμονής της χώρας στο σκληρό πυρήνα του Ευρώ, δεχόμενος κάθε εξευτελιστικό και υποβαθμιστικό για την ποιότητα ζωής των Ελλήνων, όρο των Βρυξελλών.
Έχουμε σοβαρό έλλειμμα Δημοκρατίας. Όχι μόνο γιατί είμαστε πολίτες ενός κράτους νταβατζή, που με ληστρικό και ετσιθελικό τρόπο ορμά στην ατομική ιδιοκτησία του μέσου φορολογουμένου, ενώ παράλληλα διασπαθίζει την δημόσια περιουσία για ένα ψωροκόμματο, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, αλλά γιατί εμείς οι ίδιοι σαστισμένοι και απογοητευμένοι, παρακολουθούμε την εξακτίνωση της βαρβαρότητας, χωμένοι μέσα στις γούβες του καναπέ μας. Οι εποχές που εν είδει (τηλε) θεατή παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις, ευκολοκατηγορώντας τους πολιτικούς, ενώ την επομένη κιόλας τους επιτρέπαμε να μας καθιστούν συνενόχους στα εγκλήματά τους, τύπου «μαζί τα φάγαμε» ή επιτρέποντάς τους να μας διασύρουν σαν λαό στο εξωτερικό, χαρακτηρίζοντας μας ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους, τελείωσε. Η Δημοκρατία δεν είναι μια πόρνη, που σε όποιον πληρώνει καλύτερα, προσφέρει τις υπηρεσίες της. Η Δημοκρατία είναι η λυδία λίθος της πολιτικής μας ύπαρξης, η ύψιστη έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι αναγκαίο να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια της Δημοκρατίας, και να εξετάσουμε πως αυτή μπορεί να λειτουργήσει, επιτέλους, προς όφελος των πραγματικών της ‘’αφεντικών’’, του ΛΑΟΥ.
Θα επανέλθουμε.