Κι αν δεν τους έδινες τόση σημασία, οι ντράμερ είναι οι πραγματικοί δεξιοτέχνες σε ένα συγκρότημα.
Επιμέλεια: Δέσποινα Παπαδοπούλου
Κτηνώδεις. Αλαζόνες. Εσωστρεφείς. Αλήτες.
Σύμφωνα με τη μυθολογία του ροκ, οι ντράμερ είναι οι Νεάτερνταλ της μουσικής βιομηχανίας. Δεν αντιλαμβάνονται τις μελωδίες ή τις συνθέσεις. Είναι μόνο καλοί σε δύο πράγματα: να κρατούν το ρυθμό της μουσικής στον εκάστοτε ρυθμό που απαιτείται και να δυσκολεύονται στο να κάνουν κάτι τέτοιο.
Όποιος ξέρει κάποιον ντράμερ, γνωρίζει πως τα παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από ψευδή στερεότυπα. Μια μπάντα είναι μόνο τόσο καλή όσο είναι ο ντράμερ της, εφόσον είναι αυτός που κρατάει στις μπαγκέτες του σε όλη τη ροή του κομματιού. Τα ντραμς απαιτούν πολλές ώρες μελέτης για να τελειοποιηθείς σε αυτά, κάτι που κάνει τον κάθε ενδιαφερόμενο να αποκτήσει «μουσικό αυτί» και να γίνει γνώστης του αντικειμένου, όπως και κάθε άλλος μουσικός. Στην πραγματικότητα, είναι απίστευτα oξυδερκείς και αξιοθαύμαστοι μουσικοί.
Παρ’ όλα αυτά, τα στερεότυπα κυριαρχούν τόσο καιρό, ώστε αρκετές ομάδες ερευνητών να έχουν στρωθεί στη μελέτη για να αποφασίσουν αν οι παραπάνω αντιλήψεις ενέχουν έστω και μια δόση αλήθειας. Χωρίς καμιά έκπληξη, σας ενημερώνουμε πως οι ερευνητές έχουν βρει πως οι ντραμερ είναι σύνθετα, ευσυνείδητα όντα.
Όμως, κάποιες έρευνες έχουν αποκαλύψει πως οι ντραμερ έχουν εσωτερικεύσει τα αρνητικά στερεότυπα του μουσικού οργάνου τους, ενώ φυσικά δεν θα ‘πρεπε. Δεν υπάρχει τίποτα το αρχέγονο στα ντραμς. Η ώρα της δικαίωσης έφτασε.
Οι «ξέρω τη λύση του προβλήματος». Γνωρίζουμε πως οι ντράμερ δεν είναι λιγότερο έξυπνοι από τους άλλους μουσικούς, παρ’ όλο που έρευνα του Πανεπιστημίου Saint Mary και του Πανεπιστημίου McGill στον Καναδά επιβεβαιώνει ότι ενδέχεται οι ίδιοι να βλέπουν τον εαυτό τους έτσι. Καμία σχέση. Στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικοί στο να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα και έχουν αναλυτική σκέψη.
Μελέτες από το Karolinska Instituet της Στοκχόλμης έχουν δείξει πως υπάρχει ένας σύνδεσμος μεταξύ του σημείου του εγκεφάλου που αντιλαμβάνεται το χρόνο με αυτό που χρησιμοποιείται για την επίλυση ενός προβλήματος.
Κάποιοι που ήταν καλύτεροι στο να κρατούν ένα σταθερό ρυθμό με μια μπαγκέτα, τα πήγαν επίσης καλύτερα στο να λύνουν προβλήματα σε τεστ. Οι ερευνητές βρήκαν επίσης πως οι ντράμερ έχουν υψηλότερα επίπεδα λευκής ουσίας, ένα συστατικό του κεντρικού νευρικού συστήματος, που βρίσκεται στον εγκέφαλο και στην επιφάνεια του νωτιαίου μυελού, που μπορεί να βοηθήσει κάποιον στην επίλυση και διευθέτηση ενός προβλήματος αλλά και στο χρόνο που θα χρειαστεί για να λυθεί.
Είναι οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ μουσικοί. Τα άλλα πιο διαδεδομένα στερεότυπα για τους ντράμερ είναι πως δεν αποτελούν «αληθινούς» μουσικούς: είναι απλά άγριοι που χτυπάνε πράγματα. Όμως στα υψηλότερα επίπεδα, το να παίζεις ντραμς προϋποθέτει το να κατανοείς όλες τις πλευρές και πτυχές της μουσικής θεωρίας και τα επίπεδα συγχρονισμού και επιδεξιότητας είναι τόσο απαιτητικά όσο είναι και σε άλλα όργανα, αν όχι ακόμα παραπάνω.
Όλοι οι καλύτεροι ντράμερ είχαν μια αναπόσπαστη κατανόηση της μελωδίας, την οποία χρησιμοποιούσαν για να συνθέσουν μέρη που θα συμπλήρωναν τα πιο ουσιώδη σημεία ενός κομματιού.
«Ο ντράμερ πρέπει να γνωρίζει για τη σύνθεση ενός τραγουδιού, όσα γνωρίζει ο πιανίστας, ο μπασίστας και οι τρομπετιστές», είπε κάποτε στο Drum Magazine ο Elvin Jones, διάσημος ντράμερ της τζαζ των John Coltrane, Wayne Shorter and Ornette Coleman. «Αφού κάποιος μάθει αυτού του είδους τις μουσικές πληροφορίες, τότε μπορεί να αρχίσει να δομεί και να ενορχηστρώνει ένα μουσικό μέρος με ντραμς που εμπεριέχει ουσία και μουσική ποιότητα».
Οι Tony Williams, Max Roach, Jack Dejohnette and Jo Jones –τέσσερα από τα πιο διάσημα ονόματα της jazz- υπήρξαν όλοι τους «μελωδικοί ντράμερ». Καθώς τα ντραμς δεν έχουν συγκεκριμένους τονισμούς για κάθε στίχο, οι ήχοι τους έχουν τονικές συσχετίσεις. Όλοι οι αναφερόμενοι, χρησιμοποιούσαν αυτές τις συσχετίσεις για να δημιουργήσουν μελωδικές «γραμμές» και να τις εξελίξουν καθώς τις έπαιζαν, με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ο πιανίστας ή ο σαξοφωνίστας, σύμφωνα με το «Γνωρίζοντας τη Jazz» του Michael Stephen.
Τα ντραμ σόλο μπορεί να είναι αρκετά μελωδικά, όπως έχουν αποδείξει σύγχρονοι ντράμερ σαν τον Brian Blade. Σε συνεντεύξεις, ο Blade έχει θίξει πως οι ντράμερ χρειάζεται να κρατούν μια «βαθιά αίσθηση του ρυθμού, αλλά και μια βαθιά αντίληψη ώστε να δημιουργηθεί μελωδική ροή από τα ντραμς ώστε να διαμορφώνουν τη μουσική». Κάτι τέτοιο το αποδεικνύουν αναμφιβόλως τα σόλο του.
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί ντράμερ εξακολουθούν να βλέπουν τους εαυτούς τους μέσα από τα στερεότυπα που τους έχουν επιβληθεί. Οι ντράμερ σε μια έρευνα του 2014 των Πανεπιστημίων Saint Mary και McGill του Καναδά, χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους ως πιο εσωστρεφείς από τους κιθαρίστες ή τους τραγουδιστές των συγκροτημάτων. Αν αυτό είναι ένα γεγονός για τις προσωπικότητες των ντράμερ ή εν μέρει μια ιδέα για το αν οι ντράμερ και οι τραγουδιστές ψάχνουν να βρουν τα στερεότυπά τους, είναι κάτι που ακόμα δεν έχει διαλευκανθεί.
Ωστόσο, μερικές έρευνες έχουν δείξει πως οι σταθεροί ρυθμοί των ντράμερ μπορούν να δημιουργήσουν μια αίσθηση συνοχής και επικοινωνίας μεταξύ των ακροατών και των συμμετεχόντων. Επομένως, κατά κάποιο τρόπο οι ντράμερ ίσως δημιουργούν εξωτερικεύσεις, είτε είναι οι ίδιοι εσωστρεφείς ή εξωστρεφείς.
Η ίδια έρευνα έχει δείξει επίσης πως οι ντράμερ χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους ως λιγότερο έξυπνους από τους κιθαρίστες και τους τραγουδιστές, όμως, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, δεν υπάρχει κάποια νευρολογική απόδειξη πως ισχύει κάτι τέτοιο. Χρειάζεται να κατανοήσουμε πως αυτά τα στερεότυπα είναι απαρχαιωμένες αντιλήψεις που έχουν κολλήσει στη σκέψη και τη φαντασία μας.
Παρ’ όλο που το να παίζεις ντραμς ίσως δείχνει περισσότερο αρχέγονο από το να γρατζουνάς μια κιθάρα ή να πατάς πλήκτρα, οι ντράμερ πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αληθινοί μουσικοί με πραγματικές μουσικές γνώσεις. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από αυτά τα στερεότυπα, τόσο περισσότερο το όργανο θα διαδοθεί. Οι ντράμερ ίσως θα έχουν πιο πολλά κίνητρα να πλουτίσουν τις μουσικές γνώσεις τους και να εμφυσήσουν περισσότερη μελωδία και σύνθεση στο παίξιμο τους. Υπάρχουν εξαίρετοι συνθέτες που ξεκίνησαν πρώτα και κυρίως ως ντράμερ.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα στραβοκοιτάξουμε τον τύπο πίσω από τα τσίγκινα εξαρτήματα, τα οποία χτυπάει με δυο ξύλα μανιωδώς, ας σκεφτούμε πόσες φορές ο ρυθμός των ντραμς μας έχει κάνει να σηκωθούμε και μας έχει παρασύρει στους ήχους τους.
Ντράμερς όλου του κόσμου, η δικαίωση έφτασε!