Σάββατο βράδυ. Μία σκηνή. Ένα μοναδικό showcase της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας Into the Light. Το Ρομάντσο ήταν ίσως ο καταλληλότερος χώρος για το live αυτό, καθώς οι λευκοί τοίχοι σε συνδυασμό με τον χαμηλό φωτισμό αποπνέουν αυτήν ακριβώς την ηρεμία και καθαρότητα σκέψης που αρμόζει σε ένα τέτοιου είδους event.
Τη βραδιά άνοιξε ο Starcount ο οποίος παρουσίασε στο κοινό για πρώτη φορά live τη δουλειά του. Για περίπου είκοσι λεπτά μας μετέφερε σε ένα δυσδιάκριτο μουσικό περιβάλλον, όπου διάφοροι ήχοι που δημιουργούνταν εκείνη τη στιγμή έπνιγαν προηγούμενους. Χρησιμοποιώντας hardware με διαδικασία την οποία δεν γνωρίζω, προχώρησε στη δημιουργία ήχων με κύριο συστατικό το λουπάρισμα.
Συνεχίζοντας το live στην ίδια περίπου ατμόσφαιρα, ανέβηκε στη σκηνή ο Άκης Δαούτης. Μέσα στο 2016 επρόκειτο να κυκλοφορήσει ένα διπλό βινύλιο με υλικό που δεν είχε εκδοθεί παλιότερα. Ως ένας εκ των τριών πρωταγωνιστών της βραδιάς, ανέδειξε τις συνδυαστικές του ικανότητες, αναπτύσσοντας ενοποιημένες μορφές ατμοσφαιρικών μουσικών κομματιών αποτελούμενα από πολλά διαφορετικά συστατικά στοιχεία, θυμίζοντας ίσως ταξίδι στο διάστημα, όσο μπορεί κάποιος να το φανταστεί χωρίς να γνωρίζει την αίσθηση του ταξιδιού αυτού. Το τελευταίο κομμάτι που παρουσίασε στο κοινό διέφερε αισθητά από τα προηγούμενα, καθώς παρουσίαζε ισχυρή δόση δυνατών επαναλαμβανόμενων ήχων και γρήγορου ρυθμού. Παρ’ όλο που τέτοιου είδους κομμάτια μου δημιουργούν άθελά μου ένα είδους άγχους για κάποιο λόγο, το συγκεκριμένο ήταν ένα από τα highlights του showcase, δίνοντας ένα χαρακτηριστικό τέλος στην εμφάνιση του Άκη.
Vasso Paraschi 2015
Vasso Paraschi 2015
Στη σκηνή ανέβηκε το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, ο Δημήτρης Πετσετάκης, μαζί με τον γιο του Μίνω Πετσετάκη ο οποίος τον συνόδευσε στο μπάσο. Συνιστά τον πιο πρόσφατο συνεργάτη της δισκογραφικής Into the light έχοντας κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη του ’15 το δεύτερό του LP του με τίτλο Endless, το οποίο περιλαμβάνει ακυκλοφόρητο υλικό από το ’80 μέχρι to ’92. Ανοίγοντας την εμφάνισή του με το κομμάτι “Liquid” μας εισήγαγε σε ένα πιο σκοτεινό περιβάλλον που σε συνδυασμό με απόσπασμα της ταινίας του Ταρκόφσκι “Stalker” δημιούργησε μία καθηλωτική ατμόσφαιρα. Διατηρώντας την ατμόσφαιρα αυτή, συνέχισαν με το κομμάτι του “Anxiety” το οποίο εδραίωσε το feel της dark ambient, ζευγαρώνοντας ήχους από εξωτερικό περίγυρο -ίσως κάποια λίμνη- με ήχους φτιαγμένους με synthesizer (και τα δύο κομμάτια από τον πρώτο του δίσκο “Missing Links” που κυκλοφόρησε το 1992 από την Utopia). Ειδυλλιακό περιβάλλον που ενισχύεται από τα απόκοσμα διάφωνα διαστήματα του “Nearxi (Middle Edit)” και σπάει με το ατμοσφαιρικό “Nearxi”. Το συγκεκριμένο αποτελεί προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι του συνθέτη, καθώς είμαι μεγάλη φαν της post rock και η αρμονία του μου θυμίζει αρκετά το είδος αυτό. Απηχεί ένα ιδιαίτερο συναίσθημα για μένα, που δεν γίνεται να αποκρυπτογραφηθεί με λέξεις στο χαρτί, ίσως ένα είδος χαρμολύπης που συγκινεί σε μεγάλο βαθμό, όπως λίγα μόνο κομμάτια μπορούν. Ως τελευταία κομμάτια έπαιξαν δύο καινούρια ακυκλοφόρητα, καθαρά μινιμαλιστικά, με πρωτεύον μουσικό όργανο την μαρίμπα, δείχνοντας τις ethnic επιρροές.
Vasso Paraschi 2015
Vasso Paraschi 2015
Τρίτος πρωταγωνιστής της βραδιάς ο Βαγγέλης Κατσούλης, ο οποίος μας μεταφέρει σε ένα παρόμοιο αλλά ταυτόχρονα διαφορετικό περιβάλλον. Το 2014 κυκλοφόρησε με την Into the light τη μουσική συλλογή The sleeping beauties, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται επανεκδόσεις παλιότερων σημαντικών κομματιών του, δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια, όπως και δύο ολοκαίνουρια. Στη σκηνή παρέμειναν ο Δημήτρης Πετσετάκης με τον γιο του, ώστε να συνοδεύσουν τον κοντινό φίλο του Κατσούλη, παίζοντας κιθάρα και άταστο μπάσο αντίστοιχα, στο πρώτο κομμάτι της εμφάνισής του με τίτλο “Longing”. Η εισαγωγή στοιχείων της jazz μουσικής στον μινιμαλιστικό χαρακτήρα των κομματιών του, οδήγησε στην δημιουργία περίπλοκων συνθέσεων, όπως δείχνει με το “The Slipping Beauty” και το “Enigma”. Για το τέλος της εμφάνισής του ανέβηκαν ξανά στη σκηνή ο Πετσετάκης με τον γιο του για να κλείσουν όλοι μαζί τη συναυλία. Επιφύλασσαν ωστόσο μία έκπληξη για τον Κατσούλη, αφιερώνοντας του ένα κομμάτι το οποίο αυτοσχεδίασαν εκείνη τη στιγμή.
Τη βραδιά έκλεισαν με dj sets οι Δημήτρης Παπαϊωάννου, Petit Bear και Tako Reyenga, ολοκληρώνοντας το ταξίδι της ηλεκτρονικής μουσικής από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα. Στο σύνολό του ήταν ένα live μοναδικό στο είδος του, με αξιοζήλευτες εμφανίσεις γεμάτες πειραματισμό οι οποίες χάρισαν μία αξέχαστη εμπειρία σε όλους τους παρευρισκόμενους.