Επιμέλεια κειμένου: Σταυρούλα Κολοβέρου, Θανάσης Ξάνθος
Το πλέον σίγουρο είναι ότι γύρω από το όνομά της επικρατεί ένας μύθος. Το όνομά της είναι ξακουστό και διάσημο ως τα πέρατα της γης και αποτελεί ένα θεμέλιο λίθο στην παγκόσμια ιστορία. Η Ωραία Ελένη, έγινε σύμβολο στους αιώνες για να θυμίζει, πως από το κάλλος ενίοτε γεννιέται το κακό. Θυμίζει την καταστροφική και μανιώδη τάση του ανθρώπου για επιβολή και εξουσία. Η συνονόματή της πάλι, η Ελένη Ράντου, έγινε σύμβολο για να θυμίζει πως από το καλό γεννιέται το καλύτερο. Η εξελισσόμενη πορεία της δηλώνει πως η καταστροφική τάση του ανθρώπου, αν την διαχειριστεί σωστά μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο εαυτό. Αφού μας έχει αποδείξει επανειλημμένα, πως ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο.
Η Ελένη Ράντου, η πιο αγαπημένη Ελένη της Ελλάδας, έχει ανάψει τον δικό της φάρο στις καρδιές όλων μας. Εδώ και τρεις δεκαετίες, αυτός ο φάρος φωτίζει καθαρά το μυαλό, τη φαντασία, τα όνειρα, την ψυχή. Φωτίζει τις ψυχές και τις καρδιές όλων μας. Και μην παραξενεύεστε τις φορές που είναι σβηστός. Τότε είναι μέρα. Τότε βλέπουμε όλοι και κανείς δεν χάνεται. Πριν 6 χρόνια περίπου άναψε ξανά και από εκείνη την ημέρα δεν έχει σβήσει στιγμή. Γιατί ο φάρος θα είναι αναμμένος κι αν νυχτώνει κι αν βρέχει κι αν φυσάει κι αν χιονίζει. Έχει τόσο γερά θεμέλια, τέτοια αντοχή, που μπορεί να παλέψει με τρικυμίες και αστραπές και ανέμους. Τόσες ημέρες παρατηρώντας ένα-ένα τα κύματα της θάλασσας, έχει μάθει πολλά. Έμαθε να ξεχωρίζει το ανεμοβρόχι από την καταιγίδα, την μπουνάτσα από την τρικυμία. Ο φάρος από εκεί ψηλά που παρατηρεί, έχει μάθει τη ζωή και ξέρει πότε να ανάψει, ξέρει σε ποια πορεία να φωτίσει και ξέρει καλά που να σταματήσει. Αυτή είναι η Ελένη Ράντου.
Εδώ και πολλά χρόνια την έχουμε αγαπήσει μέσα από την οθόνη της δημόσιας και ιδιωτικής τηλεόρασης σε ρόλους που άφησαν εποχή. Μετράει επίσης, πολλές και επιτυχημένες δουλειές στο θέατρο και τον κινηματογράφο που μας έκαναν να την θαυμάσουμε και να την εκτιμήσουμε περισσότερο.
Για δύο θεατρικές σεζόν, πέρυσι και φέτος, μας συστηνόταν ως «Φιλουμένα Μαρτουράνο», κάπου στις γειτονιές της Νάπολης. Πέρα από τον ομώνυμο ρόλο, κι αναλαμβάνοντας την διασκευή και απόδοση του χαρισματικού αυτού έργου του Εντουάρντο ντε Φιλίππο, η Ελένη Ράντου, έχοντας στο πλευρό της τον Άλκη Κούρκουλο στον ρόλο του Σοριάνο κι ένα πλήθος ταλαντούχων ηθοποιών, ξεπέρασε τον εαυτό της, ανέβασε τον πήχη ψηλά και πέρασε τα πιο δυνατά μηνύματα στο κοινό με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Η σκηνοθεσία του αεικίνητου Σταμάτη Φασουλή και τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, πρόσφεραν μαγεία στην εξέλιξη της ιστορίας. Πάνω σε αυτό το διάσημο έργο , η ηθοποιός – που έχει τιμηθεί για το συγγραφικό θεατρικό της έργο με το βραβείο δραματουργίας «Κάρολος Κουν» – έχτισε από την αρχή την ιστορία της Φιλουμένα, διατηρώντας την κοινωνική ματιά αλλά και το υποδόριο χιούμορ του πρωτοτύπου. Είναι υπέροχο να βλέπεις παραστάσεις που χτίζονται με γερά θεμέλια όπως την αγάπη και τον μόχθο για δημιουργία! Πρόσφατα, η «Φιλουμένα Μαρτουράνο», μας αποχαιρέτησε, η κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου έσβησε τα φώτα της και το χειροκρότημα του κοινού ήταν πιο δυνατό από ποτέ, στην τελευταία υπόκλιση αυτού του υπέροχου θιάσου.
Φεύγοντας από το θέατρο ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Κουν: “Δε κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δε κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέριος πολιτισμός στον τόπο μας.” Λόγια που τα συνδέω τόσο πολύ με την φετινή δουλειά της Ελένης Ράντου αλλά και με την γενικότερη πορεία της στον χώρο!