Dash Snow: ένας αναρχικός και μία Polaroid

“Θα σου πω σε τι δεν πιστεύω, μπορώ να το κάνω αυτό; Εντάξει, δεν πιστεύω καθόλου στους νόμους ή στο σύστημα με οποιοδήποτε μέσο. Προσπαθώ να μην υπακούω σ’αυτά. Σ’ αυτό πιστεύω, στο να μην το πιστεύω.” – Dash Snow

Βρισκόμαστε στην εποχή όπου η φωτογραφία υφίσταται τις παρενέργειες της «υπερκατανάλωσης». Λουσάτα κινητά με φωτογραφικές μηχανές, social media γεμάτα εγωκεντρικές selfie, φιγούρες αψεγάδιαστες, στημένες άλλοτε κακά ρετουσαρισμένες. Το αποτέλεσμα; Όλα έχουν φωτογραφηθεί, όλα έχουν απεικονιστεί. Μα το ερώτημα παραμένει: Έχει μείνει τελικά κάτι που να σοκάρει ή να εντυπωσιάζει; (!)

Ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο εύκολη η πρόσβαση στο μέσο της φωτογραφίας. Αποκτώντας μία φωτογραφική μηχανή, όλοι είναι εν δυνάμει φωτογράφοι, είτε καλοί είτε κακοί.  Όμως, η φωτογραφία είναι απλά ένα μέσο, όπως η ζωγραφική, η μουσική και το θέατρο. Αν το προϊόν της θα αποτελέσει τέχνη, εξαρτάται κατ’ αποκλειστικότητα απ’ τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τον φακό.

Μιλώντας γι’ αυτόν, η περίπτωση του Dash Snow παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον. Γεννημένος το 1981, προέρχεται από την «δυναστεία» των De Menil – μία από τις σημαντικότερες και γνωστότερες οικογένειες συλλεκτών έργων τέχνης.

Αντισυμβατικός και επαναστάτης ήδη από την ηλικία των δεκατριών, θα εναντιωθεί στην οικογένεια του και ιδιαίτερα στην μητέρα του. Έχοντας περάσει δύο χρόνια σε κράτηση ανηλίκων, θα απομακρυνθεί από τις ρίζες του για να ζήσει ελεύθερος στους δρόμους της Νέας Υόρκης.  

Αρχικά θα ασχοληθεί με το graffiti και θα γίνει μέλος στο γνωστό ιρακινό crew. Οι φίλοι του, Colen και McGinley, θα τον παροτρύνουν να ασχοληθεί με την φωτογραφία και έτσι θα ανακαλύψει τον άμεσο κόσμο των polaroid.

Το lifestyle του χαρακτηρίζεται από αλκοόλ, ναρκωτικά και κάθε λογής κατάχρηση. Οι φωτογραφίες του;

Αποτυπώνουν ακριβώς τον τρόπο ζωής του με τον πιο ωμό, ειλικρινή και άμεσο τρόπο. Αυτή είναι άλλωστε και η ιδεολογία των Polaroid- ταχύτητα και αμεσότητα. Το καλλιτεχνικό του προφίλ είναι άκρως αμφιλεγόμενο.

Κάποιοι θα τον χλευάσουν και θα τον υποτιμήσουν, άλλοι πάλι θα τον εκθειάσουν και θα τον συγκαταλέξουν στα “παιδιά” του Warhol.

Ο ίδιος, θα παρομοιάσει τις φωτογραφίες του με την αφήγηση μίας ιστορίας. Ένας τρόπος για να θυμάται τι έκανε την προηγούμενη μέρα. Η συλλογή του από polaroid θα εκτιμηθεί από συλλέκτες και διεθνείς εκθέσεις, όπως η Biennal.

Η αντιδραστική φύση και η ιδιόμορφη προσωπικότητα του, αποτέλεσαν τον πυρήνα του έργου του. Ως φωτογράφος δεν έμενε αποστασιοποιημένος πίσω από τον φακό. Ο ρόλος του ξεπερνούσε, εκείνον, του απλού παρατηρητή, για να καταλήξει να είναι στενά εμπλεκόμενος με την θεματολογία και τα υποκείμενα του.

Μπορούμε να πούμε ότι το έργο του ήταν βαθιά βιωματικό. Αν τελικά υπήρξε καλλιτέχνης ή όχι,αφορά μάλλον την κρίση του καθενός. Το βέβαιο είναι, ότι οι φωτογραφίες του καταφέρουν να σοκάρουν και να μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στην μνήμη του θεατή. 

Η Kathy Grayson-artdealer- μιλώντας για τον Dash αναφέρει «Μισούσε κάθε μορφή εξουσίας, δεν ήταν μόνο οι μπάτσοι αλλά ο οποιοσδήποτε του έλεγε τι να κάνει. Τόσο που ήταν δύσκολο να μιλήσεις μαζί του, μερικές φορές, για ορισμένα πράγματα ή ακόμα και να τον συμβουλέψεις. Βασικά αν δεν τον αποδεχόσουν γι’ αυτό που ήταν, όπως ήταν, δεν θα σε αποδεχόταν. Δεν μπορούσες ποτέ να του πεις τι να κάνει, απλά έπρεπε..να τον εκτιμάς υποθέτω». 

Ενώ ο καλλιτέχνης Jack Walls θα τον χαρακτηρίσει «μικρό επαναστάτη».Η μουσική ήταν άλλο ένα στοιχείο, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή του.  Καθώς αποτελούσε τον “από μηχανή θεό” του στις δύσκολες στιγμές.

Αν το ρωτούσες τι τον κρατάει ζωντανό, θα σου απαντούσε: «Τέσσερα μεγάλα μπουκάλια νερό, κάθε μέρα, και δύο πακέτα Marloboro κόκκινο. Τι με κρατάει ζωντανό; Σκατά. Η μουσική. Πρέπει να ακούω μουσική όλη την ημέρα. Θα έλεγα ότι αυτή με βοηθάει να προχωράω. Είμαι απίστευτα σκοτεινός άνθρωπος, έχω σκεφτεί να τελειώσω (την ζωή μου) χιλιάδες φορές. Και οφείλω να παραδεχτώ, ότι η μουσική με κρατάει εδώ, με διαφορά, είναι το βασικότερο πράγμα».

Στις 13 Ιουλίου του 2009, θα βρεθεί νεκρός σε δωμάτιο ξενοδοχείου, στην ηλικία των 27. Αιτία θανάτου: υπερβολική δόση. Λίγο πριν πεθάνει, τηλεφώνησε στην αγαπημένη του Ms. Berreau για να της πει «Αντίο. Σ’ αγαπάω. Θα σε δω σ’ έναν άλλον κόσμο». 

Στο δωμάτιο βρέθηκαν: ένα άδειο κουτάκι Άμστελ light, μία Heineken, ένα άδειο μπουκάλι Bacardi, τρεις χρησιμοποιημένες σύριγγες και δεκατρία σακουλάκια με υπολείμματα ηρωίνης.

Άφησε πίσω του, την δίχρονη κόρη του, φίλους και συγγενείς που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να τον βοηθήσουν και φυσικά μία μεγάλη συλλογή από polaroid.

-Gallery-